บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 158

เวินหนิงมองสายตาของเหอจื่ออันที่เต็มไปด้วยความกังวล จึงไม่อยากโกหกเขา เธอคิดไว้ว่าไม่อยากจะพูดความจริง แต่ก็พยักหน้านี่ก็ไม่ถือว่าเป็นการหลอกลวง สำหรับพ่อของเด็ก ช่วงนี้ลู่จิ้นยวนก็ดูแลเธออยู่ตลอด

เหอจื่ออันได้ยินคำตอบนี้ ก็รู้สึกเศร้าใจนิดหน่อย เดิมทีเขาคิดว่าเด็กในท้องของเวินหนิงเป็นเหตุสุดวิสัย ดูท่าไม่ได้เป็นแบบที่คิดไว้

ตอนที่เขาไม่อยู่ เวินหนิงไปรักผู้ชายอีกคนนึงแล้ว?

สำหรับเวินหนิงนั้น ในตอนแรกเหอจื่ออันแค่อยากจะชดใช้เธอ แต่เมื่อได้รู้จัก กลับถูกเธอดึงดูดอย่างไม่รู้ตัว เขาแยกไม่ออกตั้งนานแล้วว่าตกลงตัวเองละอายใจ หรือว่าชอบเธอถึงได้ทำดีกับเธอแบบนี้

“งั้นว่าง ๆ ให้ฉันเจอกับเขา? ถ้าหากเขาดูแลเธอไม่ดี ฉันจะให้เขาได้รู้ถึงความเก่งกาจของฉัน”

เหอจื่ออันฝืนยิ้ม แต่ก็ไม่เผยความเจ็บปวดให้เห็น

เวินหนิงยิ้ม ดูเหมือนเหอจื่ออันกับลู่จิ้นยวนทะเลาะกันไม่ใช่แค่ครั้งเดียว เพียงแต่ว่าคำพูดของชายหนุ่มราวกับเป็นคนในครอบครัวของเธอ ทำให้เธอมีความรู้สึกปลอดภัยที่ถูกปกป้อง

“วางใจได้ ฉันจะดูแลตัวเองให้ดี ๆ”

ทั้งสองคุยกันต่อสักพัก ทางด้านบริษัทมีเรื่องรอให้เหอจื่ออันไปจัดการ เวินหนิงจึงบอกให้เขารีบไปจัดการธุระ

เหอจื่ออันออกมาจากห้องพักผู้ป่วย เมื่อปิดประตูลงรอยยิ้มบนใบหน้ากลับหายไปในทันที

เขาไม่ได้มีนิสัยร่าเริงไม่จริงจังต่อเรื่องใด ๆ อยู่แล้ว สำหรับเวินหนิง เขามีความต้องการจะครอบครอง แต่ก็ไม่อยากทำให้เธอตกใจ

ขณะที่กำลังครุ่นคิดกับความสับสนอยู่ คุณน้าพยาบาลก็ยกอาหารบำรุงของวันนี้เดินมา เธอเห็นแผ่นหลังสูงหล่อของชายหนุ่มที่หน้าประตู นึกว่าเป็นลู่จิ้นยวนกลับมาแล้ว จึงได้ทักทายอย่างเป็นกันเอง “คุณลู่คะ กลับมาแล้วเหรอคะ?”

เหอจื่ออันรู้สึกตัวขึ้น เมื่อได้ยินคำพูดของพยาบาล เขาหันตัวกลับในทันที “เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะครับ?”

เมื่อพยาบาลเห็นว่าตัวเองจำผิดคน และการแสดงออกที่ดูตกใจของคน ๆ นี้ก็ทำให้เธอตกใจจนไม่กล้าพูดอะไร “ขอโทษค่ะ ฉันจำผิดคนไป”

“เมื่อกี้คนที่คุณเรียกคือลู่จิ้นยวน?”

เหอจื่ออันไม่มีความสนใจจะฟังเรื่องนี้ เขาทนไม่ไหวจึงจับข้อมือของพยาบาลแล้วถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ความเจ็บแผ่ซ่านที่ข้อมือ บวกกับความรู้สึกที่น่ากลัวจากการกดขี่ของชายหนุ่ม ทำให้พยาบาลพยักหน้าอย่างไม่รู้ตัว “คุณลู่ให้ฉันมาดูแลคุณเวินค่ะ”

เหอจื่ออันเหมือนกับเพิ่งตื่นจากความฝัน เขาปล่อยมือเธอ มองไปที่ประตูห้องคนไข้อย่างสับสน แล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

เขาต้องการเวลาและพื้นที่เล็กน้อยเพื่อทำความเข้าใจกับความจริงนี้

พยาบาลเห็นเขาเดินไปไกลแล้ว จึงได้ลูบอกตัวเองด้วยความตกใจ เธอก็แค่จำผิดคนเอง จำเป็นต้องตกใจขนาดนั้นไหม? ท่าทางภูมิฐานดี ไม่คิดว่าจะเป็นคนบ้า

เหอจื่ออันเดินโซซัดโซเซออกจากโรงพยาบาล เขาเดินชนคนโดยไม่ระวังตลอดทางอย่างไม่รู้สึกตัว จนกระทั่งขึ้นรถของตัวเอง เขาออกแรงดึงเนคไทออก

ลูกของเวินหนิง เป็นของลู่จิ้นยวน?

แต่ละเรื่องที่เขาไม่เคยนึกมาก่อน ผุดขึ้นในหัวของเขาทันที ลู่จิ้นยวนที่ต่อกลอนกับเขาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ความบังเอิญที่คนสองคนมักปรากฏตัวด้วยกัน ตอนนี้ดูท่าแล้วไม่ใช่แค่ความห่วงใยที่หัวหน้ามีให้ลูกน้อง แต่ความเป็นเจ้าของแต่ไหนแต่ไรของผู้ชายที่มีต่อผู้หญิง

เหอจื่ออันอดไม่ได้ที่จะหยิบบุหรี่ออกมาสูบ กลิ่นควันที่เข้มข้นนั้น ทำให้อารมณ์วุ่นวายของเขาสงบลงพักนึง

“ลู่จิ้นยวน...”

ถ้าหากเป็นผู้ชายคนอื่น บางทีเหอจื่ออันอาจจะยอมปล่อยความรักนี้ไป ในเมื่อเขาติดหนี้เวินหนิงเยอะมาก เพียงแค่เธอมีความสุข ถึงเขาจะต้องอวยพรให้เธอมีความสุขอย่างเงียบ ๆ ก็ไม่เป็นไร