บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 157

ไป๋ซินอวี๋ได้ยินคำพูดเหล่านี้ สายตาของเขาเย็นชาขึ้นเรื่อย ๆ

“ผมทราบแล้วครับ”

เขาจะไม่ให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเด็ดขาด แม้ว่าจะต้องเป็นศัตรูกับเพื่อนที่คบกันมาหลายปี แม้ว่าตระกูลไป๋กับตระกูลลู่จะต้องต่อต้านกันก็ตาม เขาจะไม่มีทางยอมให้ลู่จิ้นยวนกับเวินหนิงคบกันแน่นอน ไม่เช่นนั้นจะต้องบีบบังคับให้มู่เยียนหรานเป็นบ้าแน่นอน

ในขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น ลู่จิ้นยวนก็เดินมาจากระเบียงทางเดิน

อาการผิดปกติเมื่อครู่ของมู่เยียนหราน ทำให้เขาตกตะลึงต่อสิ่งที่พบเจอ ในเมื่อเป็นเพื่อนที่รู้จักมาหลายปี เขาไม่สามารถเห็นเธอเป็นอะไรได้ จึงรีบร้อนมาที่นี่

เมื่อเห็นไป๋ซินอวี๋ ลู่จิ้นยวนโล่งใจไม่น้อย “เธอเป็นยังไงบ้าง?”

“เป็นยังไงบ้าง?” ไป๋ซินอวี๋ไม่ได้เอ้อระเหยเหมือนในเวลาปกติ แต่กลับมองเขาอย่างเย็นชา “ไม่ใช่ผลงานชิ้นเอกของนายเหรอ? นายคิดว่าเธอจะเป็นยังไงบ้าง?”

ลู่จิ้นยวนรู้สึกไม่พอใจกับน้ำเสียงที่แปลก ๆ พวกนั้นของเขา ไป๋ซินอวี๋ไม่เคยพูดแบบนี้กับเขามาก่อน “ตกลงว่าเกิดอะไรขึ้น?”

“มู่เยียนหรานเป็นโรคซึมเศร้า! เพราะว่านายคบกับผู้ร้ายหลบหนี แบบนี้นายกำลังดูถูกเธออยู่!

ไป๋ซินอวี๋อารมณ์ขึ้น พุ่งตรงเข้าไปจับคอเสื้อของลู่จิ้นยวน แล้วผลักเขาเข้ากับกำแพง

“โรคซึมเศร้า?” ลู่จิ้นยวนคาดไม่ถึงอย่างเห็นได้ชัด “แน่ใจไหม? หมอเคยมาดูแล้วยัง?”

ถึงแม้จะรู้มาตลอดว่าการยอมรับทางด้านจิตใจของเธอจะไม่เข้มแข็งพอ เมื่อได้รู้ว่าเธอมีอาการป่วยทางจิต ลู่จิ้นยวนแทบไม่อยากจะเชื่อ

“นายคิดว่าฉันโกหกนายเหรอ?”

ไป๋ซินอวี๋เห็นเขาพูดแบบนี้ ก็หัวเราะเยือกเย็น แล้วจึงเรียกคุณหมอมา ให้คุณหมอพูดซ้ำอีกรอบ

ท่าทีของลู่จิ้นยวนเคร่งขรึมขึ้น มู่เยียนหรานผิดก็จริง เขาเพียงแค่อยากให้เธอควบคุมอารมณ์ ไม่ให้ไปรบกวนเวินหนิง เขาไม่ได้มีเจตนาจะบีบบังคับให้เธอเป็นแบบนี้

“ฉันจะหาหมอมา รักษาเธอให้หายเร็วที่สุด”

ลู่จิ้นยวนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจะโทรหาหมอที่รู้จักอย่างไม่ลังแล แต่ถูกไป๋ซินอวี๋ขัดขวางไว้

“ไม่ต้อง ฉันหาหมอมาเอง เรื่องที่นายควรจะทำไม่ใช่เรื่องนี้!”

ลู่จิ้นยวนมองดูหน้าเย็นชาของไป๋ซินอวี๋ ก็เข้าใจความหมายของเขาอย่างรวดเร็ว

“นายบีบบังคับฉัน?”

“นี่เป็นเรื่องที่นายควรทำ! ตัดขาดกับผู้หญิงไม่ได้เรื่องแบบนั้นไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร! เยียนหรานดีกว่าเธอร้อยเท่าพันเท่า”

ลู่จิ้นยวนคิ้วกระตุก โดยเฉพาะตอนที่ได้ยินว่าไป๋ซินอวี๋พูดถึงเวินหนิงว่าไม่ได้เรื่อง เขายื่นมือออกไปแล้วผลักชายหนุ่มที่จับเขาไว้อยู่ ทำให้เขาเซถอยหลังไป “จำไว้ อย่าพูดแบบนี้ต่อหน้าฉัน ครั้งนี้ฉันไม่ต่อกลอนกับนาย แต่ครั้งหน้า...”

ลู่จิ้นยวนสายตาเย็นชา ในเมื่อเขาตัดสินใจแล้วว่าเวินหนิงคือผู้หญิงของเขา จะไม่มีทางให้คนอื่นมาดูถูกเธอได้ตามอำเภอใจ ถึงแม้คนคนนี้จะเป็นเพื่อนสนิทที่รู้จักมาหลายปีก็ไม่ได้

“หรือเธอไม่ใช่? ผู้หญิงที่เคยเข้าคุก ผู้หญิงที่เคยคบกับคู่หมั้นของน้องสาว จะสะอาดได้ยังไง? ลู่จิ้นยวนเมื่อก่อนนายไม่ชอบผู้หญิงแบบนี้ไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงได้หลงใหลผู้หญิงแบบเธอ?”

ไป๋ซินอวี๋เห็นลู่จิ้นยวนปกป้องเวินหนิง ความโกรธในใจยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น เยียนหรานคบเขานานกว่าที่เขาคบกับเวินหนิงเยอะมาก แต่ก็เทียบไม่ได้กับรักครั้งใหม่?”

“ฉันพูดไว้แล้ว ว่าอย่าพูดมั่ว ๆ”

ลู่จิ้นยวนกำหมัดแน่น เขาชกใบหน้าของไป๋ซินอวี๋อย่างแรง

ไป๋ซินอวี๋หลบได้ เขาไม่พอใจเป็นอย่างมาก เพื่อผู้หญิงคนนั้นถึงกับลงมือกับเพื่อนรักตัวเองแบบนี้ เขาบ้าไปแล้วเหรอ?

...

เวินหนิงอยู่ในโรงพยาบาลพักหนึ่ง เหอจื่ออันก็โทรมาบอกว่าเขากลับประเทศแล้ว กำลังอยู่ที่หน้าบ้านของเธอ ถ้าหากมีเวลาหวังว่าจะได้เจอกับเวินหนิง

เมื่อรู้ว่าเธออยู่โรงพยาบาล เหอจื่ออันก็ร้อนใจขึ้นมาทันที “เธอเป็นอะไร ได้รับบาดเจ็บเหรอ? หรือว่าไม่สบายตรงไหน? ฉันไปหาเธอ”

เวินหนิงครุ่นคิด หรือว่าเหอจื่ออันก็ได้รับข่าวสารมาอยู่บ้าง เธอก็มีเรื่องที่อยากคุยกับเขา จึงตอบตกลง

เหอจื่ออันเป็นเพราะเป็นห่วงเวินหนิง จึงขับรถเร็วตลอดทาง เมื่อมาถึงที่เขาพุ่งตรงมาที่ห้องคนไข้โดยไม่หยุดพักสักนิด “เธอไม่เป็นไรนะ?”

เวินหนิงเห็นเขาวิ่งจนเหงื่อออก ก็รู้สึกทราบซึ้งมาก “ฉันไม่เป็นไร แค่มาตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลเฉย ๆ อ่อใช่นายอยู่ที่ต่างประเทศ ความคืบหน้าเป็นยังไงบ้าง?”

เหอจื่ออันส่ายหน้า ถึงแม้จะพยายามตรวจสอบแล้ว แต่การงมเข็มในมหาสมุทรแบบนี้ประสิทธิภาพน้อยจริง ๆ

“ฉันจะหาวิธีให้ยวี๋เฟยหมิงเอ่ยปากให้ได้โดยเร็ว”

เวินหนิงเคร่งขรึมเล็กน้อย สถานการณ์ของคุณแม่ ตอนนี้เธอยังสับสัน ถ้าอยากจะทราบความจริง ก็จำเป็นต้องเริ่มลงมือจากตระกูลเวิน

“ฉันจะช่วยเธอ” เหอจื่ออันพูดในทันที สายตาของเขาหยุดมองไปที่เวินหนิงอย่างอ่อนโยน

ไม่ได้เจอกันนานเธออ้วนขึ้นกว่าตอนที่เขาจากไปนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้บวมป่อง แค่ใบหน้าที่เล็กเพียงแค่ฝ่ามือมีเนื้อเพิ่มขึ้นมาแล้วก็อิ่มเอิบนิดหน่อย ดูน่ารักและขี้เล่นขึ้นมา เหมือนเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่ไร้กังวลในวัยยี่สิบของเธอ

เพียงแต่เมื่อคิดได้ว่าที่เธอเปลี่ยนไปเป็นเพราะเด็กในท้อง คิดถึงพ่อของเด็กคนนี้ ใจของเขาก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมานิดหน่อย

“เวินหนิง พ่อของเด็กได้มาดูแลเธอบ้างไหม?”