บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 156

ลู่จิ้นยวนยังจำได้ว่าเวินหนิงบอกว่าคนที่มาทำร้ายเธอคือมู่เยียนหราน เรื่องนี้เขาต้องตรวจสอบดูหน่อย

ถ้าหากว่าเธอเป็นคนทำ...

ชายหนุ่มค่อย ๆ ออกแรงกำพวงมาลัยรถจนเส้นเลือดปูดขึ้นมา ยิ้มกว้างแบบนั้นของมู่เยียนหราน เป็นภาพที่สวยงามในความทรงจำของเขา

ถึงแม้ไม่อยากจะเชื่อในความเป็นจริงนี้ แต่เขารู้ดีว่า ถ้าหากเป็นเรื่องจริง เขาไม่มีทางให้อภัยแน่นอน

ไม่มีใครทำร้ายเวินหนิงภายใต้จมูกของเขาได้อีกแล้ว

ลู่จิ้นยวนสงบสติ แล้วหยิบมือถือออกมาโทรหามู่เยียนหราน

โทรศัพท์ดังขึ้นครู่หนึ่ง มู่เยียนหรานเห็นว่าเป็นสายของลู่จิ้นยวน ก็รับสายในทันที

“ฮัลโหล จิ้นยวน? มีอะไรเหรอ?” น้ำเสียงของมู่เยียนหรานออดอ้อนนิดหน่อย ราวกับเธอไม่เคยทำเรื่องอะไรทั้งสิ้น

“เมื่อวานเธอไปโรงพยาบาลมาเหรอ?” ลู่จิ้นยวนถามอย่างเย็นชา น้ำเสียงเย็นชาทำให้คนในสายหนาวจนตัวสั่น

มู่เยียนหรานที่อยู่อีกสายอึ้งเล็กน้อย เธอคิดไม่ถึงว่าลู่จิ้นยวนจะมาตามถามเรื่องนี้ หรือว่าเมื่อคืนพวกเขาอยู่ข้ามคืนด้วยกันอีก?

คิดได้แบบนี้ มู่เยียนหรานอิจฉาจนเหมือนโดนมดกัดกินหัวใจอยู่เป็นพันตัว แต่เธอก็อดกลั้นอารมณ์เจ็บจี๊ดไว้ “ฉันไปมาจริง ๆ”

ในเมื่อลู่จิ้นยวนรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น มู่เยียนหรานก็ไม่ได้คิดปิดบังต่อไป

“ทำไมเธอถึงทำเรื่องแบบนี้?” ลู่จิ้นยวนได้ยินเธอยอมรับ สีหน้าของเขาเคร่งขรึมขึ้น

“ทำไม?”

มู่เยียนหรานรู้สึกอ้างวางในใจ “จิ้นยวน นายคิดว่าฉันไม่รู้เหรอ? ว่าเวินหนิงเป็นคนที่ขับรถชนนายในตอนแรก เธอคือคนร้ายที่ทำให้พวกเราแยกจากกัน ฉันจะไม่ไปหาเธอได้ยังไง?”

ลู่จิ้นยวนเงียบอยู่ครู่หนึ่ง เขาฟังน้ำเสียงที่โศกเศร้าเสียใจของเธอออกโดยธรรมชาติ เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ “เรื่องนี้ไม่ได้เป็นแบบที่เธอคิด”

“ไม่ใช่แบบที่ฉันคิด?” มู่เยียนหรานรู้สึกว่าลู่จิ้นยวนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เขาที่เคยใจเย็นแบบนั้น ท่าทางรักษาทัศนคติต่อทุกเรื่อง

ในตอนนี้เขากลับกลับกรอกเพื่อผู้หญิงคนเดียว

“ฉันเห็นคำตัดสินแล้ว แล้วก็ข่าว และหนังสือพิมพ์ในตอนนั้น เธอรับสารภาพด้วยตัวเอง ไม่ได้เป็นแบบที่ฉันคิดแล้วเป็นแบบไหน?”

มู่เยียนหรานแทบจะรักษาน้ำเสียงที่อ่อนโยนของเธอไว้ไม่ได้ ตอนนี้ก็เช่นกัน

เธอทนไม่ไหวที่ลู่จิ้นยวนปกป้องผู้หญิงชั่วคนนั้นต่อหน้าเธอ อาชญากรคนนั้น คือคนร้ายที่ทำร้ายเขาจนไม่ได้สติไปสามปี！

ลู่จิ้นยวนรู้สึกปวดหัวตุบ เรื่องนี้วนซ้ำไม่รู้จบ อยากจะยืนยันความจริงก็ทำได้เพียงหาหลักฐานมาให้ได้ ไม่เช่นนั้นถึงตัวเขาจะเชื่อเวินหนิง แต่ก็ไม่สามารถพูดให้คนอื่นเชื่อได้

“นี่มันเรื่องของฉัน ฉันจัดการได้ ต่อไปอย่าทำอะไรตามอำเภอใจ อย่าไปรบกวนชีวิตของเธออีก”

ลู่จิ้นยวนเอ่ยอย่างเอาจริงเอาจัง เขาไม่ต้องการเห็นเวินหนิงบาดเจ็บอีกแล้ว

“นายโทรหาฉันก็เพราะเธอ? เพียงเพื่อไม่ให้ฉันไปรบกวนเธออีก?”

มู่เยียนหรานรู้สึกน่าขำ หรือว่าลู่จิ้นยวนไม่สนใจเธอจริง ๆ ไม่สนใจความรักที่ยากจะลืมเลือนระหว่างกันแล้วเหรอ?