บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 164

สุดท้ายเย่หวานจิ้งก็ต้องทำใจอดกลั้นไว้ แม้ว่าจะทนเห็นไม่ได้ที่ลูกชายได้รับบาดเจ็บ แต่เมื่อเทียบกับปัญหาที่ไม่รู้จบอย่างเวินหนิงแล้วล่ะก็ เธอยอมเพื่อที่จะใช้โอกาสนี้ทำให้ลู่จิ้นยวนตาสว่างและมีสติขึ้น

เพียงแค่ เธอได้โยนเอาความผิดทั้งหมดนี้ไปที่เวินหนิง ถ้าไม่มีผู้หญิงสาระเลวคนนั้น ลู่จิ้นยวนจะโดนตีได้อย่างไรกัน ผู้หญิงคนนั้น จากเป็นคนนำโชคได้ไง น่าจะเป็นภัยพิบัติไม่ว่า

หาโอกาสได้เมื่อไร เธอจะต้องคิดบัญชีนี้กับเธออย่างแน่นอน

ลู่จิ้นยวนไม่ได้มีเสียงความเจ็บปวดใดๆ ถึงแม้ว่า นี่จะเป็นครั้งแรกที่นายท่านลงมือตีเขาก็ตาม แต่ก่อนต่อให้ทั้งสองจะมีความคิดเห็นแตกต่างกันหรือขัดแย้งกัน ท่านก็ไม่เคยมีปฏิกิริยาแบบนี้มาก่อน

“ ทำไมฉันถึงตามตัวแกกลับมา แกรู้ใช่ไหม”

เมื่อนายท่านมองไปดวงตาที่นิ่งสงบของลู่จิ้นยวน ในใจของนายท่านรู้ได้ทั้งทีว่าเขาจะไม่มีวันยอมแพ้เพียงเพราะเรื่องแค่นี้แน่นอน ก็เลยอ้าปากพูดต่อไป

"ผมรู้ครับ"

ลู่จิ้นยวนเช็ดเลือดบนใบหน้าของเขาออกอย่างใจเย็น พูดด้วยน้ำเสียงเบาๆที่มั่นคง ฟังแล้วไม่มีเสียงสั่นเทาแม้แต่น้อย

“ แล้วแกจะทำยังไงต่อ”

นายท่านเหล่สายตาไปมองตาเขา " ฉันจะบอกให้ตอนนี้เลย ถ้าแกคิดว่ายังอยากพัฒนาความสัมพันธ์กับผู้หญิงแบบนั้นต่อ มันเป็นไปไม่ได้ ต่อให้แกจะหาแค่คู่นอน ต้องไม่ใช่เธอ ”

"ท่านปู่ครับ ก่อนหน้านั้นท่านเป็นคนหาเธอมาให้กับผมเองนะครับ"

ลู่จิ้นยวนจ้องตากับนายท่าน

"ถ้าไม่ใช่เพราะท่านบอกว่าเธอเป็นคนนำโชคของผม บอกว่าโชคชะตาของเธอถูกกับผมมีประโยชน์ต่อผม ผมคิดว่า พวกเราก็คงไม่มีวันนี้หรอกครับ"

"แก"

นายท่านโกรธมากจนเกือบจะเป็นลมกับสิ่งที่เขาพูด " นี่ความหมายของแกคือต้องโทษที่ฉันใช่ไหม แกคิดว่าฉันอยากให้ผู้หญิงแบบนั้นเข้ามาในบ้านของเราเหรอ ถ้า ... ถ้าไม่ใช่เพราะแก"

"จิ้นยวน ทำไมถึงพูดกับท่านปู่แบบนี้ " เย่หวานจิ้งไม่อาจฟังลงไปได้อีกต่อไป นางก็เลยออกมาตำหนิ

ลู่จิ้นยวนก้าวเข้าไปข้างหน้าหนึ่งก้าว พยุงตัวนายท่านไว้ แต่กลับถูกนายท่านเหวี่ยงออกไป " แกไม่จำเป็นต้องมาพยุงฉัน"

ถ้าพูดกับเขาต่ออีกสองสามประโยค นายท่านรู้สึกว่าโรคหัวใจจของตัวเองจะต้องกำเริดแน่ๆ

"ท่านปู่ครับ บางทีก่อนหน้านั้นที่ท่านทำเพราะความเชื่อเรื่องโชคลาง ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมไม่เคยเชื่อเรื่องโชคลางพวกนี้เลย แต่ตอนนี้ ผมเข้าใจแล้วว่าทำไม ผมถึงได้หายเป็นปกติทันทีที่เวินหนิงปรากฏตัว"

ลู่จิ้นยวนพูดอย่างเคร่งขรึม “ เพราะ เวินหนิงถูกใส่ร้าย ผมได้สืบมาบ้างแล้ว มีโอกาสสูงมากที่เธอจะไม่ไม่ใช่คนที่ชนผมตั้งแต่แรก แต่เป็นเพียงแพะรับบาป หลังจากที่ส่งเธอเข้าตารางไป เธอยังโดนทรมานมากมาย เป็นเพราะตระกูลลู่เราได้ทำบาปทำผิดกับเธออย่างไม่ยุติธรรมก่อน ดังนั้น ผมจึงนอนไม่ได้สติอาการโคม่าอยู่บนเตียงโรงพยาบาลเป็นเวลานานถึงสามปี "

ลู่จิ้นยวนพูดไป จริงๆแล้วเขาไม่เชื่อเรื่องผลแห่งกรรมโชคลางอะไรพวกนี้เลย จนกระทั่งที่เวินหนิงเข้ามาในชีวิต ทำให้เขาค่อยๆเชื่อว่าเรื่องโชคชะตานี้อาจมีอยู่จริง

อย่างน้อย เขาตั้งใจแล้วว่าจะใช้ชีวิตที่เหลือชดเชยให้กับเธอ กับสิ่งที่เขาได้ทำผิดกับเธอ มันเป็นหนี้กรรม

"แกพูดอะไรนะ"

นายท่านแทบไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเองว่า " แกมันบ้าไปแล้ว เพื่อผู้หญิงแบบนั้นแล้ว แม้แต่เรื่องบาดแผลของตัวเองแกยังสามารถเอามาสร้างเป็นนิทานได้ ตอนนั้นเธอเป็นคนยอมรับผิดด้วยตัวเอง มันจะผิดพลาดได้อย่างไร"

“ แต่ เท่าที่ผมสืบมาก็คือตระกูลเวินได้นำแม่ของเธอส่งเข้าห้อง ICU ที่เธอยอมเป็นแพะรับบาปก็เพื่อแม่ที่กำลังป่วยหนักของเธอเท่านั้น”