บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 170

วันถัดมา

เมื่อเวินหนิงตื่นขึ้นมา พึ่งจะสังเกตเห็นว่าใต้ตาของตัวเองกลายเป็นหมีแพนด้าไปแล้ว แถมตายังแดงด้วย ดูเหมือนกระต่ายน้อย

บอกว่าไม่สนใจ แต่พอนึกถึงภาพในรูปนั้น เธอก็นิ่งเหมือนน้ำไม่ได้ เมื่อคืนนอนไม่หลับทั้งคืน

ตั้งแต่ลู่จิ้นยวนจากไป ก็ไม่เคยมาหาเธออีกเลย เวินหนิงกำลังคิดและหัวเราะกับตัวเอง บางที คนเขาอาจจะยอมรับความเป็นจริงแล้วก็ได้ ว่าต้องผู้หญิงอย่างมู่เยียนหรานถึงจะเหมาะสมกับเขามากกว่า ไม่อยากมาสนใจคนอย่างเธอแล้ว.

เวินหนิงล้างหน้าแปรงฟันปกติ เพราะกำลังท้องจึงไม่สามารถแต่งหน้าได้ แต่ก็ตอบตกลงกับเหอจื่ออันแล้วว่าจะไปพบเขา ดังนั้นจึงได้หาแว่นกันแดดมาใส่เพื่อปกปิดรอยที่น่าเกลียด

หลังจากแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เวินหนิงก็ออกจากบ้าน

เหอจื่ออันตั้งใจจองร้านอาหารที่บรรยากาศดีเป็นพิเศษ แม้ว่าจะไม่ใช่การออกเดทก็ตาม แต่เขาก็หวังว่าจะใช้โอกาสนี้อยู่กับเวินหนิงได้นานสักพักหนึ่ง เพราะทั้งสองไม่ได้พูดคุยกันดีๆมานานมากแล้ว

เวินหนิงลงมาถึงใต้ตึก เห็นรถของเหอจื่ออันจอดอยู่ข้างล่าง เธอดูเหมือนแปลกใจเล็กน้อย เพราะทั้งสองไม่ได้นัดหมายกันให้เขามารับ ที่สำคัญเขามาก็ไม่ได้โทรหาตัวเองก่อน .แบบนี้ น่าจะจอดรออยู่ข้างล่างนานมากแล้ว

“ ทำไมคุณไม่โทรมาเร่งฉันหน่อยล่ะ ” เวินหนิงรู้สึกเขินเล็กน้อย เมื่อนึกถึงท่าหาวเมื่อกี้ของตัวเอง

"รอแป๊ปหนึ่ง ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เรื่องรอผู้หญิง ไม่ใช่สิ่งที่ผู้ชายควรทำเหรอ " เหอจื่ออันยิ้มหวาน แล้วไปเปิดประตูรถอย่างสุภาพบุรุษ ทำท่าเชิญเวินหนิงขึ้นรถ

เมื่อได้ยินกับสิ่งที่เขาพูด เวินหนิงก็หัวเราะยิ้มอออกมา ไม่ชมไม่ได้ว่าเหอจื่ออันเป็นคนพูดเก่งมาก และท่าทางตลก ๆ ของเขาเมื่อกี้ ทำให้ความเครียดเธอลดลงไม่น้อย

หลังจากที่เหอจื่ออันขึ้นรถ แต่สังเกตเห็นว่าเวินหนิงยังไม่ได้ถอดแว่นกันแดดออก ทำให้เขามีความคิดมากมายในหัว “ วันนี้แดดก็ไม่ได้แรงขนาดนั้น ทำไมถึงได้ใส่แว่นกันแดดล่ะ”

เวินหนิงส่ายหัว " ฉัน ... เมื่อวานฉันนอนไม่ค่อยหลับ เลยไม่ค่อยสบายตา ก็เลยกันไว้หน่อย"

เหอจื่ออันเข้าใจทันทีเลยว่าเธอกำลังพูดโกหก เป็นเพราะเธอไม่อยากพูดเท่านั้น เขาไม่อยากถามต่อเพราะไม่อยากให้เวินหนิงลำบากใจ “ งั้นเดียวเราทานอาหารเสร็จก็รีบส่งคุณกลับมา นอนอีกซะหน่อย ชดเชยที่เมื่อคืนนอนไม่อิ่ม”

เวินหนิงพยักหน้า เธอเข้าใจเลยว่าคนฉลาดอย่างเหอจื่ออันนั้นรู้ถึงความไม่ปกติอะไรบางอย่าง แต่การที่เขาไม่ถาม ทำให้เธอสบายใจขึ้นมาก

ทั้งสองออกเดินทางไปยังจุดหมายอย่างเงียบ ๆ โดยระหว่างทางพูดเพียงไม่กี่คำ แม้ว่าบรรยากาศภายในจะเงียบไปหน่อย แต่ก็ทำให้รู้สึกผ่อนคลาย

ไม่นาน รถของเหอจื่ออันก็มาจอดอยู่ที่หน้าร้านอาหารที่เขาจองไว้ก่อนหน้านั้น

ชายหนุ่มลงลงจากรถ แล้วยังอาสาสมัครเปิดประตูรถให้กับเวินหนิง การกระทำอย่างสุภาพบุรุษทำให้เป็นที่โดดเด่นของผู้คน ทำให้ดึงดูดความสนใจของผู้คนที่อยู่ตอนนั้นอย่างรวดเร็ว

"นี่คุณยังคงเป็นที่นิยมไม่น้อยเลยนะ " เวินหนิงเห็นว่าหญิงสาวพวกนั้นอยากเข้ามาคุย แต่เมื่อเห็นเธอสีหน้าก็เหมือนหมดหวังอย่างเห็นได้ชัด ทำให้รู้สึกตลดดี " ก็แค่ ดูเหมือนว่าฉันอยู่ที่นี่ จะเป็นตัวขัดขวางยังไงไม่รู้ "

รู้สึกว่าหญิงสาวเหล่านั้นจะเข้าใจความสัมพันธ์ของพวกเขาผิด เมื่อเห็นเธอพวกเขาก็ได้แต่แอบเห็น ไม่กล้าที่จะเข้ามาคุยด้วย

"ถ้าเป็นไปได้ ฉันหวังว่าคุณจะช่วยขัดขวางพวกเขาที่นี่นานๆ " เหอจื่ออันเห็นว่าเธอดูเหมือนจะอารมณ์ดีขึ้นมาบ้างแล้ว จึงตอบกลับเธออย่างกับล้อเล่น แล้วยิ้มให้เธอ แต่แววตาไม่ได้แสดงถึงกันล้อเล่น มีแต่ ... ความจริงจัง.

ถ้าหากเวินหนิงเต็มใจยอมรับเขา ยอมให้เขาชดเชยให้เธอ เขาก็สามารถเพิกเฉยต่อเรื่องและปัญหาทั้งหมดเหล่านี้ได้โดยอย่างสิ้นเชิง

เวินหนิงสัมผัสได้ แต่ทำได้เพียงแสร้งทำเป็นไม่รู้ จนหัวเราะออกมาอย่างอึดอัดใจ " เรารับเข้าไปทานอาหารกันเถอะ ฉันเริ่มรู้สึกหิวแล้ว"

เมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้ตอบคำพูดของเขาโดยตรง เหอจื่ออันรู้สึกอ่อนใจ แต่ก็ไม่ได้ตามตื้อเธออย่างกับทำใจไม่ได้ เขารู้ดีว่าหัวใจของเวินหนิงตอนนี้มีคนอยู่แล้ว เขาจะเร่งรีบไม่ได้ .