บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 172

ลู่จิ้นยวนหัวใจจมลง เย่หวานจิ้งน้อยครั้งที่จะใช้น้ำเสียงนี้ “เกิดอะไรขึ้น ทำไมคุณถึง……? ”

“เรื่องนี้สำคัญมาก ตอนนี้แม่กำลังไปหาลูกที่บริษัท”

เย่หวานจิ้งนั่งรถอยู่ มองสองคนที่กำลังคุยกันอย่างสนุกตรงทางเข้าร้านอาหารอีกครั้ง การแสดงออกยิ่งเย็นชาขึ้นเรื่อยๆ

โชคดีที่ฟ้ามีตาทำให้เธอเห็นเหตุการณ์นี้ ไม่อย่างนั้น เวินหนิงอาจจะทำสำเร็จก็ได้

เธอไม่มีทางให้ลูกนอกสมรสคนนั้น และลูกของมันมีโอกาสมีส่วนเกี่ยวข้องกับทุกอย่างของตระกูลลู่แม้แต่ครึ่งเดียว

……

หลังจากลู่จิ้นยวนวางสาย ก็ให้คนที่อยู่ในห้องทำงานออกไป

น้ำเสียงเย่หวานจิ้งเข้มงวดแบบนี้ มันทำให้เขาเครียดขึ้นมา และไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่……

ไม่นานนัก เย่หวานจิ้งก็มาถึงบริษัท เธอขึ้นไปข้างบน เห็นลู่จิ้นยวน “แม่ไปเจอเวินหนิงมา”

ลู่จิ้นยวนขมวดคิ้ว เวินหนิง เธอทำอะไรอีก?

ไม่กี่วันนี้เขาจงใจไม่ติดต่อเธอ จงใจอยากทิ้งเธอไปสักสองสามวัน ความหมายชัดเจนมาก ลู่จิ้นยวนเป็นคนมีหลักการ เรื่องเด็กต้องทำการแก้ไขให้เร็วที่สุด

ไม่คิดว่าเวินหนิงก็ดื้อรั้น ยืนกรานไม่ตามหาเขาเหมือนกัน ตอนนี้ทั้งสองคนอยู่ในสภาวะสงครามเย็นโดยสมบูรณ์ ไม่มีใครตามหาใคร

“ลูกรู้ไหมว่าแม่เห็นเธออยู่กับใคร? ”

ดวงตาเย่หวานจิ้งเต็มไปด้วยความวิตกกังวล “เหอจื่ออัน ลูกรู้ไหม? ”

ระหว่างทางที่กำลังกลับมา เย่หวานจิ้งให้คนไปสืบเรื่องเหอจื่ออัน ปรากฏว่าที่ปีนั้นเขาหายตัวไป ไม่ใช่ว่าตายหรือเป็นอะไร แค่รู้ตัวว่ามีคนเล็งเป้ามาที่เขา เลยเลือกที่จะไม่เปิดเผยตัวตน พัฒนาอำนาจตัวเองอย่างลับๆ ในที่พวกเขาไม่มีใครสังเกตเห็น

ไม่คิดว่า เด็กที่เริ่มต้นจากศูนย์อย่างเขาก็ประสบความสำเร็จแล้วเหมือนกัน เย่หวานจิ้งเสียใจที่ตอนนั้นเธอสะเพร่า ความเดือดร้อนแบบนี้ ควรตัดปัญหาตั้งแต่ต้นลม แบบนี้ตำแหน่งของลู่จิ้นยวนก็จะมั่นคง

“เหอจื่ออัน?”

ลู่จิ้นยวนได้ยินชื่อนี้ สีหน้าก็มืดมนลง ริมฝีปากบางเม้มแน่น

เอาล่ะ สองสามวันนี้เวินหนิงไม่ติดต่อตนมาตลอด แต่ดันไปอยู่กับเหอจื่ออัน ไม่แปลกใจที่เธอใจเย็นมากแบบนี้ พอรู้ว่ามีตัวสำรองอยู่ ก็ไม่จำเป็นต้องกังวลอนาคตสินะ?

“ปัญหาไม่ใช่เรื่องนี้ ลูกรู้ไหมว่าเหอจื่ออันเป็นใคร? ”

ลู่จิ้นยวนมองไปอย่างไม่เข้าใจ เย่หวานจิ้งก็ตัดสินใจ เล่าเรื่องอดีตที่สร้างความอยุติธรรมให้กับเธออย่างมาก รวมถึงประวัติความเป็นมาของเหอจื่ออันด้วย

ลู่จิ้นยวนฟังจบ ถึงแม้สีหน้าดูสงบเหมือนเดิม แต่ในใจกลับประหลาดใจมากเช่นกัน รู้สึกเกิดทะเลที่มีพายุ

เหอจื่ออัน เป็นลูกนอกสมรสของคุณพ่อจริงๆ เหรอ?

สำหรับพ่อตัวเอง ลู่จิ้นยวนไม่ได้มีความทรงจำมากนัก เสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุรถยนต์ตั้งแต่เขายังเด็กมาก กลัวว่าจะส่งผลเสียต่อการเติบโตของเขา คนในบ้านจึงไม่ค่อยพูดเกี่ยวกับเรื่องเขาให้ฟัง

ลู่จิ้นยวนไม่เคยคิดมาก่อนว่าในอดีตเขาเคยต้องการหย่าเพราะผู้หญิงข้างนอก ทิ้งแม่และลูกชายอย่างเขา

“ดังนั้น ลูกเข้าใจความหมายของแม่แล้วใช่ไหม เวินหนิงคนนี้ บางทีอาจจะคบกับเหอจื่ออันตั้งนานแล้วก็ได้ เด็กในท้องของเธอ อาจจะเป็นลูกของมันก็ได้ ลูกลองคิดดู ถ้าตอนแรกเธอถูกใส่ร้ายจริงๆ งั้นเธอก็ต้องการติดต่อคนนอก แก้แค้นตระกูลลู่ก็เป็นเรื่องที่แน่นอนเหมือนกัน”

เขามองเธอผิดไปจริงๆ ดูถูกเธอไปแล้ว

“ไป สืบว่าตอนนี้เวินหนิงอยู่ที่ไหน”

ลู่จิ้นยวนเรียกอันเฉินเข้ามา น้ำเสียงเย็นชาทำให้เขาตัวสั่น

อันเฉินไม่กล้าละเลยอยู่แล้ว แต่เรื่องแบบนี้เขาทำอยู่บ่อยครั้ง โทรศัพท์เวินหนิงมีการระบุตำแหน่งตั้งนานแล้ว ดังนั้นจึงหาตำแหน่งเธอเจอได้อย่างรวดเร็ว

ลู่จิ้นยวนเหลือบมองเรียบๆ แล้วเดินออกไป ทิ้งห้องทำงานที่เละเทะเอาไว้

อันเฉินมองห้องทำงานที่ยุ่งเหยิงนี้ อดไม่ได้ที่จะลูบจมูก และไม่รู้ว่าทั้งสองคนทะเลาะอะไรกันจนไม่สบอารมณ์ ทำไมโกรธกันขนาดนี้?

เวินหนิงทานอาหารกับเหอจื่ออันเสร็จแล้ว หลังจากเข้าใจแล้วว่าต้องเตรียมของบางอย่างไปต่างประเทศ ก็รู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย เหอจื่ออันมองออก “ฉันจะไปส่งเธอกลับ ไปพักผ่อนสักหน่อย อย่าทำให้ใต้ตาดำทุกวัน”

เวินหนิงพยักหน้า เหอจื่ออันขับรถไปส่งเธอที่บ้าน

บางทีอาจจะเพราะนอนหลับไม่สนิทจริงๆ หรือเพราะเพิ่งทานอาหารไป เวินหนิงรู้สึกความง่วงพุ่งเข้ามา นอนเอียงศีรษะหลับบนรถ

เหอจื่ออันรู้สึกได้ อดไม่ได้ที่จะขับรถช้าลงหน่อย เขาขับรถอยู่ และมีคนที่ชอบนอนหลับอย่างสงบอยู่ข้างๆ ความรู้สึกนี้มันไม่เลวจริงๆ

หลงอยู่โลกแห่งความงดงามมากเกินไป ความเงียบสงบนี้คือสิ่งที่ตอนนี้เขาต้องการอย่างแท้จริง

แต่ถึงแม้จะขับรถช้า แต่ก็มาถึงที่หมายจนได้ เหอจื่ออันจอดรถ มองเวินหนิงที่หลับสนิท ลังเลนิดหน่อย เขาก็ไม่อยากปลุกเธอให้ตื่น พลิกหากุญแจในกระเป๋าเธอ เปิดประตูรถจากอีกด้านหนึ่ง อุ้มเธอขึ้นมาอย่างระมัดระวัง