บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 173

เวินหนิงหลับลึกมาก ไม่ตื่นขึ้นมาเลย เหอจื่ออันยิ้ม สาวน้อยคนนี้หลับปุ๋ย อาจจะเพราะท้องอยู่ก็เลยเป็นแบบนี้ล่ะมั้ง

แต่ถึงแม้ว่าเธอท้องอยู่ ร่างกายก็ไม่มีเนื้อใดๆ มีแค่ท้องที่นูนออกมา ดูแล้วไม่ค่อยสอดคล้องกันเท่าไร

บางทีเขาควรหานักโภชนาการอะไรบางอย่าง ช่วงบำรุงร่างกายเธอให้ดี ไม่ให้อ่อนแอบอบบางแบบนี้

ขณะที่คิด ใบหน้าเหอจื่ออันก็มีรอยยิ้มอ่อนโยนเล็กน้อย กำลังจะพาเวินหนิงขึ้นชั้นบน จู่ๆ ก็มีเสียงแตรรถคนหนึ่งดังขึ้นไม่ไกล

“ปริ๊นๆๆ ——”

เสียงนั้นแสบแก้วหูมาก ไม่ว่าเวินหนิงจะหลับลึกแค่ไหน ก็ถูกปลุกขึ้นมา ลืมตาขึ้นพบว่าเหอจื่ออันกำลังอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนก็ตกใจสะดุ้ง “คุณวางฉันลงนะ!”

เวินหนิงผลักอกเหอจื่ออันโดยไม่รู้ตัว ทำไมจู่ๆ เขาก็ทำแบบนี้ อุ้มเธอในท่าเจ้าสาว ถ้าเกิดมีใครเห็นเข้า……

เหอจื่ออันเห็นเธอต่อต้านมาก ในใจก็หมดหนทาง ถึงแม้จะไม่ยอม ก็ยังปล่อยเธอลงมาตามคำขอของเธอ แค่เวินหนิงเกือบล้มลง เมื่อครู่นี้นั่งหลับ ขาขดอยู่ตลอดเวลา ดังนั้นตอนนี้จึงชาเล็กน้อย

เห็นเวินหนิงทรงตัวไม่ได้ เหอจื่ออันก็รีบประคองเธอ ไม่ให้เธอล้มลงไป ในขณะเดียวกันก็ส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้ “เห็นไหม ฉันแค่อยากไปส่งเธอเท่านั้น เห็นเธอหลับลึกแบบนั้น ไม่อยากปลุกเธอ”

“ฉันไม่เป็นไร ยืนสักพักเดี๋ยวก็ดีขึ้น”

เวินหนิงส่ายหน้า ไม่ว่าอย่างไร เธอก็ไม่สามารถมีพฤติกรรมสนิทสนมกับเหอจื่ออันแบบนั้น มันเกินไป

แต่ตอนนี้เธอทรงตัวไม่อยู่ ดังนั้นจึงทำได้แค่จับแขนเหอจื่ออันไว้ รอให้ขาที่ชาเกินทนหายไปก่อน

ลู่จิ้นยวนอยู่บนรถเห็นท่าทางสนิทสนมระหว่างทั้งสอง ก็ไม่โกรธแต่กลับหัวเราะ เพียงแต่รอยยิ้มไม่มาถึงดวงตา ดวงตาลุ่มลึกปกตินั้น ตอนนี้เหมือนปกคลุมไปด้วยความเคร่งขรึม ทำให้ผู้คนหวาดกลัว

สองคนนี้ ไม่คิดว่าจะมีใครสังเกตเห็นจริงๆ เลยทำอะไรไร้ยางอายถึงระดับนี้เลยเหรอ?

เมื่อครู่นี้อุ้มยังไม่พอ ยังจับมือกันอีก สนิทสนมกันจริงๆ

ขณะที่คิด มุมปากชายหนุ่มก็ยิ้มเยาะ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเวินหนิง

เวินหนิงรู้สึกขาสบายขึ้นหน่อยแล้ว กำลังจะให้เหอจื่ออันปล่อยให้เธอเดินเอง โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เธอหยิบขึ้นมาเห็นว่าเป็นลู่จิ้นยวน สีหน้าก็อึดอัดขึ้นมาเล็กน้อย

คิดสักพัก เธอก็วางสายไป

เหอจื่ออันอยู่ตรงนั้น เวินหนิงไม่อยากให้เขารู้เรื่องเธอกับลู่จิ้นยวนมากเกินไป สุดท้ายแล้วมันก็เป็นความลับที่ไม่สามารถพูดออกไปได้

ยิ่งไปกว่านั้น……เธอจำรูปภาพนั้นได้ ในเมื่อเขากลับไปหามู่เยียนหรานแล้ว ตอนนี้จะมาหาตัวเองอีก มันหมายความว่าอย่างไร?

ลู่จิ้นยวนเห็นเธอวางสายตนโดยไม่คิดเลย รอยยิ้มมุมปากก็ยิ่งเย็นชาขึ้น

อย่างที่คิดไว้ มีผู้ชายสนับสนุนอยู่ด้านหลังก็กล้าไม่เบา แม้แต่โทรศัพท์เขาก็ไม่รับ วางทันทีเลย?

นิ้วขยับเบาๆ โทรศัพท์ไปอีกครั้งทันที

เวินหนิงเห็นว่าเป็นเขาอีก บางที ถ้าเธอไม่รับสาย ลู่จิ้นยวนก็อาจจะโทรมาอีก

“เป็นอะไร ใครโทรมา? มีคนสร้างความเดือดร้อนให้เธอเหรอ? ”

เหอจื่ออันเห็นเวินหนิงไม่รับสายตลอด ก็มองเธอด้วยความประหลาดใจ “ให้ฉันช่วยรับให้ไหม? ”

เวินหนิงส่ายหน้า เรื่องนี้ไม่ต้องให้คนอื่นมายุ่งจะดีกว่า ถอยหลังไปสองก้าว แล้วรับสาย “ฮัลโหล? มีอะไร? ”

จากคราวก่อนที่ทั้งสองแยกทางกันอย่างไม่มีความสุข หลังจากลู่จิ้นยวนจากไป นี่เป็นครั้งแรกที่เขาติดต่อตน