บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 190

"คุณหนูเวิน ที่จริงฉันคิดว่าคุณชายก็แคร์คุณหนูมากนะคะ พวกคุณ......"

เวินหนิงโดนคำพูดของเธอรบกวนความคิด หันหน้าไปมองเธอ หญิงรับใช้ไม่ได้พูดอะไรอีก

เวินหนิงมองเธอ ภายในใจก็รู้สึกผิด เพราะว่า ในแผนการที่เหอจื่ออันวางไว้ จำเป็นที่จะต้องใช้เธอด้วย ถึงแม้ว่าจะรู้สึกผิดมาก แต่เพื่อเด็กที่อยู่ในท้อง ก็ทำได้แต่แบบนี้แล้ว

"ช่วงเวลาที่ผ่านมา รบกวนเธอที่มาดูแลแล้ว"

"จะเป็นไปได้ยังไงคะ?" หญิงรับใช้รู้สึกปลาบปลื้ม รู้สึกว่าเวินหนิงนั้นดีสัยดีจริงๆ ไม่ว่าจะกับใครก็มีมารยาทแบบนี้

......

กลางคืนกำลังจะมาถึง หลังจากที่ท้องฟ้ามืดสนิทเวินหนิงก็เรียกหญิงรับใช้มา "ฉันอยากกินมื้อดึก กินคนเดียวมันไม่อร่อย เธอช่วยมากินเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ"

อยู่ที่นี่ ถึงแม้ว่าเวินหนิงจะสูญเสียอิสระไป แต่เรื่องอาหารการกินลู่จิ้นยวนไม่เคยปฏิบัติไม่ดีกับเธอ ของบำรุงต่างๆที่แพงล้วนมีหมด ทางฝั่งครัวเองก็ไม่กล้าเพิกเฉย มักจะเปลี่ยนทำอาหารต่างๆที่เธอชอบมาให้กิน

ตอนแรกหญิงรับใช้จะปฏิเสธ แต่เห็นว่าเวินหนิงยังคะยั้ยคะยอ ก็เลยนั่งลงกินของเป็นเพื่อนเธอ เวินหนิงเลื่อนถ้วย มองเธอกินของในถ้วยเข้าไปหลายคำถึงได้หลุบตาลง

เหอจื่ออันส่งยามาให้เธอหนึ่งขวด เพียงแค่นิดเดียว ก็สามารถที่จะทำให้คนสลบไปได้ จะเสียงดังขนาดไหนก็ไม่มีทางตื่น

ตามที่คาดไว้ หลังจากที่เธอกินไปไม่กี่คำ สติก็เริ่มค่อยๆเลือนลาง รอจนถึงรู้สึกได้ว่าผิดปกติ ตัวก็นอนฟุบลงไปบนโต๊ะแล้ว ขนาดที่จะเรียกคนให้มาช่วยก็ทำไม่ได้

เวินหนิงพยุงเธอมาไว้ที่ข้างเตียง หลังจากนั้นก็สลับเสื้อผ้าบนร่างกายทั้งคู่ ห่มผ้าให้หญิงสาวที่อยู่บนเตียง ทั้งสองคนหุ่นคล้ายๆกัน บวกกับผมยาว แค่มองผ่านๆรับรองว่ามองไม่ออกไม่มีปัญหา

หลังจากที่ทำเสร็จแล้ว เวินหนิงมองเธอด้วยความรู้สึกผิด "ขอโทษนะ แต่ว่า ฉันเองไม่มีหนทางแล้ว"

พูดจบ เธอก็เปลี่ยนมาใส่เสื้อผ้าของสาวรับใช้ แล้วก็หาผ้าปิดปากมาสวม ถึงได้ยกถ้วยกับตะเกียบออกไป

ชั้นที่เวินหนิงอยู่มักจะว่าง แล้วก็ไม่มีใครกล้าจะขึ้นมารบกวน ดังนั้น ทั้งเส้นทางถึงผ่านได้สะดวก

เพียงแต่ ในตอนที่กำลังจะออกไปจากประตู มีคนเรียกเธอเอาไว้

"ดึกขนาดนี้แล้วคุณยังจะออกไป? แถม ทำไมต้องสวมผ้าปิดปากด้วย"

อีกนิดเวินหนิงก็เกือบจะเหงื่อแตกด้วยความกลัว แต่ว่า ก็ยังคงใช้ข้ออ้างตามแผนที่คิดเอาไว้ตั้งแต่แรกแล้ว "ฉันเป็นหวัดค่ะ ถ้าเกิดว่าไปแพร่ให้คุณหนูเวินคงไม่ดีแน่"

พูดจบ รปภ.ก็หมดความสงสัย ปล่อยให้เวินหนิงออกไป ตอนนี้เธอถึงได้ถอนหายใจออกมายาวๆ แล้วรีบเดินออกไป ไปที่สวนดอกไม้ตรงตำแหน่งที่เคยเห็นรถคันนั้น

ตามที่คาดการณ์ไว้ รถเก๋งสีดำคันหนึ่งจอดอยู่ที่ตรงนั้นแล้ว ในกลางดึกกลางดื่น ยากที่จะถูกคนพบเห็น

เวินหนิงเดินไป เหอจื่ออันที่รอมาอยู่ตั้งนานแล้วถึงกับยับยั้งความตื่นเต้นจนอดไม่ได้ที่จะต้องลงไปจากรถ ดึงเอาบันไดที่หักอยู่ก่อนหน้านั้นแล้วลงมา พยุงเวินหนิงเอาไว้อย่างระมัดระวัง ดึงตัวเธอออกไป

"ไม่ได้รับบาดเจ็บใช่ไหม?"

เหอจื่ออันอุ้มเวินหนิงเอาไว้ในอ้อมกอด รับรู้ถึงความอบอุ่นที่ไม่ได้สัมผัสมานาน ภายในใจก็มีความรู้สึกดีใจเหมือนได้ของรักคืน

เขากลัวมากๆว่าตั้งแต่ตอนนี้เป็นคชต้นไปจะไม่ได้เจอเธออีก.......

"ไม่เป็นอะไร พวกเรารีบไปเถอะ" เวินหนิงอยากจะผลักเหอจื่ออันออก แต่ว่าแรงของชายหนุ่มนั้นมีเยอะมาก กอดเอาไว้แน่น จึงไม่สำเร็จ คิดๆไป บางทีอาจเพราะเขาตื่นเต้นที่เธอสามารถหนีออกมาได้สำเร็จ เลยไม่ได้คัดค้าน แล้วรีบขึ้นรถไป

ตอนนี้เวินหนิงถึงได้ลูบออก ทำให้ความรู้สึกยุ่งเหยิงของเธอสงบลง ถึงแม้ตลอดทางนับว่าทางสะดวก แต่ว่า ยังไงเสียก็ยังรู้สึกเป็นห่วง โชคดี เธอทำสำเร็จแล้ว แม้แต่นิดเดียว"