บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 189

ลู่จิ้นยวนขึ้นไปบนตึก ผลักประตู เวินหนิงกำลังหวีผมไปแล้วก็กำลังคิดเรื่องแผนการของเหอจื่ออันไปด้วย ได้ยินเสียงดังก็หันไป เห็นว่าเป็นลู่จิ้นยวน เกิดแววตาตกใจแล้วก็หายไป

เวินหนิงแอบซ่อนไว้ได้รวดเร็ว แล้วฉีกยิ้มออกมา "คุณมาอยู่ทีนี่ได้ยังไงคะ?"

ลู่จิ้นยวนเห็นท่าทางผิดปกติของเธอก็หรี่ตาลง "อยากมาก็มา เห็นผม.....ไม่ดีใจเหรอ?"

เวินหนิงไม่ได้พูดอะไร ต่อให้เธอไม่ดีใจ แล้วผู้ชายคนนี้จะไม่มาเหรอ?

"เปล่าค่ะ จะเป็นอย่างนั้นได้ยังไง?"

เวินหนิงพูดออกมาเบาๆ ยังไงเสีย ไปจากที่นี่ก็เป็นเรื่องของอีกไม่กี่วัน อยู่ๆเธอเองก็ไม่ได้ต่อปากต่อคำกับลู่จิ้นยวน บนริมฝีปากก็มีความคิดเจ้าเล่ห์

บางที ต่อไปพวกเขาอาจจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วก็ได้มั้ง?

"เมื่อกี้คุณกำลังคิดอะไร?" ลู่จิ้นยวนเดินมาหา เอาหวีในมือของเวินหนิงมา มองอย่างสงสัย

เวินหนิงเพิ่งจะอาบน้ำ หลังจากที่เป่าผมจนแห้งยังคงมีกลิ่นหอมกระจายออกมา เส้นผมของเธอนุ่มลื่น ตอนนี้ปล่อยผมสยาย เพิ่มความเสน่ห์ยั่วยวนของหญิงสาวขึ้นมาอีก

ลู่จิ้นยวนอดไม่ได้ที่จะลูบเส้นผมที่นุ่มราวกับเส้นไหมของเธอ การกระทำของเขานั้นทั้งเบามือ อ่อนโยนมาก เหมือนกับว่ากำลังดูแลของรักของหวง มีอยู่ขณะหนึ่ง ที่ทำให้เวินหนิงสับสน

"ไม่ได้คิดอะไรค่ะ เบื่อๆ เหม่อๆ"

เวินหนิงเปลี่ยนหัวข้อสนทนา "ไม่ใช่ว่าคุณกลับไปบ้านแล้วเหรอคะ?"

ลู่จิ้นยวนคิดถึงเรื่องพวกนั้นที่บ้านตระกูลลู่ ก็หงุดหงิดขึ้นมา ไม่ได้พูดอะไร ทั้งสองคนก็เลยอยู่ในความเงียบที่อึดอัดพวกนี้

"ไข้ของคุณลดหรือยัง?"

ลู่จิ้นยวนไม่ได้คิดอะไร ยื่นมือออกไปลูบหน้าผากของเวินหนิง ดีกว่าเมื่อกี้มากแล้ว ไม่ได้ร้อนมือเท่าไหร่แล้ว ดูเหมือนว่าจะดีขึ้นพอสมควรแล้ว

"ใกล้จะหายแล้วค่ะ" เวินหนิงส่ายหน้าอย่างไม่ใส่ใจ เหมือนกับกลัวลู่จิ้นยวนจะนึกวิธีลดไข้ที่น่ากลัวนั่นขึ้นได้

ลู่จิ้นยวนสัมผัสได้ว่าตัวของเธอนั่นเริ่มเกร็งขึ้น ก้มหน้าลง บีบคางของเวินหนิง "ทำไม คุณกลัวว่าผมจะทำการลดอุณหภูมิทางกายภาพ?"

ทันใดนั้นใบหน้าของเวินหนิงก็แดงฉ่าขึ้นมา แค่คิดถึงวิธีนั้นที่ลู่จิ้นยวนบอก เธอแค่คิดว่าภาพคงสวยงามจนไม่กล้ามอง ค่อยๆขยับคางออกมาจากมือของชายหนุ่ม "ตอนนี้ฉันไม่ได้ไข้ขึ้นแล้วค่ะ แล้วก็กินยาตามปกติแล้วด้วย ไม่จำเป็นที่จะต้องทำแบบนั้น"

ลู่จิ้นยวนทำเสียงหึ แล้วก็ไม่ได้แกล้งเวินหนิงอีก "ผมเหนื่อยแล้ว นอนเถอะ"

เขานั้นเหนื่อยล้าจริงๆ ไม่ใช่แค่งานที่ทำให้การอาการเหนื่อยล้า ที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือ โดนท่านปู่บังคับให้แต่งงานทำให้มีความกดดันภายในจิตใจ

เขาไม่อยากจะแต่งกับมู่เยียนหราน แต่เวินหนิง......

คิดถึงเด็กที่ยังไม่ได้จัดการนี้ ลู่จิ้นยวนก็ขมวดคิ้ว ยิ่งอารมณ์เสีย

เวินหนิงเห็นว่าลู่จิ้นยวนนั้นไม่อยากจะทำอะไรจริงๆ ก็เบาใจ ไม่ได้หลบอีก ถ้าเกิดว่าปฏิเสธไป กลัวว่าจะทำให้เขาโมโห ไม่สู้ยอมถอยหนึ่งก้าว

ลู่จิ้นยวนปิดไฟ ดึงเวินหนิงเข้ามากอด กลิ่นหอมอ่อนๆบนตัวเธอทำให้ความเครียดในตัวเขาผ่อนคลายลง ไม่นาน ความง่วงก็มาเยือน ชายหนุ่มหลับไป

เวินหนิงกลับหลับตาไม่ลงเสียที เธอมองแสงจันทร์ที่ส่องสว่างภายในห้อง มืดมัว ทางด้านหลังมีเสียงลมหายใจเป็นจังหวะของลู่จิ้นยวน