บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 188

มู่เยียนหรานลังเลอยู่เพียงครู่หนึ่ง จากนั้น ก็ยิ้มให้กับคุณปู่ "ท่านปู่ลู่ หนูยินดีค่ะ แต่ว่า ก็ยังต้องฟังความเห็นของลู่จิ้นยวนด้วย"

ถ้าเกิดว่าเป็นมู่เยียนหรานในเมื่อก่อน ต้องเผชิญหน้ากับสถานการณ์กดดันไร้รูปแบบแบบนี้บางทีอาจจะสะบัดมือทิ้งเดินหนีไปแล้วก็ได้ แต่ว่าเธอในตอนนั้น มีความใจกว้างที่ไม่มีข้อแม้ใดของลู่จิ้นยวน มีความมั่นใจนั้นให้เอาแต่ใจได้

แต่ในตอนนี้......เธอไม่มีความกล้าแบบนั้น ยอมที่จะพลีชีพ ขอเพียงแค่สามารถทำให้ลู่จิ้นยวนมาอยู่ข้างๆกันได้ อย่างนั้นก็สามารถยอมรับได้ทุกๆอย่าง

เห็นได้ชัดว่าลู่จิ้นยวนไม่ได้นึกว่ามู่เยียนหรานจะตอบแบบนี้ ท่านปู่ได้ยินคำพูดนี้ ยิ้มออกมาจนบนใบหน้ามีรอยตีนกาเพิ่มขึ้น "ดี เด็กคนนี้โตขึ้นแล้วจริงๆ ไม่ได้เอาแต่ใจตัวเองขนาดนั้นแล้ว ก็ตกลงกันตามนี้"

"รอเดี๋ยวครับ ท่านปู่ เรื่องนี้......ผมไม่เห็นด้วย"

ลู่จิ้นยวนร้อนใจแล้ว ทำไมอยู่ดีๆเรื่องนี้ก็ตกลงกันได้ เขานั้นไม่ได้ชอบมู่เยียนหรานเลย ไม่มีความรู้สึกแบบชายหญิงต่อเธอมาตั้งนานแล้ว จะหมั้นกับเธอได้ยังไง?

มู่เยียนหรานฟังคำพูดไม่กี่คำนี้ของลู่จิ้นยวน รอยยิ้มบนใบหน้าก็แข็งค้าง หลังจากที่เย่หวานจิ้งเห็น ก็รีบกุมมือของมู่เยียนหราน "จิ้นยวน ผู้หญิงเขาตอบตกลงแล้วนะ แถม พวกลูกเองก็คบกันมาตั้งนาน ตอนนี้ลูกลังเลอะไร?"

ท่านปู่ก็หันไปมองลู่จิ้นยวนด้วยท่าทางโมโหเล็กน้อย เขานั้นได้จัดการทุกอย่างให้เขาเรียบร้อยหมดแล้ว หรือว่าลู่จิ้นยวนจะต้องทำให้เขาโมโหขึ้นมาให้ได้?

"เรื่องหมั้นเป็นเรื่องใหญ่ จะตัดสินใจลวกๆแบบนี้ไม่ได้ กับเยียนหราน ผมนั้น....."

ติดว่าเยียนหรานยังอยู่ที่นี่ แถมผู้ใหญ่ในครอบครัว ลู่จิ้นยวนอยากจะพูดแต่ก็เงียบไป ไม่ได้พูดออกมาให้ทำร้ายจิตใจนัก แต่ว่าความหมายโดยนัย ไม่ต้องพูดออกมาก็รู้ได้

หน้าของเยียนหรานแดงขึ้นมาในทันใด เธอละทิ้งทุกๆอย่าง ศักดิ์ศรีก็ดี ความฝันก็ดี แม้แต่ความภาคภูมิใจเธอก็ไม่ต้องการมันแล้ว ยังไม่ทันตัดสินใจในความสัมพันธ์ก็มาอยู่ที่บ้านผู้ชายแล้ว แต่ผลลัพธ์ที่ได้รับกลับเป็นอย่างนี้

เธอรู้สึกว่าศักดิ์ศรีของเธอนั้นหลุดร่วงจมดิน ในตอนนี้ ต่อให้เย่หวานจิ้งพยายามจะปลอบใจและรั้งตัวให้อยู่ เธอก็นั่งไม่ติดแล้ว "ขอโทษค่ะ คุณป้า คุณปู่ลู่ หนูขอตัวก่อน รบกวนพวกท่านแล้ว"

"เยียนหราน เยียนหราน!"

เย่หวานจิ้งเห็นว่ามู่เยียนหรานตัดสินใจไปโดนที่ไม่หันหลังกลับมาแล้ว ภายในใจก็อับอายอย่าหาอะไรเปรียบ เขม็งตาใส่ลู่จิ้นยวนครั้งหนึ่ง ลูกชายคนนี้ของเธอฉลาดมาโดยตลอด ทำไมพอเป็นเรื่องนี้ถึงได้สับสนซ้ำๆไปมาอยู่แบบนี้นะ?

นายท่านลู่เห็นว่ามู่เยียนหรานทนรับการโดนเหยียดหยามไม่ได้จนหนีไป ก็โมโหจนเอาไม้เท้าเคาะลงไปกับพื้นทันที "ลู่จิ้นยวน แกทำให้ฉันโกรธจริงๆแล้ว แกรีบไปตามเธอกลับมาให้ฉัน!"

ลู่จิ้นยวนปฏิเสธอย่างเด็ดขาด "ท่านปู่ ตอนนี้เธอไปแล้ว อย่างนั้นผมจะพูดตรงๆแล้วกัน ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเราคือสิ่งที่ผ่านไปแล้ว ความรู้สึกของผมต่อพวกเธอนั้นไม่ใช่แบบชายหญิงแล้ว เพื่อเธอ เพื่อทุกๆคน พวกท่านอย่าพยายามเลยครับ"

"ดี......ดี......ฉันทำอะไรก็ผิดไปหมด แกมันถูก ฉันดูแลแกไม่ได้แล้ว ตอนนี้แกออกไปเดี๋ยวนี้เลย ออกไป! คิดได้เมื่อไหร่ก็ค่อยกลับมาตอนไหน"

ท่านปู่โกรธจนเจ็บหน้าอก ชี้นิ้วไปทางประตู พูดกับลู่จิ้นยวนด้วยความโมโห

ลู่จิ้นยวนขมวดคิ้ว ที่จริง นิสัยของท่านปู่กับเขาคล้ายกันมาก เป็นประเภทพวกที่ว่ามั่นใจในการตัดสินใจของตัวเอง ตอนนี้ ปะทะคารมก็จะยิ่งทำให้เรื่องราวมันบานปลาย

"ท่านปู่ อย่างนั้นผมขอตัวก่อน ไปอยู่บริษัทสักคืน เรื่องนี้ ผมคิดว่าผมไม่ได้ทำผิดตรงไหน ท่านอยู่ที่บ้านก็พักผ่อนให้มากๆ อย่าทำร้ายร่างกายตัวเอง ผมไปก่อนครับ"

ลู่จิ้นยวนสงบสติอารมณ์ลง หยิบเสื้อโค้มแล้วก็เดินออกไป

เพียงแต่ คำพูดนี้ของเขา ไม่ได้เพียงไม่ทำให้ท่านปู่ลู่ลดความโมโหลงแล้ว กลับยิ่งทำให้ท่านโกรธมากกว่าเดิม จนโยนไม้เท้าในมือใส่หลังของลู่จิ้นยวน "มันสอนไม่ได้แล้วจริงๆ บ้านหลังนี้ กลัวว่าฉันจะเป็นเจ้าของบ้านไม่ได้แล้ว!"

ฝีเท้าของลู่จิ้นยวนหยุดลง ตั้งแต่เด็กท่านปู่ตั้งใจเลี้ยงดูเขา ทำไมเขาจะฟังความเสียใจกับความผิดหวังภายในน้ำเสียงนั้นไม่ออก

แต่......เขาไม่สามารถปล่อยให้ความผิดนี้ดำเนินต่อไปได้ ดังนั้น ยอมที่จะเจ็บสั้นๆดีกว่าเจ็บไปนานๆ

"พ่อบ้าน ดูแลท่านปู่ดีๆ มีอะไรโทรหาผมได้"