บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 201

ลู่จิ้นยวนมองเวินหนิง ร่างตัวเองสะท้อนในดวงตาใสดุจคริสทัลของเธอ ไม่มีสิ่งเจือปนแม้แต่น้อย

เธอกำลังรอคำตอบเขา ลู่จิ้นยวนใจอ่อน “แน่นอน”

ตั้งแต่ต้นจนจบ เขาจริงจังกับเธอมาก แต่แค่……

เด็กในท้องเธอ กลายเป็นอุปสรรคยิ่งใหญ่ที่สุดระหว่างพวกเขา

“ถ้าฉันแค่เล่นๆ ทำไมฉันต้องพาเธอมาไกลถึงที่นี่ด้วย? ทำไมต้องขวางเพื่อเธอด้วย? เวินหนิง เธอคิดว่าฉันกินอิ่มแล้วก็ไปเหรอ? ”

ลู่จิ้นยวนพูดทีละคำ เวินหนิงมองเขา ต้องการหาความล้อเล่นในดวงตาเขา แต่มันไม่มีเลย

ลู่จิ้นยวนจริงจังแบบนั้น ในดวงตาเขามีแค่เธอคนเดียว ราวกับเหมือนตอนแรกสุดที่เธอค่อยๆ ปล่อยวางยอมรับเขา

ไม่มีผู้หญิงคนไหนต้านทานแววตาแบบนี้ของเขาได้

“ฉันยอมรอคุณ” ในที่สุดเวินหนิงก็พูดสิ่งที่ลู่จิ้นยวนอยากฟัง

ถึงแม้ครั้งหนึ่งเคยสงสัย แต่สุดท้ายเธอก็หลอกหัวใจตัวเองไม่ได้ เธอชอบเขา คิดจะเลี้ยงลูกพวกเขาด้วยกันกับเขาเลยด้วยซ้ำ

ลู่จิ้นยวนได้ยินคำพูดนี้ ก็กอดเวินหนิงไว้ในอ้อมอก เธอระมัดระวังไม่ให้ตัวเองสัมผัสบาดแผลเขา

ในตอนนี้ เธอไม่อยากคิดอะไรทั้งนั้น แค่อยากพึ่งพิงอ้อมกอดอบอุ่นและโอบอ้อมอารีนี้ ดื่มด่ำกับมัน

“คุณหนูเวิน ตรวจสอบเสร็จแล้ว……”

ขณะที่ทั้งสองมีบรรยากาศคลอเคลียกันอยู่ อันเฉินก็เดินเข้ามาอย่างไม่ระมัดระวัง เห็นภาพนี้ ก็รีบหยุดฝีเท้ากำลังเดินออกไป เวินหนิงตกใจสะดุ้ง พอรู้สึกก็ผละออกมาจากอ้อมกอดลู่จิ้นยวน แสร้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ตรวจสอบเสร็จแล้วเหรอ? ฉันขอดูหน่อย”

ถึงแม้เวินหนิงจะแสร้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นสุดๆ แต่ความหน้าแดงไปถึงใบหูมันทรยศความไม่สงบในใจเธอ

เห็นเวินหนิงไปแล้ว ลู่จิ้นยวนก็มองอันเฉินอย่างเย็นชา “ฉันคิดว่านายควรรู้ว่าต้องเคาะประตูก่อนเข้ามานะ”

อันเฉินโดนมองด้วยสายตาเหมือนมีด ก็หัวเราะขมขื่น ลูบจมูก “ผมก็กลัวคุณหนูเวินจะร้อนใจ ลืมไปเลย……”

แต่ในใจหยุดการใส่ร้ายไม่ได้ เขาจะรู้ได้อย่างไรว่าสองคนนี้จะกอดกันกลางวันแสกๆ โดยเฉพาะเจ้านายที่ด้านบนไม่สวมเสื้อ ภาพนั้นมันทนมองตรงๆ ไม่ได้เลยแท้ๆ

“ผมจะออกไปดู” อันเฉินเห็นว่าสถานการณ์ไม่สู้ดี ก็รีบออกไป ลู่จิ้นยวนนึกอะไรขึ้นได้ “คนพวกนั้นที่มาก่อเรื่องเมื่อกี้นี้ ถามหรือยังว่าใครเป็นคนบงการ? ”

อันเฉินนึกเรื่องสำคัญได้ ก็หยุดฝีเท้า สีหน้าเข้มงวดขึ้นมา “คนของตระกูลเวินเป็นคนทำครับ”

พูดถึงตรงนี้ อันเฉินก็รู้สึกโกรธนิดหน่อย เวินหนิงท้องอยู่ คนพวกนั้นลงมือไม่ได้ผ่อนปรนเลย เห็นได้ชัดว่าต้องการชีวิตเธอ

“ตอนนี้พวกมันอยู่ที่ไหน? ”