บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 200

เวินหนิงมองไปที่เขารู้สึกเป็นห่วง รู้สึกผิดด้วย "นายอยากขยับ รีบขึ้นรถเลย"

พูดไปด้วย อันเฉินก็เล่นฝีเท้าเร็วกว่าเดิม รีบส่งตัวลู่จิ้นยวนขึ้นรถ เวินหนิงเดินตามมาข้างหลัง ส่งตัวคุณแม่ขึ้นรถแล้วก็นั่งอยู่ข้างๆรถเข็น

ถึงแม้ ตอนนี้เธอจะทำอะไรไม่ได้ แล้วช่วยอะไรไม่ได้ด้วย แต่เธอก็อยากจะกุมมือคุณแม่ไว้ แต่ความรู้สึกที่ได้ไม่เหมือนกับในความทรงจำเลย ตอนนี้มือของคุณแม่ผอมมากเย็นมาก จนเหลือแค่กระดูก บนนั้นก็มีรอยเข็มเต็มไปหมด

กี่ปีนี้มา ท่านก็เอาแต่นอนติดเตียงแล้ว ใช้ชีวิตอย่างนี้

"คุณแม่ ไม่เป็นอะไรแล้วนะคะ อีกหน่อยหนูจะไม่ให้คุณแม่ลำบากแบบนี้อีก"

เวินหนิงนั่งอยู่ข้างๆ แล้วเอาแต่พึมพำ ลู่จิ้นยวนมองเห็นท่าทางที่รู้สึกผิดของเธอ ก็อดไม่ได้ที่จะปลอบใจ "เรื่องนี้จะโทษเธอไม่ได้ ตระกูลเวินทำเกินไป"

ไม่พูดถึงยังดี แต่พอพูดถึงตระกูลเวิน เวินหนิงก็อยากเอามีดไปฆ่าพวกเขาทันที

พวกเขาทำแบบนี้กับคนป่วยที่ไม่สามารถตอบโต้ได้ยังไง

สีหน้าของลู่จิ้นยวนก็ไม่ดีมากนัก ส่วนหนึ่งเป็นเพราะเจ็บแผลบนร่างกายมาก อีกส่วน คนตระกูลเวินเอาแต่ทำแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนเขาเริ่มหมดความอดทน

ถ้าไม่จัดการตัวปัญหานี้ซะ อีกหน่อยพวกเขาก็ต้องมาหาเรื่องเวินหนิงแน่นอน แล้วในระยะยาวนี้ เขาก็ไม่มีทางอยู่กับเธอที่ต่างประเทศได้

ดูเหมือนว่า ต้องรีบจัดการแล้วล่ะ

ในสายตาของลู่จิ้นยวนมีความเยือกเย็น จากนั้น เขาก็หันมองไปทางอันเฉินที่นั่งอยู่ข้างๆ "คุมตัวคนพวกนั้นไว้ได้หรือยัง?"

นักเลงพวกนั้นดูเหมือนจะเตรียมตัวมาดี ในเมื่อกล้าลงมือ งั้นเขาก็จะไม่ไหวหน้าเหมือนกัน

"จับตัวได้หมดแล้วครับ อีกไม่นานก็จะสืบได้ครับว่าใครเป็นคนบงการ"

อันเฉินรีบรายงานทันที ความจริง สืบเรื่องได้ชัดเจนแล้ว แต่ว่า เขาไม่อยากเอ่ยพูดต่อหน้าเวินหนิงว่าเป็นคนของตระกูลเวิน แบบนี้ อาจจะดูเร็วร้ายกับเธอเกินไป

ลู่จิ้นยวนพยักหน้า ทันใดนั้น รถพยาบาลก็จอดลงที่โรงพยาบาลที่เขาเตรียมไว้ เวินหนิงลงรถตามบุคลากรทางแพทย์ไปแล้วส่งตัวคุณแม่เข้าไปตรวจเช็คร่างกาย จนกระทั่ง เห็นคุณแม่ถูกเข็นเข้าไปตรวจเช็คอาการ เวินหนิงค่อยรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ

เธอเอาแต่อยู่กับคุณแม่ จนลืมอาการบาดเจ็บของลู่จิ้นยวน

คิดไปด้วย เธอก็เลยรีบวิ่งไปหา ลู่จิ้นยวนอยู่ในห้องพักฟื้นอีกห้องหนึ่ง คุณหมอกำลังตรวจอาการเขา "ยังถือว่าโชคดี แผลพวกนี้เป็นแค่แผลภายนอก แต่แผลที่หลังสาหัสกว่า แต่ว่า ก็ไม่กระทบอะไรกับกระดูก พักผ่อนไม่กี่วันก็หายแล้วครับ"

เวินหนิงเห็นตอนที่ลู่จิ้นยวนถอดเสื้อ ร่างกายที่ดูดีแข็งแรง แต่กลับมีรอยแผลเต็มไปหมด มีทั้งรอยช้ำที่ถูกตี ทั้งรอยตะปูที่โดนขูด สิ่งที่น่าตกใจมากที่สุด ก็เป็นรอยช้ำที่แผ่นหลังเขา

นั่นเป็นรอยแผลที่เขาใช้ร่างกายมาบางตัวเธอไว้

ในใจเวินหนิงก็รู้สึกเหมือนถูกยิง ไม่เคยมีใครทำเพื่อเธอแบบนี้มาก่อน ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น แม้แต่ความปลอดภัยของตัวเองก็ไม่สน

ลู่จิ้นยวนขมวดคิ้ว ปล่อยให้คุณหมอทายาให้เขา ทันใดนั้น เขาก็เห็นมีร่างกายผอมบางยืนอยู่หน้าประตู นอกจากเวินหนิง จะใครอีกล่ะ?

"ยืนทำอะไรอยู่ที่หน้าประตู?"

เสียงของลู่จิ้นยวน ทำให้เวินหนิงดึงสติกลับมา เธอเดินไปหาอย่างว้าวุ่น มองไปที่แผลของเขา "เจ็บไหม เป็นความผิดของฉันเอง ถ้าฉันไม่……"