บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 212

ลู่จิ้นยวนที่เพิ่งออกจากห้องประชุม เปิดโทรศัพท์มาก็เห็นข้อความจากเวินหนิง

เห็นในข้อความบอกว่าแม่ฟื้นแล้ว เขานึกถึงใบหน้าที่ดีใจอย่างมีความสุขของเธอขึ้นมา แม่ที่เธอเฝ้ารอหายป่วย เธอต้องดีใจมากแน่ๆ

ลู่จิ้นยวนอยากรีบโทรฯไปหา เพื่อจะร่วมยินดีกับเธอด้วย แต่มือที่กดหมายเลขโทรศัพท์ไปได้เพียงครึ่งก็หยุดชะงักลง

แววตาดำขลำของชายหนุ่มสว่างวาบเล็กน้อย ก่อนจะเปลี่ยนเป็นส่งข้อความแทน "ช่วงนี้งานที่บริษัทฯยุ่งมาก อาจจะต้องรออีกสักพัก"

ตอนที่ได้รับข้อความเวินหนิงกำลังพูดคุยกับแม่อยู่ อาจเพราะเพิ่งฟื้นมาเลยทำให้ไป๋หลินยวี่อยากรู้ความเป็นไปของโลกภายในมากมาย

เวินหนิงเองก็ชอบความรู้สึกที่ได้อยู่กับคนในครอบครัวแบบนี้ ดังนั้นจึงชวนแม่คุยไม่หยุด ทั้งสองคุยกันเรื่องสะเพเหละ ปรึกษากันว่าหลังจากนี้จะเริ่มต้นใหม่ จะทำธุระกิจอะไร จะเริ่มต้อนยังไง

โทรศัพท์ของเวินหนิงดังขึ้น เธอเปิดขึ้นมาดู เห็นเป็นข้อความของลู่จิ้นยวน ก่อนจะยิ้มขื่นเล็กน้อยแล้วรีบว่างโทรศัพท์ลง

"ทำไมเหรอ?"

ไป๋หลินยวี่เห็นเธออารมร์หม่นหมองลง จึงถามขึ้น

"ไม่มีอะไรค่ะ คือ.....เขาเหมือนจะยุ่งนิดหน่อยค่ะ เลยยังมาไม่ได้"

เวินหนิงฝืนยิ้มเล็กน้อย "ก่อนหน้านั้นเขามาอยู่เป็นเพื่อนหนูพักใหญ่ทำให้ไม่ได้อยู่ดูงานที่บริษัทฯ ตอนนี้เลยหาเวลามายากหน่อย แม่อย่าโกรธเขาเลยนะคะ เดี๋ยวมีเวลาเมื่อไหร่ เขาต้องมาแน่นอนค่ะ"

"เด็กโง่ แม่จะโกรธได้ยังไง แม่แค่อยากให้ลูกมีชีวิตที่ดี ได้อยู่ผู้ชายที่ดูแลลูกได้ ก็ถ้าเขายุ่งอยู่ งั้นก็รอให้เขาว่างก่อนค่อยมาก็ได้ อย่าคิดมากเลย"

เวินหนิงพยักหน้า แต่ก็ยังรู้สึกไม่ค่อยสบายใจนัก

ข้อความของลู่จิ้นยวน ไม่มีอะไรผิดปกติ แต่เธอกลับรู้สึกกังวลใจยังไงก็ไม่รู้

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ความรู้สึกแบบนี้แย่ชะมัด

...............

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว

เวินหนิงดูแลแม่ไปด้วย และเฝ้ารอเขามาหาไปด้วย แต่ลู่จิ้นยวนกลับไม่บอกเวลาที่แน่ชัด

หรือว่าเขาจะยุ่งมาก

เวินหนิงรู้สึกว่าตัวเองมีอารมณ์แปรปรวนเหมือนผู้หญิงท้องทั่วไป ที่ชอบคิดมาก

หลังจากที่อยู่พูดคุยกับแม่ครู่หนึ่ง จนท่านหลับไป เวินหนิงก็เดินออกไปด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย

ช่วงนี้ เธอรู้สึกลู่จิ้นยวนดูแปลกๆ

แต่มันแปลกตรงไหนเธอก็พูดไม่ถูกบอกไม่ออก จนเหมือนมีหินทับอยู่บนอก รู้สึกอึดอัดมากมาย

เวินหนิงไปที่โรงอาหารเพื่อเตรียมของที่แม่ชอบกิน ในขณะที่กำลังต่อแถวอยู่ ก็ได้ยินเสียงของสาวๆพูดขึ้นข้างหู

"ดูนั้นซิ หล่อจัง!"

"อย่างกับนายแบบเลย"

เวินหนิงส่ายหน้าเล็กน้อย รู้สึกว่าคนพวกนี้เวอร์เกินไปแล้ว แต่พอเดินผ่านจุดที่มีหนังสือพิมพ์วางอยู่ เธอก็แอบปรายตามองแวบหนึ่ง เพื่อจะดูว่าผู้ชายที่ทำให้คนมากมายตกตะลึงคือใคร

แต่เพียงแค่เห็น เธอก็ยืนอึ้งอยู่กับที่