บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 211

เวินหนิงเห็นว่าไป๋หลินยวี่มีความวิตกกังวลอยู่มาก กลัวว่าเธอจะเครียดจนล้มป่วย จึงรีบพูดปลอบเธอ

"ไม่ค่ะแม่ ตอนนี้เราอยู่ต่างประเทศ ส่วนเขาอยู่บริษัทฯในประเทศ มาไม่ได้ง่ายๆหรอกค่ะ"

ไป๋หลินยวี่เพิ่งเอะใจ "ทำไมาแม่ถึงมาอยู่ต่างประเทศล่ะ?"

เธอไม่คิดว่าคนอย่างเวินฉีโม่จะใจดีถึงขนาดพาเธอมารักษาตัวยันต่างประเทศได้

เวินหนิงไม่อยากพูดถึงมันนัก เพราะถึงยังไงแม่ก็จริงใจกับเวินฉีโม่จริงๆ ถ้าบอกให้เธอรู้เรื่องเลวร้ายที่เขาทำทั้งหมด กลัวว่าเธอจะรับไม่ได้

"แม่คิดยังไงกับบ้านตระกูลเวินคะ?"

ตอนนี้บ้านตระกูลเวินอยู่ในกำมือของลู่จิ้นยวนแล้ว ซึ่งก็ใกล้จะล่มสลายในไม่ช้า เวินหลานเองก็โดยขุดขุ้ยข่าวฉาวไม่หยุด หุ้นของบ้านตระกูลเวินก็ร่วงระนาว ตระกูลที่เคยมั่งคั่งรุ่งเรืองกำลังจะล่มสลายลง

ตระกูลเวินก็ถือว่าเป็นหัวใจของไป๋หลินยวี่ เวินหนิงกังวลว่าแม่จะยังทำใจไม่ได้

"จะคิดอะไรได้อีก? ตั้งแต่พวกเขาทำให้ลูกต้องเข้าคุก แม่ก็เกลียดจนอยากให้พวกเขาตายให้หมด!"

นัยน์ตาของไป๋หลินยวี่มีแววเกลียดชังฉายขึ้น คนอย่างเธอรักแรงเกลียดแรง สมัยก่อนเพราะรักเธอจึงยอมลำบากกับเวินฉีโม่ ช่วยทำทุกอย่างตั้งแต่เขายังไม่มีอะไร

แต่สิ่งที่พวกเขาทำกับเวินหนิง มันให้อภัยไม่ได้ ไม่ว่าใครก็ตาม จะมาทำร้ายลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของเธอแบบนี้ไม่ได้

พอได้ยินแม่พูดแบบนั้น เวินหนิงจึงตัดสินใจเล่าเรื่องทุกอย่างของบ้านตระกูลเวินให้แม่ฟัง

ไป๋หลินยวี่ฟังไป ก็ขมวดคิ้วไปอย่างตึงเครียด

สมัยก่อนตอนที่เธอร่วมบุกเบิกกับบ้านตระกูลเวิน ถึงแม้ว่าบ้านตระกูลเวินจะไม่ใช่ตระกูลที่มั่งคั้งระดับมหาเศรษฐี แต่ก็ถือว่ามีพื้นฐานดีอยู่ไม่น้อย เธอสงสัยว่าลูกสาวเธอสามารถทำลายตระกูลที่ใหญ่อย่างตระกูลเวินได้ยังไง?"

"หนิงหนิง บอกแม่มาตามตรง พ่อของเด็กคือใครกัน?"

ไป๋หลินยวี่เกิดความกังวลใจขึ้นมาทันที เธอกลัวว่าเวินหนิงจะยอมทำทุกอย่างเพื่อแก้แค้น ถ้าเป็นแบบนั้นจริงคนเป็นแม่อย่างเธอคงไม่มีหน้ามีชีวิตอยู่ต่อไปอีก

"แม่......."

เวินหนิงไม่รู้ว่าควรจะบอกสถานะที่แท้จริงของลู่จิ้นยวนให้แม่รู้ดีมั้ย

"หนิงหนิง ลูกไม่ได้ยอมทำทุกอย่างเพื่อแก้แค้นใช่มั้ย บอกแม่ซิลูก"

แค่คิดว่าลูกสาวที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจจะยอมแลกแม้แต่ชื่อเสียงตัวเองเพื่อแก้แค้น ไป๋หลินยวี่ก็ตกใจกลัวจนหน้าแดงก่ำขึ้นมาทันที และเริ่มหายใจเข้าออก็อย่างติดขัด จนคนมองยังรู้สึกอึดอัดไปด้วย

"ไม่ค่ะ แม่ไม่ต้องกังวลใจนะคะ" เวินหนิงตกใจจนรีบพูดปลอบเธอ ก่อนจะรีบเล่าเรื่องของลู่จิ้นยวนให้เธอฟัง

ไป๋หลินยวี่ได้ยินว่าเป็นลู่จิ้นยวน ก็ตกใจเล็กน้อย เธอย่อมรู้จักคนคนนี้อยู่แล้ว ถึงแม้ว่าก่อนที่เธอสลบไสลไป ลู่จิ้นยวนในตอนนั้นยังไม่มีอำนาจมากแบบนี้ก็ตาม

ลูกคนเดียวของบ้านตระกูลลู่ และยังเป็นทายาทเพียงคนเดียวอีก คนในเมืองเจียงเฉินมีใครบ้างจะไม่รู้จักเขา?

แค่ไม่คิดว่าลูกสาวเธอจะมาอยู่กับผู้ชายคนนี้ได้

"หนิงหนิง บอกแม่ซิว่าเขามีความสัมพันธ์กับลูกแบบไหนกัน?"

ไป๋หลินยวี่รู้ว่า หากถึงแม้บ้านตระกูลเวินยังอยู่ก็ไม่มีทางที่บ้านตระกูลลู่จะมาสนใจลูกสาวตระกูลเล็กๆแบบนี้ได้ เธอจึงกังวลว่าเวินหนิงจะเป็นแค่บ้านเล็กบ้านน้อยของลู่จิ้นยวน

คำถามของไป๋หลินยวี่ทำให้เวินหนิงนิ่งคิดไปครู่หนึ่ง ในหัวมีแต่ภาพใบหน้าของลู่จิ้นยวนลอยมา รอยยิ้มของเขา ความเย็นชาของเขา ทุกการกระทำของเขามันประทับอยู่ในความทรงจำของเธอ จนไม่อาจลืมเลือนได้

ทันใดนั้นเธอจึงรู้ว่า เธอรักผู้ชายคนนี้มากถึงขนาดอยากใช้ชีวิตกับเขาไปทั้งชีวิตเลย

"หนู อยากใช้ชีวิตกับเขาไปทั้งชีวิตค่ะ"

ขณะที่เวินหนิงกำลังพูดไป๋หลินยวี่ก็ยื่นมือไปกุมมือเธอไว้ "งั้นก็ไม่ต้องกลัวอะไรอีก แม่จะอยู่เคียงข้างลูก จับมือคนที่ลูกรักให้แน่นนะ"

เวินหนิงพยักหน้ารับอย่างจริงจัง

คำพูดของไป๋หลินยวี่ ทำให้ปมในใจเธอคลายลง และมั่นใจมากขึ้น

"ว่าแต่ เขาจะมาเยี่ยมมั้ย แม่เองก็อยากรู้เรื่องระหว่างลูกกับเขา แล้วก็จะได้ช่วยดูเขาให้ด้วย"

เวินหนิงนึกอยู่ครู่หนึ่ง "เดี๋ยวหนูลองโทรฯหาเขาดูค่ะ"

พูดเสร็จก็เดินออกไปโทรฯหาลู่จิ้นยวน แต่แปลกที่เขาไม่รับสายเลย

เวินหนิงรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาเล็กน้อย แต่คิดว่าเขาน่าจะกำลังยุ่งหรืออาจประชุมอยู่ ดังนั้นจึงบอกตัวเองว่าอย่าคิดมาก ก่อนจะส่งข้อความทิ้งไว้ให้เขา "จิ้นยวน คุณแม่ฟื้นแล้ว ท่านอยากเจอคุณค่ะ"

ลู่จิ้นยวนทำอะไรเพื่อเธอมากมาย สิ่งเดียวที่เธอทำเพื่อเขาได้คือเชื่อมั่นในตัวเขา แล้ว.....ยืนหยัดต่อไป

นัยน์ตาเวินหนิงฉายแววเข้มแข็งขึ้น ครั้งนี้เธอจะพยายามคว้าความสุขเอาไว้ให้ได้ จะไม่ยอมให้มันบินหายไปเด็ดขาด