บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 210

เวินหนิงไม่ได้ยินคำตอบกลับของลู่จิ้นยวนอยู่นานมาก เมื่อก่อนเขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน เป็นไปได้ไหมว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นจริงๆ?

“ลู่จิ้นยวน เกิดอะไรขึ้นกับคุณ? คุณพูดสิ”

เสียงกระตือรือร้นของเวินหนิงทำให้ชายคนนี้สติกลับมา เขามองโทรศัพท์ด้วยสายตาซับซ้อน แต่ไม่รู้ว่าต้องพูดอะไรดี

เวินหนิงยิ่งคิดยิ่งกังวลขึ้นเรื่อยๆ แต่ตอนนี้ทั้งสองคนอยู่ห่างกันหลายพันไมล์ เธอไม่เห็นหน้าลู่จิ้นยวนด้วยซ้ำ ไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น ถึงแม้อยากทำอะไรก็ไม่สามารถทำได้

“ช่างเถอะ ไม่มีอะไร” นานมากกว่าลู่จิ้นยวนจะเอ่ยปาก “เธออยู่ทางนั้นดีๆ นะ ถ้าไม่มีอะไรก็อย่าไปไหน อย่าไปยั่วยุคนที่ไม่ควรยั่วยุ”

พูดจบ ชายคนนี้ก็วางสายอย่างเหนื่อยล้า โทรไปหาอีกเบอร์ “ฉันจะทำในสิ่งที่แกบอก อย่าให้มันลงมือ อีกอย่างฉันมีการขอร้องครั้งสุดท้าย……”

……

ได้ยินเสียงตู๊ดๆ ดังขึ้นในโทรศัพท์ หัวใจเวินหนิงก็เหมือนจมลงไปในน้ำลึก ลางสังหรณ์ที่เป็นลางไม่ดีทำให้เธอหายใจไม่ออก

ลู่จิ้นยวนไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน แต่เขาไม่พูด เธอก็ยิ่งไม่รู้อะไรเลย

ในตอนนี้ จู่ๆ เวินหนิงก็รู้สึกว่าระยะทางระหว่างพวกเขามันห่างไกลกันเกินไปจริงๆ เธอยังคงเป็นเธอคนนั้น เธอที่ทำอะไรไม่ได้เลย……

ความรู้สึกไร้เรี่ยวแรง ทำให้อารมณ์เวินหนิงหดหู่

อันเฉินเดินเข้ามา เห็นสีหน้าเวินหนิงแปลกๆ จึงถามอย่างเป็นห่วง “เป็นอะไรครับ เจอเรื่องแย่ๆ เหรอ? ”

อย่างไรแล้วก็ติดต่อกับเวินหนิงมานานมาก อันเฉินก็หวังว่าพวกเขาสองคนจะดีต่อกัน ไม่สร้างปัญหาอีก ถึงแม้ว่า……

ถึงแม้ว่าเวินหนิงอาจจะไม่ได้แต่งเข้าตระกูลลู่ และกลายเป็นคุณนายตระกูลลู่อย่างเป็นธรรมตลอดไป แต่สุดท้ายแล้ว ความรู้สึกนั้นของเจ้านายก็ไม่ใช่ของปลอม

“นายรู้ไหมว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้นกับตระกูลลู่? ”

เวินหนิงมองอันเฉิน ดวงตามีความคาดหวังเพิ่มขึ้น เขาเป็นลูกน้องที่น่าเชื่อถือที่สุดของลู่จิ้นยวน ต้องรู้มากกว่าตนอยู่แล้วใช่ไหม?

อันเฉินถูกเธอมองจนในใจเกิดความคิด อดคิดไม่ได้ว่า เวินหนิงรู้เรื่องที่ลู่จิ้นยวนต้องหมั้นแล้วเหรอ?

ไม่กี่วันนี้ เขาปกปิดอย่างระมัดระวังตัวมาก ลูกน้องที่บ้านและพยาบาลกับหมอที่เวินหนิงสามารถเข้าถึงได้ ก็ล้วนได้รับคำสั่งจากเขา

“คุณ อยากรู้อะไร? ” ไม่กล้าพูดอะไรไร้สาระ กลัวว่าจะเกิดผลกระทบที่ไม่พึงประสงค์ อันเฉินถามกลับอย่างระมัดระวัง

เวินหนิงมองสีหน้าและน้ำเสียงนี้ของเขา ในใจก็ยิ่งไม่สบายใจ

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่ พวกคุณกำลังปิดบังอะไรฉัน? ”

อันเฉินก็ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรบ้าง “คุณหนูเวิน คุณเชื่อใจเจ้านายไหมครับ? ถ้าเชื่อใจ ก็แค่รอเขาอยู่ที่นี่อย่างสบายใจดีกว่า”

ในฐานะที่เป็นผู้ช่วย อันเฉินไม่สามารถให้คำตอบที่น่าพอใจแก่เวินหนิงได้ ทำได้แค่นี้

หลังอันเฉินพูดจบ ก็ออกไปจากที่นี่ชั่วคราว เวินหนิงก้มหน้า เธออยากให้ตัวเองไม่คิดอะไรทั้งนั้นจริงๆ แค่เชื่อใจลู่จิ้นยวนก็พอ แต่ความรู้สึกไม่สบายใจมันไม่ลดลงอยู่ตลอดเวลา แต่กลับเพิ่มขึ้นอย่างรุนแรง

เธอควรทำอย่างไรกันแน่? อาการแม่ก็ไม่ได้ดีขึ้นเลย และทางด้านลู่จิ้นยวนก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอเหมือนใบไม้บนเรือท้องแบนที่ล่องลอยไปตามเกลียวคลื่นทะเล หลงทิศทาง

บางที ร่างกายตัวเองก็มีอารมณ์ไม่มั่นคงเพราะเป็นหญิงท้อง เวินหนิงนั่งบนเก้าอี้ ไม่คิดว่าจะร้องไห้ออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ น้ำตาไหลบนมือไป๋หลินยวี่ น้ำตากระเซ็นออกมาทีละเม็ด