บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 209

“จะไม่เหนื่อยได้ยังไง?” จู่ๆ เวินหนิงก็หมดคำจะพูดกับลู่จิ้นยวน

เมื่อวานนั่งเครื่องบินกลับไปเมืองเจียงเฉิงหลายชั่วโมง ผลสุดท้ายจนถึงตอนนี้ก็ไม่ได้พักผ่อน เขาคิดว่าร่างกายตัวเองเป็นเหล็กเหรอ?

“รีบไปพักผ่อนเถอะ ฉันต้องไปดูแลแม่ที่โรงพยาบาลแล้ว”

เวินหนิงเร่งเร้า ลู่จิ้นยวนเห็นข้อความที่เธอส่งมา ก็ยิ้มแล้วส่งข้อความเสียงไป “นี่เธอกำลังเป็นห่วงฉันใช่ไหม? ”

เวินหนิงพยักหน้า เสียงทุ้มต่ำน่าดึงดูดมีความแหบพร่าเล็กน้อยของชายคนนั้นเข้าหู ฟังแล้วทำให้เธอรู้สึกชา ร่างกายเธอสั่น จากนั้นก็รีบพิมพ์อย่างรวดเร็ว “ช่างเถอะ รีบไปนอน”

ลู่จิ้นยวนแค่คิด ก็เดาได้ว่าตอนนี้เวินหนิงทำหน้าอย่างไร เธอคงจะหน้าแดงแล้ว ทั้งๆ ที่เป็นห่วงแต่ปากไม่ยอมรับ ผู้หญิงคนนี้ปากไม่ตรงกับใจจริงๆ

แต่ปากไม่ตรงกับใจแบบนี้เขาไม่ได้เกลียด ตรงกันข้ามกลับรู้สึกว่าน่ารักมาก

“จะเชื่อฟังเธอ ฉันจะไปพักผ่อน ทางด้านโรงพยาบาล อย่าเหนื่อยเกินไปนะ ให้คนพวกนั้นช่วยเธอเยอะๆ”

เวินหนิงส่งอีโมจิวีแชทกลับไป อันเฉินขึ้นมาเรียกเธอไปกินข้าวเช้าพอดีเลย เธอเก็บโทรศัพท์แล้วลงไปกินข้าวชั้นล่าง

ลู่จิ้นยวนเชิญนักโภชนาการมาคนหนึ่ง เพื่อทำอาหารที่มีคุณค่าทางโภชนาการให้เวินหนิงกินทุกวันโดยเฉพาะ หลังจากเธอกินข้าวเสร็จแล้ว อันเฉินก็ไปโรงพยาบาลกับเธอ

เวินหนิงมาถึงที่ ก็ให้อันเฉินไปทำธุระของตัวเอง ถึงแม้ตอนนี้เขาอยู่เป็นเพื่อนตน แต่ลู่จิ้นยวนก็ยังมีธุระไม่น้อยต้องให้เขาทำ ดังนั้นเธอไม่อยากทำให้เขาเสียเวลา

หลังจากอันเฉินไปแล้ว เวินหนิงนั่งในห้องผู้ป่วย ทำเหมือนทุกๆ วัน เริ่มเช็ดหน้าเช็ดมือให้คุณแม่

ถึงแม้งานพวกนี้มีคนเคยบอกหลายรอบแล้วว่าเธอไม่ต้องทำเอง แต่เวินหนิงยืนกรานว่าจะทำเอง แบบนี้ เธอถึงรู้สึกว่าตัวเองกำลังดูแลแม่อย่างแท้จริง

เวลาหนึ่งวัน ผ่านไปในพริบตาเดียว

เวินหนิงอยู่ที่นี่จนถึงพลบค่ำถึงจะกลับบ้าน และกลับบ้านได้ไม่นาน ลู่จิ้นยวนก็โทรมา

ทั้งสองคนคุยกันอีกสักพักหนึ่ง ถึงแม้จะเจอกันไม่ได้ แต่ความรู้สึกก็ไม่ได้เจือจางลงเลยสักนิด

“เดี๋ยวอีกสองสามวัน พอฉันจัดการงานเกือบเสร็จแล้ว จะไปหาเธอ”

ลู่จิ้นยวนมองปฏิทินในมือ ตอนนี้ต้องการหาเวลาไปหาเวินหนิงเพียงลำพังมันยากไปหน่อย เขาทำได้แค่จัดประชุมต่างประเทศในเมืองที่เวินหนิงอาศัยอยู่

แวะมาระหว่างทำงานนอกสถานที่ เพื่อไม่ให้คนในครอบครัวสงสัย

“โอเค ฉันรู้แล้ว” เวินหนิงได้ยินว่าเขาจะมาหาตน ในใจก็มีความสุข

……

เช้าวันรุ่งขึ้น เวินหนิงก็ไปโรงพยาบาลเยี่ยมคุณแม่ตามกำหนดการปกติ

ขณะที่เธอทำการพยาบาลตามขั้นตอน ก็มีคนเคาะประตูด้านนอก “เวินหนิง คุณหนูเวิน ใช่ไหม? ”

ชายหนุ่มสวมแว่นตาคนหนึ่งเดินเข้ามา “ผมคือหมอนวดมืออาชีพที่คุณลู่ส่งมาครับ”

แม้จะเป็นเช่นนั้น หลังจากคนคนนี้แนะนำตัวเอง รอยยิ้มที่ลึกซึ้งที่เผยออกมาก็หายไปในพริบตาเดียว

เวินหนิงไม่ได้สนใจอะไรมากนัก ได้ยินเขาพูดแบบนี้ ก็รีบยืนขึ้นเช็ดมือ “เขาส่งมาเหรอ? ”

ชายคนนั้นพยักหน้า “การฟื้นตัวของคุณลู่ในตอนแรกคือแผนการที่ผมทำ เขาก็เลยไปหาผม ให้ผมมาหาคุณผู้หญิงที่ชื่อเวินหนิงแล้วช่วยเหลือเธอ”

เวินหนิงได้ยินคำพูดนี้ ใบหน้าก็เผยรอยยิ้ม ตอนแรกลู่จิ้นยวนนอนเตียงผู้ป่วยตั้งหลายวัน ตอนนี้สุขภาพดีขึ้นขนาดนี้ มันเกิดจากการดูแลรักษาอย่างระมัดระวังของตระกูลลู่

ตอนแรกเวินหนิงอยากถาม แต่คิดว่าตอนนี้ลู่จิ้นยวนยุ่งแบบนี้ เกรงว่าตัวเองจะยากที่จะแบกรับค่าใช้จ่ายนั้น ทำได้แค่วางมันไว้ชั่วคราว ไม่คิดว่าลู่จิ้นยวนคิดถึงจุดนี้ ช่วยเธอหาคนคนนี้มาให้

ผู้ชายคนนั้น เอาใจใส่มากกว่าที่ตนคิดไว้จริงๆ

ในใจเวินหนิงประทับใจ และมีความสุข ยิ้มขณะที่เชิญเขามา “งั้นรบกวนด้วยนะคะ”