บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 215

ลู่จิ้นยวนประคองเวินหนิงลุกขึ้น เธอเอามือทาบอกก่อนสูดลมหายใจเข้าอย่าโล่งอก ขณะที่เม็ดเงือกผุดเต็มหน้าผาก

อีกนิดเดียวเธอก็อาจจะล้มลงไปกองกับพื้นแล้ว และอาจต้องเสียลูกน้อยไป.......

"ไม่เป็นไรใช่มั้ย?" ลู่จิ้นยวนมองหน้าซีดเซียวของเวินหนิง เขาอยากจะยื่นมือไปเช็คเงื่อกบนหน้าผากให้ แต่ก็ต้องอดใจไว้

ก่อนที่ชายหนุ่มจะเรียกคนขับรถพาเธอไปพักในรถ สายตาเย็นชาของชายหนุ่มมองไปที่แคทเธอรีน

"ฉัน......ฉันไม่ได้ตั้งใจนะคะ!" แคทเธอรีนกลัวสายตาอาฆาตที่เขามองมาอย่างมาก เธอรู้สึกว่าลู่จิ้นยวนกำลังจะใช้สายตาฆ่าเธอให้ตาย

เธอสั่นไปทั้งตัว "ฉันแค่เดินผ่านมา แล้วมองไม่เห็นเธอ"

แคทเธอรีนพูดด้วยน้ำเสียงอันสั่นเทา จนไม่เหลือความอวดดีแต่แรกให้เห็น

ลู่จิ้นยวนเพียงแค่จ้องมองเธอ เขาไม่คิดจะลงไม้ลงมือกับผู้หญิง แต่การกระทำของผู้หญิงคนนี้ช่างโง่งมนัก จนเขาเองก็แทบจะยับยั้งกำปั้นตัวเองไว้ไม่ได้

"ผมจะพิจาณาการร่วมมือระหว่างเราให้ดีอีกครั้ง ครอบครัวที่มีลูกสาวที่สามารถกระทำกับคนท้องแบบนี้ได้ ทำให้ผมสงสัยถึงพื้นฐานการอบรมสั่งสอนและพื้นฐานนิสัยของครับครัวคุณอยู่มาก"

ลู่จิ้นยวนพูดจบ ก็เดินจากไปโดยไม่สนใจว่าแคทเธอรีนจะคิดยังไง

"ไม่ ไม่นะ......."

แคทเธอรีนได้ยินเช่นนั้น ก็รีบเดินเข้าไปจับแขนลู่จิ้นยวนไว้ ที่เธอพยายามเข้าหาเขาครั้งนี้ก็เพื่อจะเพิ่มโอกาสในการร่วมมือกัน

ถึงแม้ครอบครัวเธอจะเป็นตระกูลผู้ดีเก่า แต่ตอนนี้ก็เหลืออะไรแล้วมีเพียงเปลือกนอกเท่านั้นแล้ว ถ้าธุรกิจที่เหลือเพียงน้อยนิดต้องหยุดชะงักเพราะลู่จิ้นยวนอีก เธอก็คงไม่สามารถใช้ชีวิตหรูหราแบบนี้ได้อีก

เห็นเธอไม่ยอมพูด ลู่จิ้นยวนก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย หรือเมื่อครู่จะตกใจมากไป? แต่ก็นะ คนกำลังท้องกำลังไส้โดนคนปัญญาอ่อนชนแบบนั้นก็ย่อมตื่นตกใจกลัวเป็นธรรมดา

"ฉันสั่งสอนเขาแล้ว ไม่ต้องกลัวว่าเขาจะมาหาเรื่องเธออีก"

เวินหนิงได้ยินเช่นนั้น ท่าทีจึงเปลี่ยนไปเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองลู่จิ้นยวน ดวงตาดำขลำของเขาดูเต็มไปด้วยความห่วงใยเธอจริงๆ แต่มันกลับทำให้เธอรู้สึกสับสนไปหมด

"คุณมาที่นี่ ทำไมไม่บอกฉันเลย?" เวินหนิงพูดด้วยน้ำเสียงขุ่นมัวและโกรธเคือง

เรื่องนี้ทำให้เธอรู้สึกไม่พอใจอยู่มาก ลู่จิ้นยวนมาที่นี่ แต่ไม่บอกเธอ และไม่ติดต่อหาเธอ

ความผิดปกติหลายอย่าง ทำให้เวินหนิงรู้สึกไม่สบาย