บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 217

พูดถึงตรงนี้ ลู่จิ้นยวนก็จ้องมองไปที่เวินหนิงแวบหนึ่ง สีหน้าเธอดูไม่สู้ดีจริงๆ แลดูจะเหนื่อยล้ามาก

ในที่สุดเขาก็ไม่ได้ปฏิเสธอีก แต่เลือกที่จะหันหน้าไปทางหน้าต่างโดยไม่มองหน้าเธอ "ในเมื่อเธอต้องการแบบนี้ งั้นก็ไปเถอะ แต่ฉันต้องออกไปข้างนอก เธอก็นอนพักผ่อนในห้องไปละกัน"

เวินหนิงทำเสียงตอบรับเบาๆ ทั้งสองคนต่างเงียบลง โดยไม่มีใครพูดอะไรอีก

โรงแรมที่ลู่จิ้นยวนพักอยู่ใกล้มากจริงๆ ทางบริษัทฯได้จองห้องชุดที่มีไว้สำหรับต้นรับประธานาธิบดีให้เขา ไม่เพียงแต่มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน แต่ยังมีสระว่ายน้ำส่วนตัวขนาดเล็กอีกด้วย

"เธอพักที่นี่ก่อน อยากกลับเมื่อไหร่ ก็บอกให้คนขับรถไปส่ง"

ลู่จิ้นยวนยื่นคีย์การ์ดห้องพักให้เธอเสร็จก็เดินออกไปทันที

เวินหนิงขมวดคิ้วมองดูเขาเดินจากไป โดยไม่ได้รั้งเขาไว้ ในเมื่อลู่จิ้นยวนมีงาน เธอก็จะไม่บังคับให้เขาอยู่ต่อ เต็มที่ก็แค่รอเขากลับมา

เวินหนิงวางกล่องข้าวในมือลงก่อนจะเปิดมันออก กลิ่นหอมฉุยลอยออกมา เธอยิ้มเล็กน้อย นี่เธอตั้งใจทำให้เขาแท้ๆแต่ลู่จิ้นยวนกลับไม่กินแม้แต่คำเดียว

ขณะที่เวินหนิงคิดอย่างเหม่อลอย โทรศัพท์มือถือเธอก็ดังขึ้น เป็นสายจากไป๋หลินยวี่

ตอนที่เวินหนิงออกมา เห็นไป๋หลินยวี่หลับอยู่ พอตื่นมาไม่เห็นเธอคงจะอยากโทรฯมาถามว่าเธออยู่ไหน

"แม่ ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ตอนนี้หนู......." เวินหนิงอยากบอกแม่ว่าเธอมาหาลู่จิ้นยวน แต่พอคิดได้ว่าแม่ก็รอเจอเขาอยู่ แต่ลู่จิ้นยวนยังไม่มีเวลาไปเจอท่าน เธอจึงหยุดไว้ "รู้สึกเหนื่อยนิดหน่อยค่ะ เลยนอนพักอยู่ที่บ้าน"

ไป๋หลินยวี่จะไม่รู้จักนิสัยลูกตัวเองได้ไง พอได้ยินเธอพูดติดๆขัดๆแบบนี้ก็พอเดาออกว่าต้องมีเรื่องอะไร "เป็นอะไรไป หนิงหนิง หนูมีเรื่องอะไรบอกแม่มาเร็ว ไม่งั้นแม่จะเป็นห่วงนะ"

หลังวางสาย เวินหนิงจึงได้ลุกขึ้นยืน เธอเข้าใจแม่ดี แม่แค่อยากดูว่าลู่จิ้นยวนเป็นคนที่เธอสามารถฝากชีวิตไว้ได้มั้ย ท่านแค่อยากเห็นเธอมีความสุข

แต่ว่า........

เวินหนิงจากที่มีความเชื่อมั่นเต็มร้อย พอเจอกับพฤติกรรมแปลกๆของลู่จิ้นยวนเข้า ก็ทำให้ความมั้นใจเธอเริ่มสั่นคลอนขึ้นมา แต่เธอยังไม่อยากยอมแพ้

ฟ้าค่อยๆมืดลง เวินหนิงเองก็เริ่มง่วงมากขึ้น เธอนั่งสัปหงกรอลู่จิ้นยวนอยู่บนโซฟา

เหมือนภรรยาที่รอคอยสามีกลับบ้าน

ลู่จิ้นยวนที่ไปทานข้าวกับพันธมิตรทางการค้าเสร็จแล้ว จงใจดึงเวลาอยู่ข้างนอกอีกพักใหญ่ ก่อนตัดสินใจกลับโรงแรม พอเห็นว่าห้องมืดสนิท เขาก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก