บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 223

ลู่จิ้นยวนมองอยู่ที่นี่นานมาก กลับไปที่อีกเตียง อย่างไรแล้วมันก็เป็นห้องชุดเพรสซิเดนท์ สิ่งสำคัญที่สุดก็คือเตียง

แต่แค่ชายคนนี้นอนบนเตียง ไม่คิดว่าหลังจากพลิกตัวแล้วจะยากที่จะนอนหลับ ทั้งๆ ที่ร่างกายเหนื่อยล้าอย่างมาก แต่ดันไม่ง่วงเลยสักนิด

ได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของเวินหนิง กลิ่นกายหอมจางๆ ของเธอเหมือนลอยอยู่ที่ปลายจมูก ลู่จิ้นยวนนั่งขึ้นมาทันที มองหญิงคนนั้นที่หลับพริ้ม ก็รู้สึกไม่สบายใจนิดหน่อย

เพราะเธออยู่ที่นี่ เขาถึงนอนไม่หลับ แต่ผลสุดท้ายผู้หญิงคนนี้หลับปุ๋ย……

คิดสักพัก ชายคนนี้ก็ไม่สามารถต้านทานความเหนื่อยล้าของร่างกายได้ เสนอตัวนอนบนเตียงเวินหนิง โชคดีที่เตียงนี้ใหญ่มากพอ ถึงจะมีคนเพิ่มมาหนึ่งคน ก็ไม่เบียดเวินหนิง

ลู่จิ้นยวนนอนบนเตียง ได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของเวินหนิง ก็ค่อยๆ รู้สึกความง่วงพุ่งเข้ามา แต่ในใจก็ยังอดไม่ได้ที่จะหัวเราะขมขื่น

ที่แท้ ผู้หญิงคนนี้ก็มีอิทธิพลต่อตัวเองมากถึงจุดนี้ อยู่ห่างกับเธอ เขาไม่สามารถนอนหลับได้ด้วยซ้ำ

ขณะที่คิด ความเหนื่อยล้าในร่างกายก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้น ลู่จิ้นยวนก็หลับไป

กลางดึก เวินหนิงรู้สึกหนาวนิดหน่อย สัมผัสแหล่งความร้อนข้างกาย อุณหภูมิร่างกายลู่จิ้นยวนสูงกว่าเธอนิดหน่อย เธอแอบอิงในอ้อมกอดอุ่นหนานั้นอย่างสบายใจ ความรู้สึกคุ้นเคย มันทำให้เธอยิ่งหลับปุ๋ยขึ้น

……

คืนหนึ่งหลับฝันดี

แสงแดดยามเช้าสาดเข้ามา ทำให้เวินหนิงค่อยๆ ตื่นขึ้นมา เธออยู่ในอาการงุนงงสักพักหนึ่ง จากนั้นก็ตระหนักได้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน……

เธอรู้สึกอย่างรวดเร็วว่าเธอนอนในอ้อมกอดคนคนหนึ่ง และถูกเขากอดแน่น ราวกับกอดหมอน ไม่มีช่องว่างในการดิ้นรนอะไร