บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 239

"รอก่อน"

ลู่จิ้นยวนเอ่ย นี่เป็นคำแรกที่เขาเอ่ยปากพูด หลังจากที่เวินหนิงมาถึงที่นี่

ฝีเท้าเวินหนิงหยุดลง ในใจก็รู้สึกหงุดหงิด "สัญญาก็เซ็นเสร็จแล้วไม่ใช่หรอ ทำไม? กลัวว่าฉันจะออกไปพูดอะไรทำคุณเสียหาย? ไว้ใจเถอะ ฉันก็ไม่อยากจะเกี่ยวข้องอะไรกับคุณหรอก"

อยู่กับเขา แม้แต่ตอนเลิกกันก็ต้องทำกับเธอแบบนี้ นี่เลยทำให้เวินหนิงรู้สึกเสียศักดิ์ศรีมาก เธอก็คิดซะว่าถูกหมากัด หลังจากนี้จะไม่เจอกันอีก!

"ในนี้ยังมีของอยู่ เธอไม่อยากดู?"

ลู่จิ้นยวนมองเห็นท่าทางของเวินหนิงแบบนั้น เขาไม่เคยรู้เลยว่าผู้หญิงคนนี้มีด้านที่เด็ดขาดขนาดนี้

ความเด็ดขาดทั้งหมดของเธอก็เพื่อใช้กับตัวเอง?

เวินหนิงขมวดคิ้ว สัญญาเมื่อกี้เธอไม่ได้ดูรายละเอียดมาก เพราะฉะนั้น ไม่รู้เลยว่าข้างบนนั้นเขียนอะไรไว้บ้าง

คงจะไม่ใช่ เงื่อนไขอะไรที่ไม่เหมาะสมหรอกมั้ง?

เวินหนิงเดินกลับไป แล้วหยิบสัญญาขึ้น ลู่จิ้นยวนค่อยโยนซองเอกสารมาอีกซองหนึ่ง "นี่เป็นของเธอ"

เวินหนิงเปิดดู ในนั้นเป็นสัญญาการโอนย้ายทรัพย์สินตระกูลเวิน ขอแค่เธอเซ็นชื่อ เธอก็สามารถเอาบริษัทแล้วก็บ้านของตระกูลเวินคืนมาได้

"นายคิดจะทำอะไรอีก?"

เวินหนิงมองไปที่ลู่จิ้นยวน ผู้ชายคนนั้นก็ยักไหล่ "นี่ก็ถือว่าเป็นของของเธอ ตอนนี้คนในตระกูลเวินเข้าคุกบ้าง เข้าโรงพยาบาลบ้าง เธอเป็นคนเดียวที่สามารถรับของตระกูลเวินไว้ เพราะฉะนั้น ฉันคืนให้เธอ"

เวินหนิงจับเอกสารในมือไว้แน่น "ฉันไม่เชื่อว่านายจิตใจดีขนาดนี้……"

"ฉันก็แค่ จะไม่เอาของที่ไม่ใช่ของตัวเอง ถ้าเธอไม่เอา ก็ทิ้งก็ได้ เพราะยังไงเอกสารที่เธอเซ็นเมื่อกี้ก็เขียนชัดเจนอยู่แล้วว่าฉันจะคืนของพวกนี้ให้เธอ"

พูดจบ ผู้ชายก็ลุกขึ้น เขาไม่อยากเห็นความเย็นชาในสายตาของเวินหนิงอีก นี่จะทำให้เขาควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่

เห็นว่าลู่จิ้นยวนเดินออกไป เวินหนิงก็นั่งลงบนโซฟาอย่างมึนงง ถึงแม้เธออยากจะได้ของตระกูลเวินคืนมา แต่ว่า กับเรื่องพวกนี้เธอไม่ค่อยรู้เรื่องมาก เพราะฉะนั้น พอได้มาอย่างกะทันหัน ก็ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี

"คุณหนูเวิน ความจริงบอส……"

อันเฉินอยากจะพูดอะไรบางอย่าง ที่ลู่จิ้นยวนให้มาเซ็นสัญญารักษาความลับนี้ ไม่ใช่กลัวว่าเวินหนิงจะพูดเรื่องระหว่างพวกเขา แต่ว่า……เขาพนันว่าเวินหนิงต้องประชดแล้วเซ็นชื่อแน่นอน

แบบนี้ ของของตระกูลเวินก็จะกลับไปเป็นของเธอ

แต่ว่า ดูเหมือนเวินหนิงจะไม่เข้าใจการกระทำของลู่จิ้นยวน

อันเฉินกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ลู่จิ้นยวนก็เอ่ยพูดอย่างเรียบนิ่ง "ยังจะพูดอะไรที่ไร้ประโยชน์อีกทำไม ไป"

อันเฉินก็ทำอะไรไม่ได้ จึงจำใจตามลู่จิ้นยวนออกไปจากที่นี่ เวินหนิงนิ่งอยู่ที่เดิมไปสักพัก แล้วเหม่อมองของพวกนี้ จากนั้น ค่อยเก็บเข้าซองอย่างระมัดระวัง

ลู่จิ้นยวนพูดถูก ของตระกูลเวินเป็นของที่คุณแม่ร่วมมือกับเวินฉีโม่แล้วสร้างมาด้วยกัน ในเมื่อตอนนี้เวินฉีโม่ไม่มีความสามารถที่จะไปดูแล เธอเอากลับมา ก็ถือว่าสมเหตุสมผล

รอเธอเดินออกไป รถของลู่จิ้นยวนก็ไม่อยู่แล้ว

ดูเหมือนว่า ที่เขาว่ากันว่าผู้ชายใจจะเด็ดขาดกว่าผู้หญิง เป็นเรื่องจริงสินะ เขาก็ไปอย่างนี้เลย ไม่แม้แต่จะหันกลับมาด้วยซ้ำ

เวินหนิงเหม่ ไปสักครู่ จากนั้นก็ยิ้มอย่างขมขื่น พร้อมกับจับของในมือไว้แน่น ยังโชคดีที่เธอยังมีสิ่งนี้ ยังมีคุณแม่แล้วก็ลูก ชีวิตก็ไม่จำเป็นต้องหมุนรอบผู้ชายคนนั้นอีกแล้ว

……