บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 238

"พ่อของลูกเธอ? มันเป็นใคร? ตอนนี้เธอนอนอยู่ในโรงพยาบาล มันยังไม่มีทีท่าจะสนใจเธอเลย เธอคิดว่ามันจะดีกับเธอหรอ?"

ไม่พูดถึงยังดี แต่พอพูดถึงพ่อของลูก ความโมโหของลู่จิ้นยวนก็หักห้ามไว้ไม่อยู่

ผู้ชายคนหนึ่งกลับทิ้งผู้หญิงของตัวเองที่กำลังท้องอยู่ต่างประเทศไม่สนใจ แล้วเวินหนิงยังเอาแต่คิดถึง เลยทำให้เขารู้สึกโมโหมาก

นี่ไม่ใช่โง่แล้วเป็นอะไร?

เมื่อเวินหนิงได้ยินก็รู้สึกตลกมาก

เธอเกือบจะบอกความจริงเรื่องเด็กคนนี้กับเขา แต่ตอนนี้ ลู่จิ้นยวนก็อยู่ต่อหน้าเธอ เขาไม่รู้ว่าเด็กในท้องของเธอเป็นของเขา แล้วยังใช้คำพูดแบบนี้มาดูถูกอีก

เป็นภาพเหตุการณ์ที่น่าตลกมาก

เวินหนิงอดไม่ได้จนหัวเราะออกมา แต่ก็รู้สึกแสบตาไปด้วย จนเธอต้องปิดหน้าตัวเองไว้ พยายามปกปิดความอ่อนแอนั้นไว้ "นี่ไม่ใช่เรื่องของคุณ คุณชายลู่ดูแลตัวเองแล้วก็ว่าที่เจ้าสาวของตัวเองก็พอค่ะ แล้วอีกอย่าง อย่าให้เธอรู้ว่าคุณอยู่ต่างประเทศก็ไม่ได้สะอาดขนาดนั้น ยังไปพัวพันกับผู้หญิงคนอื่น ถ้ารู้ก็คงจะทะเลาะกับคุณล่ะสิ?"

"เธอ……" ลู่จิ้นยวนเก็บกดอยู่แล้ว พอได้ยินเวินหนิงพูดคำว่าว่าที่เจ้าสาว ก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดยังไงดี

เรื่องนี้ ควรจะรักษาเป็นความลับไม่ใช่หรอ ทำไมเวินหนิงถึงรู้?

พอเห็นผู้ชายคนนี้ไม่รู้จะตอบยังไง เวินหนิงก็ยิ้มอย่างเสียดสี ที่แท้ เธอก็แค่ของเล่นระบายอารมณ์ของลู่จิ้นยวน เธอก็แค่คนโง่ แล้วถูกเขาปั่นหัวอยู่อย่างนี้

ยังโชคดี ที่รู้ตัวตอนนี้ก็ยังไม่สาย ตอนนี้ลู่จิ้นยวนไม่รู้ว่าเด็กคนนี้เป็นของเขา เธอยังสามารถพาเด็กหนีไปให้ไกล ไกลจากเรื่องพวกนี้ได้

"พูดไม่ออกเลยเหรอคะ?" เวินหนิงเอ่ยพูดอย่างเสียดสี "คุณชายลู่ ถึงแม้ในสายตาคุณฉันจะเป็นเหมือนมด ที่แค่เหยียบก็ตายแล้ว แต่ฉันก็ยังมียางอาย ไม่มีทางไปเป็นมือที่สามที่ทำลายครอบครัวคนอื่น เพราะฉะนั้น ที่ฉันพูดว่าเลิกก็ดีกับทั้งสองฝ่ายไม่ใช่หรอคะ?"

ลู่จิ้นยวนเปิดไฟในห้อง จนทั้งสองคนรู้สึกแสบตา ผู้ชายคนนั้นมองเห็นสีหน้าของเวินหนิง บนใบหน้าเธอมีแต่ความเสียดสีแล้วก็ต่อต้าน

ทำไมพวกเขาถึงมาถึงขั้นนี้ได้……

"เวินหนิง เรื่องงานหมั้น……"

ลู่จิ้นยวนอยากอธิบายเรื่องระหว่างเขากับมู่เยียนหราน ก็แค่สร้างภาพ แต่มันไม่ใช่ความจริง เธอเข้าใจผิดแล้ว

แต่เวินหนิงปิดหูไว้ "ขอโทษนะคะ ฉันไม่อยากฟัง"

เธอไม่อยากฟังจริงๆ เรื่องระหว่างเขากับมู่เยียนหราน เธอได้ยินมานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว เรื่องเล่าของพวกเขาก็เหมือนกับเจ้าหญิงกับเจ้าชายอย่างนั้น แล้วเธอล่ะ?

หรือว่า เป็นแค่คนที่ไม่เจียมตัว เป็นนางมารร้ายที่เข้าไปก่อกวนก็เท่านั้น

"ถ้าคุณไม่อยากพูดอะไรกระทบฉัน ไม่อยากให้ฉันตายอยู่ที่นี่ งั้นฉันขอร้องคุณให้ไปจากที่นี่ ฉันอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ ของของคุณ ฉันจะคืนให้คุณหมด ขอร้องปล่อยฉันไปเถอะ"

ในเมื่อพูดถึงขั้นนี้แล้ว ลู่จิ้นยวนก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร โดยเฉพาะ พอเห็นสีหน้าที่ซีดขาวของเวินหนิง เขาก็นึกถึงคำเตือนที่คุณหมอพูดกับเขาได้

เวินหนิงในตอนนี้ ห้ามไปกระตุ้นอารมณ์เธออีก เขาก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก ไม่งั้น ครั้งนี้อาจจะไม่ได้โชคดีขนาดนั้น

"ได้ ฉันไป เธอพักผ่อนที่นี่ดีๆ"

"อีกอย่าง ฉันหวังว่า……ครั้งสุดท้ายที่จะเจอกับคุณชายลู่ คือมาเคลียร์เรื่องระหว่างเรา นอกจากนั้น ฉันไม่อยากเจอคุณอีก!"

เวินหนิงเอ่ยพูดอย่างเรียบนิ่ง แต่ก็เหมือนใบมีดที่แทงทะลุหัวใจลู่จิ้นยวน

ลู่จิ้นยวนหักห้ามความโกรธในใจไว้ ก็หันหลังเดินออกไปจากที่นี่

เวินหนิงมองเห็นเขาเดินออกไป ก็หายใจเสียงดัง แต่ว่าความเจ็บปวดข้างในใจก็ไม่ลดลงไปเลย กลับรุนแรงมากขึ้นอีก

หรือว่า นี่สินะที่เสียใจเหมือนถูกมีดกรีด เขาไม่ได้อธิบาย หรือว่าเขารู้สึกว่าตัวเองก็เสียเปรียบ ก็เลยไม่จำเป็นต้องอธิบาย?

เขาก็ยังดูดีเหมือนเดิม ชุดสูทที่รับกับร่างกายพอดี เปล่งประกายเหมือนดาราดัง มองมาที่ตัวเองก็รู้สึกธรรมดามาก แล้วการแต่งตัวก็ดูเชย ความรู้สึกที่แตกต่างนั้น เธอก็รู้สึกอีกครั้ง

ยังไง พวกเขาก็ไม่ใช่คนโลกเดียวกัน……

สภาพเธอแบบนี้ยืนอยู่ข้างลู่จิ้นยวน คนอื่นอาจจะคิดว่าเป็นแม่บ้านบ้านเขาก็ได้

"นี่เป็นสัญญาที่บอสให้คุณครับ"

อันเฉินเอ่ยพูด แล้วทำให้เวินหนิงหยุดคิดมาก พร้อมยื่นซองสีน้ำตาลมา ในนั้นมีเอกสารหนามาก

เวินหนิงรับมา แต่ไม่ได้เปิดดู อดไม่ได้ที่อยากจะหัวเราะ ลู่จิ้นยวนไม่ใช่คนธรรมดาอยู่แล้ว แม้แต่เลิกกัน ก็ยังต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้

เอกสารหนาขนาดนี้ กลัวว่าเธอจะทำเรื่องอะไรที่ทำให้เขาเสื่อมเสียชื่อเสียง?

ลู่จิ้นยวนมองเห็นสีหน้าของเธอผ่านกระจก ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

ผู้หญิงคนนี้ ยังยิ้มออกมาได้ เธอไม่มีหัวใจหรอ?

เวินหนิงหยิบของในนั้นออกมา ที่แท้ ก็เป็นสัญญารักษาความลับ แล้วก็มีเงื่อนไขเยอะแยะไปหมด ล้วนแต่เป็นข้อบังคับที่เวินหนิงห้ามพูดถึงความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสอง

เวินหนิงยิ่งดูก็ยิ่งอยากหัวเราะ เธอคิดว่าพวกเขาเลิกกัน แต่ในสายตาของลู่จิ้นยวนก็แค่ตัดขาดกับสัตว์เลี้ยงที่ไม่เจียมตัว

เวินหนิงรับปากกามา แล้วเซ็นชื่อตัวเองบนนั้นอย่างไม่ลังเล

"แค่นี้ก็ได้แล้วใช่ไหมคะ"

เวินหนิงไม่อยากจะอยู่ที่นี่ต่อ เซ็นชื่อเสร็จ ก็อยากจะไปทันที