บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 252

"คุณหนูเวิน ตระกูลลู่ก็ถือว่าดีกว่าคุณ ที่นี่มีทั้งคุณหมอ เชฟ คนดูแลที่ดีที่สุด คุณคิดไปในทางที่ไม่ดีเอง"

ทางที่ไม่ดี?

เวินมองเกาะที่โดดเดี่ยวนี้ คนตระกูลลู่ไม่มีทางเข้าใจแน่นอน ไม่ใช่แค่สิ่งของเท่านั้นที่สามารถมาเติมเต็มความกังวลได้ เธอเป็นคน ไม่ใช่เครื่องจักรที่ใช้คลอดลูก

"ช่างเถอะ พูดไปคุณก็ไม่เข้าใจ ฉันกลับไปก่อนแล้วกัน"

เวินหนิงรู้สึกน่าเบื่อมาก แล้วหันหลังเดินกลับไป คุณหมอก็รีบเดินตามหลังเธอ กลับไปพร้อมกับเธอด้วย

ก่อนที่เด็กจะคลอด เขาก็จะอยู่ไม่ห่างจากเวินหนิงตลอด

"คุณหนูเวิน ผมรู้สึกว่าคุณไม่จำเป็นต้องต่อกรกับตระกูลลู่ ตอนนี้คุณดูแลครรภ์ที่นี่ดีๆ ก็ถือว่าดีกับทั้งตัวคุณแล้วก็ลูกคุณด้วย คุณเป็นแม่ ก็หวังว่าอยากให้เด็กเติบโตมาอย่างแข็งแรงไม่ใช่เหรอครับ?"

เวินหนิงได้ยิน ก็ยิ้มอย่างเยือกเย็น "ใช่ ฉันเป็นแม่คน แต่ว่า ทำได้แค่คลอดเด็กคนนี้ออกมา แล้วเห็นเขาถูกพาตัวไปต่อหน้าตัวเอง"

"คุณหนูเวิน คุณคิดในทางที่เลวร้ายเกินไป ถ้าเด็กอยู่กับคุณก็จะมีความสุขเหรอครับ? ที่ตระกูลลู่ เขาสามารถมีทุกอย่างที่ดีที่สุด ได้รับการอบรมสั่งสอนที่ดี ตั้งแต่เกิด ก็วิ่งนำทางเด็กหลายคนแล้ว"

"ถ้าพูดอย่างนี้ ที่ลูกฉันถูกแย่งตัวไป ฉันควรสำนึกบุญคุณ?" เวินหนิงรู้สึกว่าพูดคุยกับคนตระกูลลู่มันไร้ประโยชน์มาก คำพูดของคนคนนี้ เธอฟังแล้วรู้สึกตลกมาก

"ไม่ใช่สำนึกบุญคุณครับ แต่ว่า……ถ้าเจอปัญหาอะไรบางอย่าง แล้วต่อต้านไม่ได้ การยอมรับก็เป็นทางที่ดี เอาแต่คิดมากไม่ดีต่อร่างกายคุณ" ไม่ใช่ว่าคุณหมออยากจะปลอบใจเธอ แต่ว่าเธอมองโลกในแง่ร้ายเกินไป คิดทำอะไรก็จะทำให้สูญเสทั้งสองฝ่าย

"คุณหนูเวินอาจจะไม่รู้ ตระกูลที่ใหญ่โตถ้าเจอลูกนอกสมรสแบบนี้ ก็คงจะไม่รับเขาไปเลี้ยง แต่กลับจะใช้วิธีสกปรกแล้วจัดการทิ้ง เพราะฉะนั้น คุณควรจะรู้สึกว่าโชคดี นี่เป็นลูกคนแรกของคุณชาย ถึงแม้อีกหน่อยเขาอาจจะไม่ได้รับช่วงตระกูลลู่ต่อ แต่อย่างน้อยก็ไม่ต้องกังวลเรื่องอะไร แล้วมีชีวิตที่ดีกว่าคนอื่นด้วย"

"จากนั้นก็กลายเป็นพวกเดียวกันกับคนตระกูลลู่?" เวินหนิงไม่แยแส "ทำตัวสูงส่ง คิดว่าตัวเองแตกต่างจากคนทั่วไป แล้วเอาแต่ใช้วิธีสกปรกแบบนั้นกับคนอื่น คุณอยากให้ลูกของคุณเป็นคนแบบนั้นหรอ?"

"……"

คุณหมอไม่รู้จะเอ่ยตอบยังไงดี เพราะยังไงตระกูลลู่ก็เป็นคนจ้างเขามา เขาแค่รู้สึกว่าเวินหนิงไม่ค่อยปกติ

คนทั่วไป ก็ต้องอิจฉาอำนาจที่ใหญ่โตของตระกูลลู่ไม่ใช่หรอ?

"คุณหนูเวิน คำพูดแบบนี้อีกหน่อยอย่าพูดเลยครับ ยังไงลูกของคุณก็ต้องเติบโตมาในตระกูลลู่ ถ้าเกิดคำพูดของคุณทำให้คุณหญิงรู้สึกขัดใจ ก็อาจจะไม่ดีต่อเด็กไม่ใช่เหรอครับ?"

เวินหนิงไม่พูดอะไรอีก เธอมองไปที่ท้องตัวเอง ลูกในท้องเธอจะไม่ปล่อยไปง่ายๆแบบนี้แน่นอน

……

โรงพยาบาล

ไป๋หลินยวี่เอาแต่ร้องไห้อยู่บนเตียง แล้วมีตำรวจล้อมอยู่ด้านข้าง กำลังบันทึกคำให้ความของท่านอยู่

"คุณพูดว่า ลูกสาวของคุณหายตัวไปสามวันแล้ว?"

ไป๋หลินยวี่พยักหน้า ตอนนี้ท่านโกรธตัวเองมากที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย เวินหนิงหายตัวไป แต่ว่าแม้แต่จะลงจากเตียงท่านก็ทำไม่ได้ ทำได้แค่โทรแจ้งตำรวจ

กี่วันนี้ ทีแรกไป๋หลินยวี่ก็ยังไม่คิดอะไรมาก แต่ว่า พอคืนแรกที่เวินหนิงไม่มาเยี่ยมท่าน แล้วโทรศัพท์ก็โทรไม่ติดด้วย ท่านก็รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ

แต่ว่า ท่านอยู่ที่นี่ไม่รู้จักใครเลย แล้วไม่รู้ว่าจะขอความช่วยเหลือจากใครด้วย ตอนนี้ก็ได้ความช่วยเหลือมาจากคนอื่นก็เลยโทรแจ้งตำรวจ

"เราจะรีบตามหาตัวของคุณผู้หญิงคนนั้นครับ"