บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 251

"หาเบาะแสที่คุณหนูเวินหายตัวไปเจอแล้วครับ แต่ว่า……"

อันเฉินส่งข้อความมา แต่ในนั้นไม่ได้พูดเคลียร์มาก

สีหน้ามู่เยียนหรานเปลี่ยนไปทันที ชื่อของเวินหนิงโผล่มาต่อหน้า เธอก็อยากจะโยนโทรศัพท์ในมือทิ้งทันที

ทำไม เกี่ยวกับเธออีกแล้ว?

ผู้หญิงคนนั้นเอาแต่หลอกหลอนชีวิตเธอ แต่ว่า……หายตัวไปได้ยังไง?

ท่าทางของลู่จิ้นยวนไม่ดีมากนัก เป็นเพราะเธอหายตัวไปงั้นหรอ?

ในใจมู่เยียนหรานก็รู้สึกอิจฉา ที่แท้ลู่จิ้นยวนก็ยังปล่อยวางผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ หายตัวไป อาจจะเป็นละครที่ผู้หญิงคนนี้แสดงขึ้นแล้วจะมาทำลายงานหมั้นของพวกเขาก็ได้

คิดไปด้วย มู่เยียนหรานก็พิมพ์ข้อความกลับไปว่า "เรื่องนี้นายไม่ต้องยุ่งอีก ฉันจะจัดการเอง"

เมื่อพิมพ์ส่งไปแล้ว มู่เยียนหรานก็รีบลบข้อความทันที นี่ห้ามให้คนอื่นรู้เด็ดขาด

อันเฉินก็ลังเลไปสักพักก่อนจะรายงาน พอรายงานแล้ว อาจจะมีผลกระทบกับงานหมั้นของลู่จิ้นยวน แล้วมีผลกระทบกับอนาคตเขาด้วย

แต่ยังไง เขาก็จะทำตัวไม่สนใจเรื่องของไม่ได้

เมื่อเห็นว่าลู่จิ้นยวนตอบกลับมาแบบนี้ อันเฉินก็คิดว่าเขาอาจจะรู้ความจริงแล้ว ก็เลยไม่ได้ทำอะไรอีก เพราะยังไง คนที่ลักพาตัวเวินหนิงก็เป็นคนของตระกูลลู่ เรื่องครอบครัวคนอื่น เขาก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะยุ่ง

เมื่อมู่เยียนหรานจัดการเรื่องนี้เสร็จ ก็เดินลงมาชั้นล่างเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ลู่จ้นยวนนั่งอยู่บนโต๊ะอาหารแล้ว พอเห็นว่าเธอมาสาย "เธอมัวทำอะไรชักช้า?"

มู่เยียนหรานร้อนตัว ไม่รู้ว่าอันเฉินจะรายงานเรื่องนี้หรือเปล่า แต่ว่า ขอแค่ผ่านงานหมั้นไป ทุกอย่างก็จะง่ายไปกว่าเดิม

ขอแค่เธอได้หมั้นกับลู่จิ้นยวน เธอก็มีวิธีที่จะไม่ให้ผู้ชายคนนี้ไปจากตัวเองเด็ดขาด

"ไม่มีอะไร ก็แค่เติมหน้านิดหน่อย"

มู่เยียนหรานยิ้มแล้วนั่งลงบนเก้าอี้อย่างดูดี สีหน้ามองไม่ออกเลยว่ามีความผิดปกติอะไร

ลู่จิ้นยวนมองไปที่เธอ ก็รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้มีตรงไหนผิดปกติ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกสนใจเธอมาก ผู้ชายก็เลยหันมองไปทางอื่น

……

เวินหนิงยืนอยู่ริมทะเล แล้วมองไปสุดขอบฟ้า แต่ว่า ในสายตาเธอไม่ได้มีความกังวลเลย

ที่นี่เป็นเกาะส่วนตัวที่ตระกูลลู่ซื้อไว้ วิวก็สวยมากกว่าที่อื่นๆ มองเห็นท้องฟ้าแล้วก็ทะเลที่สะอาดนี้ แต่เธอกลับไม่มีอารมณ์มาชมวิวเลย แค่อยากจะปล่อยวางตัวเอง แล้วมองคลื่นน้ำที่ไกลที่สุด พร้อมทั้งวางมือลงบนท้อง แล้วกอดไว้แน่น

เป็นเพราะนิ้วมือกอดไว้แน่นจนเริ่มซีดขาว แต่เวินหนิงกลับไม่รู้สึกตัวเลย

เธออยู่ที่นี่มาสามวันแล้ว

ที่นี่ดูอยู่โดดเดี่ยวมาก นอกจากคนตระกูลลู่เธอก็ไม่เห็นใครอีกเลย มีแต่ทะเลที่กว้างใหญ่นี้ นอกนั้นไม่มีอะไรอีกเลย

ความรู้สึกแบบนี้ เหมือนคนทั้งโลกเป็นศัตรูเธอ มีเธอที่รออยู่อย่างเดียวดาย รอความหวังที่ริบหรี่นั้น

เธอจะทนรับไม่ไหวแล้ว

สายตาของเวินหนิงหม่นหมองไปกว่าเดิม เธอพยายามพูดคุยกับคนรับใช้หญิงที่เฝ้าเธอไว้ ให้พวกเธอเข้าใจความลำบากของการเป็นแม่ด้วย หวังว่าจะมีใครใจอ่อน แต่พวกเธอกลับไม่แสดงปฏิกิริยาเลย ไม่ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ

"คุณหนูเวินคะ พวกเราก็แค่ทำตามคำสั่ง ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับคุณ พวกเราก็จะลำบากไปด้วย เพราะฉะนั้น ขอให้คุณล้มเลิกความคิดนั้นเถอะค่ะ"