บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 265

ไป๋หลินยวี่รู้ว่าหลังจากที่คลอดลูกผู้หญิงจะอ่อนแอมากแค่ไหน ดังนั้นก็เลยปล่อยให้เวินหนิงพักผ่อนอย่างจำใจ เหอจื่ออันเข็นเธอออกไป

"เรื่องราวเป็นอย่างนี้ครับ......"

เหอจื่ออันเล่าเรื่องที่เขาทำข้อแลกเปลี่ยนกับตระกูลลู่ออกมา อนาคต เวินหนิงจะต้องทำเป็นว่าตายไปแล้ว ไป๋หลินยวี่ก็เป็นอีกด่านสำคัญ

ห้ามให้มีใครหลุดปากออกไปเป็นอันขาด ไม่อย่างนั้นล่ะก็ เวินหนิงอาจจะเจอกับอันตรายได้

"ฉันเข้าใจแล้ว เรื่องๆนี้ฉันจะทำตามอย่างแน่นอน"

เรื่องที่เหนือความคาดหมายของเหอจื่ออันก็คือ ไป๋หลินยวี่ไม่แม้แต่จะกะพริบตา ตอบตกลงออกมาในทันที เหมือนว่าให้เธอนั้นละทิ้งทุกอย่างในอดีจ แล้วมาร่วมกับแสดงกับพวกเขานั่นไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

"เพื่อลูกสาวของฉัน จะอะไรฉันก็ทำได้ทั้งนั้น แถม......ฉันไม่มีทางปล่อยให้ตระกูลลู่มารังแกลูกฉันแม้แต่ปลายเล็บ"

นัยน์ตา มีความเกลียดชังวูบผ่าน ไป๋หลินยวี่บีบที่พักแขนของวีลแชร์แน่น เส้นเลือดบนหลังมือปูดโปนออกมา

"เรื่องนี้ ก็ตกลงกันตามนี้นะครับ อนาคต ผมจะอยู่ในต่างประเทศกับพวกคุณ พวกคุณวางใจได้"

เหอจื่ออันพูดไป ไป๋หลินยวี่อดไม่ได้ที่จะตรวจสอบชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า

ถึงแม้ว่าท่าทางของเหอจื่ออันจะดูเหนื่อยล้าเพราะว่าเอาแต่ยุ่งวุ่นวาย บนใบหน้ามีตอหนวดเริ่มงอกออกมาบ้าง แต่ว่า มองเห็นดวงตาของเขา กับในตอนที่เขากำลังเหนื่อยล้ามากๆแล้วหลังยังตรง ไป๋หลินยวี่ก็มั่นใจว่าคนๆนี้ไม่ใช่คนทั่วไป

ผู้ชายคนนี้ จะต้องเป็นคนที่เก่งกาจในบรรดาหมู่คน

ทำไมเขาถึงจะต้องช่วยเธอ ช่วยเหลือลูกสาวของเธอ?

"คุณ......ชอบหนิงหนิงเหรอคะ?"

ยังไงเสียไป๋หลินยวี่ก็มีชีวิตอยู่มากว่าสามสี่สิบปีแล้ว เรื่องแบบนี้ แค่คิดนิดๆหน่อยๆก็รู้ได้ ผู้ชายคนหนึ่งคิดและทำงานรอบคอบขนาดนี้เพื่อผู้หญิงอีกคนหนึ่ง ถ้าไม่ใช่ว่าชอบแล้วจะเป็นเพราะอะไร

ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อกี้เธอสังเกตเห็นสายตาของเหอจื่ออันที่มองเวินหนิง ความรู้สึกน่ะ ซ่อนไม่ได้หรอกนะ

"ผม......"

อยู่ๆเหอจื่ออันโดนถามขึ้นแบบนี้ ก็เลยทำอะไรไม่ค่อยถูก แต่เห็นว่าท่าทางของไป๋หลินยวี่ดูจริงจัง เขาพยักหน้า "ใช่ครับ"

"จริงเหรอ? แต่ว่า ฉันขอเตือนคุณไว้ จะมาคบกับลูกสาวของฉัน จะต้องผ่านด่านของฉันไปก่อน ผู้ชายที่ฉันมองแล้วไม่ถูกชะตาด้วย อย่างนั้นก็เลิกคิดไปได้เลย ถึงแม้ว่าคุณจะเป็นคนที่มีพระคุณกับเธอ ฉันก็ไม่มีทางส่งเธอให้กับคุณเพราะเรื่องนี้"

ไป๋หลินยวี่พูดขึ้น เธอก็ดูเหมือนกับแม่งูจงอางห่วงไข่

ลูกสาวของเธอได้เจอกับเรื่องยากลำบากมามากเกินไปแล้ว เธอไม่อาจะปล่อยให้ผู้ชายคนไหนมาทำร้ายเธอได้อีก

"ผมรู้ครับ คุณน้า ผมจะไม่รีบร้อน ส่วนเรื่องคุณน้าพอใจหรือไม่พอใจ ต่อจากนี้ ก็จะได้รู้แน่นอนครับ"

เหอจื่ออันได้ยินคำพูดนี้ กลับไม่ได้โกรธ แล้วก็ไม่ได้หมดความอดทน แค่ยิ้มๆ "ตระกูลลู่อาจจะตรวจหาว่าคุณน้าอยู่รงไหน เพราะฉะนั้น คุณน้าไม่สามารถจะอยู่ร่วมกับเวินหนิงได้เป็นการชั่วคราวครับ"

"ฉันเข้าใจแล้ว"

ไป๋หลินยวี่พยักหน้า ถึงแม้ว่าจะไม่อยากทิ้งลูกสาว แต่ว่าเธอเข้าใจ ยังมีเรื่องที่สำคัญกว่านี้ต้องทำ

......

บ้านตระกูลลู่

ลู่จิ้นยวนไม่ได้นอนทั้งคืน เขานั้นไม่สามารถที่จะเข้าสู่การหลับได้เลย

ในเช้าวันถัดไป เขาก็ตามหาเย่หวานจิ้งด้วยท่าทางหงุดหงิด ยังไงการหมั้นก็จบลงแล้ว เธอจะต้องบอกที่อยู่ของเวินหนิงให้แก่เขา

ในตอนที่สายของลู่จิ้นยวนโทรเข้ามา เย่หวานจิ้งกำลังปลอบเด็กอยู่ แล้วก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น ลู่อันนหรานไม่สนิทกับย่าอย่างเธอเลยสักนิด เธอแค่อุ้มก็ร้องไห้งอแงออกมา เหมือนกับรู้ว่าเธอนั้นไม่ชอบตัวเองมาตั้งแต่แรก

จุดๆนี้ ทำให้เย่หวานจิ้งนั้นปวดหัวมาก

"จิ้นยวน?"

ในตอนที่ลู่จิ้นยวนโทรติด ก็ได้ยินเสียงเด็กทารกร้องไห้ออกมาอยู่ในสาย

หัวใจของเขาบีบรัดขึ้นมาทันที เด็ก เด็กมาจากไหน?

คงไม่ใช่ว่าเป็น......

ลูกของเขากับเวินหนิงคลอดแล้ว?

"เวินหนิงคลอดแล้วเหรอครับ? นั่นเป็นลูกของผม?"