บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 266

ลู่จิ้นยวนก็ยังคงนั่งอยู่ในห้องนั้นที่ยังคงมีกลิ่นเลือดจางๆลอยอยู่ในห้อง ไม่ขยับตัวไปไหน

ด้านนอกไม่มีเสียงอะไร ทุกๆคน โดนเขาไล่ออกไปหมดแล้ว

ส่วนอันเฉินกลับออกไปจากที่นี่ ไปตามหาเบาะแส ถึงแม้ว่า ความหวังจะเรือนลางจริงๆ

ยังไงเสีย นี่ก็ถูกทำความสะอาดเสียหมดจดแล้ว แถม นี่ที่คือเกาะร้าง ไม่สามารถที่จะตามหาพยายานคนที่ลงมือทำร้ายได้ แม้แต่คนที่ทำเรื่องนี้คือใคร ก็ยากที่พวกเขาจะตามหาเจอ

"เวินหนิง คุณจะต้องไม่เป็นไร ขอโทษ......" ลู่จิ้นยวนมองรอยเลือดบนผนัง

ตระกูลลู่ทำอะไรละเอียดรอบคอบมาตลอด รอยเลือดนี้ ตอนแรกจะต้องฝังแน่นมากแน่ๆ ดังนั้นถึงได้หมดปัญญาที่จะทำความสะอาดให้เกลี้ยง เลยทิ้งไว้แบบนี้

ดังนั้น วันนั้นที่เธอคลอด ตกลงแล้วเจอกับความทรมานากเท่าไหร่ เลือดไหลออกมามากเท่าไหร่?

ไม่มีใครรู้ ลู่จิ้นยวนรู้สึกเหมือนหัวใจตัวเองนั้นโดนบีบเอาไว้ไว้แรงๆ ห้องที่ว่างเปล่า นอกจากลูบผนัง เขาก็ทำอะไรไม่ได้

"เวินหนิง ผมผิดไปแล้ว คุณ......กลับมาเถอะนะ......"

น้ำเสียงเศร้าโศกของชายหนุ่มดังขึ้น ก้องไปทั่วห้องที่ว่างเปล่า ดูสิ้นหวัง

......

การกระทำของลู่จิ้นยวน ไม่นานก็ลอยไปเข้าหูของเย่หวานจิ้ง ตอนแรกสองสามวันมานี้เธอคิดว่าลู่อันหรานก็โดนเอาตัวกลับมาแล้ว เวินหนิงก็หายตัวไปแล้ว ส่วนงานหมั้นก็จัดเสร็จอย่างลุล่วงแล้ว เธอก็สบายใจได้แล้ว

นึกไม่ถึงเลยว่า ลู่จิ้นยวนกลับหาเกาะร้างเจอ แถม ยังส่งคนออกไปตรวจสอบเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนั้นอีก

ผู้หญิงคนนั้น เขาใส่ใจขนาดนี้เลยหรือ?

ภายในใจของเย่หวานจิ้งไม่สบายใจเป็นอย่างมาก

ไม่ได้หยุดพัก เธอรีบรุดไปยังเกาะร้างที่ลู่จิ้นยวนอยู่

สำหรับที่แห่งนั้นแล้ว เย่หวานจิ้งเกลียดที่แห่งนั้นมากจริงๆ ที่นั่นเคยมีหญิงสาวที่เธอเกลียดที่สุดคลอดเด็กที่เป็นของตระกูลลู่ออกมา

ลู่จิ้นยวนกำลังนั่งอยู่ในห้องที่เวินหนิงคลอดลูกในตอนนั้น เขารู้ไม่ว่าจะช้าจะเร็วคนของตระกูลลู่ก็ต้องมา ตอนนี้ตระกูลลู่กับตระกูลมู่เพิ่งจะดองเป็นทองแผ่นเดียวกัน เขาหนีมาแบบนี้ ตามตัวไม่พบ จะต้องเรียกความสนใจจากโลกภายนอกได้แน่

ตระกูลลู่ไม่มีทางปล่อยปละละเลยและไม่สนใจเขา ดังนั้น จะต้องมีคนมาตามหาเขาแน่ๆ

เขาต้องการคำอธิบาย คำอธิบายที่เกี่ยวกับเวินหนิง

......

ในตอนที่เย่หวานจิ้งถึงที่นั่น ก็เป็นเวลาเย็นแล้ว

บนท้องฟ้าเป็นท้องฟ้ายามเย็นที่สวยงาม สีแดงก่ำบนท้องฟ้าเหมือนกับสีเลือด จิตใจที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวของเย่หวานจิ้งเต้นรัว

เธอไม่อาจะลืมภาพวันนั้นที่มาที่นี่ได้ ภาพที่เห็น ต่างกันลิบลับกับตอนที่เธอคลอดลูกออกมาอย่างสะดวกสบายในโรงพยาบาลราคาแพง การคลอดลูกของเวินหนิงสามารถเรียกได้ว่าน่าเวทนา

แค่คิดถึงกลิ่นเลือดคาวคละคลุ้งในวันนั้น เย่หวานจิ้งยังอยากจะอ้วกออกมา

"เขาล่ะ?" เย่หวานจิ้งคิดเพียงแค่อยากจะรีบๆพาตัวคนออกไปให้เร็วที่สุด เกาะนี้ เธอวางแผนไว้ว่าหลังจากที่ทำลายร่องรอยจนเสร็จหมดแล้วก็จะเปลี่ยนเจ้าของ ความทรงจำที่ไม่น่าอภิรมย์เหล่านั้น ก็จะหายไปตามกาลเวลาเช่นกัน

"อยู่ในห้องครับ"

มีคนเดินออกมา ต้อนรับเย่หวานจิ้ง

เย่หวานจิ้งเดินตามเขาเข้าไป เพียงแต่ พลางเดิน ความหงุดหงิดในใจของเธอก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้น เพราะว่า เห็นได้ชัดว่าเธอถูกพาตัวไปยังห้องที่เวินหนิงคลอดลูกออกมา

เขาอยู่ที่นั่นได้ยังไง?

ความคิดของเย่หวานจิ้งตีกันเล็กน้อย อารมณ์บนใบหน้าแข็งค้าง เดินไปจนถึงประตูห้อง ประตูห้องกำลังปิดอยู่ ภายในเงียบสงบ ไม่มีเสียงเลยแม้แต่น้อย แต่ว่า กลับทำให้คนรู้สึกว่าไม่สบายใจเพราะมีเรื่องน่าอึดอัด

"แกลงไปก่อน" เย่หวานจิ้งพูดขึ้นมาเบาๆ "อย่าให้ใครเข้ามาใกล้"

อีกแป๊บหนึ่ง อาจจะมีเรื่องที่ทำลายหน้าตาของตระกูลลู่เกิดขึ้นได้ เธอไม่ต้องการสาวไส้ให้กากิน

"ครับ"

ทุกๆคนถอยออกไปด้วยท่าทางเคารพ ตอนนี้เย่หวานจิ้งถึงได้เคาะประตูเบาๆ "จิ้นยวน แม่เอง"