บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 267

ลู่จิ้นยวนโดนตบไปครั้งหนึ่ง แต่ไม่แสดงสีหน้าใดออกมา จ้องเธอ รอยยิ้มที่ริมฝีปากยิ่งข่มขื่นขึ้นเรื่อยๆ "จนถึงตอนนี้ที่คุณคิดถึงก็ยังเป็นตระกูลลู่ อย่าบอกนะว่าแม้แต่เรื่องของเวินหนิง คุณก็ไม่ได้รู้สึกผิดเลยสักนิดเหรอครับ?"

อยู่ๆหัวใจของเย่หวานจิ้งรู้สึกเหนื่อยล้า ไปๆมาๆทั้งในและนอกประเทศติดๆกัน แม้แต่ไทม์โซนก็ยังไม่ทันจะได้ปรับ ไหนจะยังมาโดนลูกชายเถียงแบบนี้อีก เธอนั้นรับมือไม่ไหวแล้วจริงๆ

"จิ้นยวน ทุกๆคนล้วนมีสิ่งที่สำคัญที่สุด ในสายตาของแก ชื่อเสียงทุกอย่างของตระกูลลู่ไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่ว่านั่นคือทุกสิ่งทุกอย่างของฉัน"

ตั้งแต่ที่แต่งงานกับตระกูลลู่ ชีวิตของเย่หวานจิ้งก็ไม่ได้รารื่น สามีออกไปทำตัวเสเพลย์ ถึงขนาดที่ว่าจะหย่ากับเธอเพื่อเมียน้อย ทะเลาะกันใหญ่โตจนคนทั้งเมืองรู้

เย่หวานจิ้งคิดว่าสิ่งเดียวที่จะชดเชยให้ตัวเองได้ ก็คือศักด์ศรีของตระกูลลู่

นอกจากสิ่งๆนี้ สิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกว่าวัยสาวของเธอไม่ได้เสียเปล่า ก็ไม่มีสิ่งปลอบใจอื่นอีกแล้ว

"อย่างนั้นผมล่ะ?" ลู่จิ้นยวนมองเธอ อยู่ๆก็อยากหัวเราะ "คุณเคยคิดถึงผมบ้างไหม?"

เธอคิดถึงทุกๆสิ่งทุกๆอย่างในตระกูลลู่ มีเพียงสิ่งเดียว ลืมคนที่ืยนหัวโด่อยู่อย่างเขา

"จิ้นยวน......"

ภายในบรรยากาศโดยรอบแทรกซึมไปด้วยความเงียบงันที่ทำให้คนนั้นหายใจไม่สะดวก

"ผมไม่มีทางยอมแพ้ ผมจะตามหาเวินหนิงต่อไป ถ้ายังมีชีวิตอยู่ก็ต้องเจอ ถ้าตายไปแล้วต้องเห็นศพ"

อยู่ๆลู่จิ้นยวนก็เอ่ยขึ้น เขาไม่ได้ต่อปากต่อคำกับเย่หวานจิ้งอีก เขารู้ดี เธอไม่มีทางจะบอกเบาะแสแม้แต่เพียงเล็กน้อยกับเขา เกี่ยวกับเรื่องของเวินหนิง ก็ไม่มีทางที่จะเสียใจหรือว่ารู้สึกผิด อย่างนั้น เขาทำได้แค่ต้องพึ่งกำลังของตัวเองแล้วออกไปตามหา

"ผมหวังว่าครั้งนี้คุณจะไม่ขัดขวางผมอีก ไม่อย่างนั้นล่ะก็ ไม่รู้ว่า ผมจะทำเรื่องอะไรออกมาบ้าง"

ตอนนี้เย่หวานจิ้งถึงได้มองเห็นรอยแผลบนมือของเขา นั่นเป็นแผลที่เขาเพิ่งใช้หมัดต่อยลงไปบนกำแพง เลือดไหลออกมาไม่หยุด เจ็บปวดราวกับว่าชกลงมาในอกของเธอ

อยู่ๆเย่หวานจิ้งก็สับสนไปครู่หนึ่ง เธอนึกว่า ไม่ว่าจะเป็นยังไงลูกชายของเธอก็จะยืนอยู่ฝั่งเดียวกันกับเธอ ไม่คิดเลย จะมีวันที่จะต้องมาทะเลาะกัน

......

เวินหนิงฝัน

ในฝัน เธอมองเห็นลูกของเธอ เด็กคนนั้นที่ได้มองแค่เพียงเว๊บเดียวแล้วก็ถูกเอาตัวไป

ในความทรงจำ เธอมองหน้าเด็กไม่ค่อยชัด ได้ยินแค่เสียงร้องไห้ของเขา เธอตามหาร่องรอยของเขาไปทั่ว ในตอนสุดท้าย กลับเห็นแค่เพียงเงาของชายหญิงคู่หนึ่ง

เป็นลู่จิ้นยวนกับมู่เยียนหราน มู่เยียนหรานกำลังอุ้มลูกของเธอ บนใบหน้าที่สวยงามคือความเย่อหยิ่งที่เธอมี

"เวินหนิง ดูสิ ในตอนนั้นแกน่ะมีความมั่นใจมากเท่าไหร่ ตอนนี้ลูกของแกอยู่ในมือของฉัน"

"แต่ว่า รอตอนที่ลูกฉันคลอด เขาก็ไม่มีประโยชน์อีกต่อไปแล้ว ก็แค่เด็กนอกสมรสก็เท่านั้น"

มู่เยียนหรานเหมือนกับว่าไม่ได้ยินเสียงร้องไห้หวีดดังของเด็กอย่างไรอย่างนั้น เธอหัวเราะ เหมือนกับกำลังหัวเราะให้ความไม่รู้และความโง่ของเวินหนิง"

"เอาลูกฉัน คืนมานะ!"

เวินหนิงพยายามวิ่งในทิศทางที่พวกเขาอยู่ แต่ว่า ไม่ว่าจะยังไงก็เธอไม่อาจจะเข้าใกล้พวกเขาได้เลย เหมือนกับมีเส้นกันบางๆกั้นเอาไว้

เธอทำได้เพียงแค่มองลู่จิ้นยวนกับมู่เยียนหรานเอาตัวเด็กไป แต่ทำอะไรไม่ได้เลย

"อย่า คืนลูกมาให้ฉัน.....คืนให้ฉัน......"

เวินหนิงตะเกียกตะกาย ในตอนนี้ มืออุ่นๆข้างหนึ่งกุมมือของเธอเอาไว้ "เวินหนิง ตื่นเถอะ คุณฝันร้ายเหรอ?"

เวินหนิงตื่นจากฝันขึ้นมาในทันที ลืมตาขึ้น มองเห็นใบหน้าเป็นห่วงของเหอจื่ออันข้างๆเตียง