บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 270

ลู่จิ้นยวนก็เลยทำอย่างนั้น อาศัยอยู่ในบ้านของไป๋หลินยวี่

ไป๋หลินยวี่พูดจาเย็นชาใส่เขาจำนวนไม่น้อย เวลาพูดจาหยาบได้แค่ไหนก็เอาแบบนั้น แต่ว่า เขาก็ไม่ได้ใส่ใจฟัง

เทียบกับตอนอยู่ตระกูลลู่ที่ยุ่งจนปลีกตัวไม่ได้ ตอนนี้ลู่จิ้นยวนใจเย็นลงแล้ว

ตกลงแล้วนานขนาดนี้แต่ไม่ยอมให้เขาดูศพของเวินหนิง ยิ่งทำให้เขานั้นยิ่งสงสัย ตกลงแล้วเธอตายไปแล้วจริงๆใช่ไหม

ถึงแม้ ข้ออ้างของไป๋หลินยวี่จะฟังขึ้น ไม่ต้องการให้ผู้ชายที่เอาชีวิตของลูกสาวตัวเองไปไปรบกวนเวินหนิง แต่ยังไงก็ตาม เขาก็ยังรอด้วยความหวังเล็กน้อยนั่น

ถ้าเกิดว่าเวินหนิงยังมีชีวิตอยู่ ถ้าคงไม่มีทางที่จะไม่อยากติดต่อแม่ของเธอ เธอเป็นห่วงครอบครัวขนาดนั้น จะทำเรื่องแบบนั้นได้ยังไง

......

อารมณ์ของไป๋หลินยวี่ เริ่มรำคาญและหมดความอดทนมากขึ้นเรื่อยๆ

เพราะว่าการมาของลู่จิ้นยวน ทำให้เธอไม่กล้าจะติดต่อเวินหนิง ขนาดที่ว่า ไม่แม้แต่จะกล้าส่งข้อความหา

เพราะว่ามีความเป็นไปได้มากว่าตระกูลลู่อาจจะกำลังควบคุมการติดต่อสื่อวานของเธอ เธอไม่สามารถเอาลูกสาวของตัวเองมาเสี่ยงได้

ตอนนี้ เธอไม่รู้ความเป็นไปของเวินหนิงเลย เธอเป็นถึงแม่ อยากจะไปดูแลลูกสาด้วยตัวเองมากๆ แต่ก็ทำไม่ได้

ความโกรธแค้นทั้งหมด ดังนั้นเลยโดนเธอคิดบัญชีไว้กับลู่จิ้นยวนหมดแล้ว

"ท่านประธานลู่ คุณอยู่ที่นี่ทุกวัน มองฉันที่เป็นคนพิการ ไม่คิดว่าน่าเบื่อบ้างเหรอคะ? ที่บ้านคุณยังมีคู่หมั้นที่สวยราวกับนางฟ้ารอคุณอยู่นะคะ คุณออกมานานแบบนี้ เธอไม่โกรธ?"

จากความเกลียดชังต่อตระกูลลู่ ความรู้สึกของไป๋หลินยวี่ที่มีต่อมู่เยีนหรานก็ไม่ใช่ความรู้สึกดีอะไร เธอตั้งหน้าตั้งรอให้ตระกูลลู่ทะเลาะกันเป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โต อยู่กันอย่างสงบไม่ได้ ถึงจะได้ปลดปล่อยความแค้นของเธอได้

"เธอได้รับสิ่งที่เธอต้องการแล้ว มีอะไรให้โกรธ?"

ลู่จิ้นยวนหัวเราะเยาะ สิ่งที่มู่เยียนหรานต้องการก็คือสถานะนายหญิงน้อยของตระกูลลู่ ต้องการผู้ชายที่คู่ควรกับเธอ ตอนนี้ก็ได้ไปแล้วไม่ใช่หรือ?

ถึงแม้ เขาจะไม่เข้าใจเธอ

ไป๋หลินยวี่โดนคำพูดพวกนี้ของลู่จิ้นยวนสวนกลับจนพูดอะไรไม่ออก ดูแล้ว ตระกูลลู่ก็ไม่ได้ปรองดองกันแบบที่เธอคิด

ก็ไม่รู้เหมือนกัน หลานชายของเธออยู่ที่ตระกูลลู่ จะได้รับการดูแลแบบไหน

ไป๋หลินยวี่อดไม่ได้ที่จะกังวลขึ้นมา ยังไงเสีย เด็กพอคลอดออกมาก็แยกจากแม่แท้ๆเลย บรรยากาศรอบๆ ก็บิดเบี้ยวมากๆ ในครอบครัวชนชั้นสูงพวกนั้นมีเรื่องที่ไม่ดีตั้งมากมาย

"อย่างนั้นคุณไม่สนใจเด็กหน่อยเหรอ?"

กับหลานชาย ไป๋หลินยวี่เองก็คิดถึงมาก ท่าทางเย็นชาของลู่จิ้นยวน ทำให้เธอไม่สบายใจ

"เด็ก......"

ลู่จิ้นยวนดับบุหรี่ในมือ เขายังไม่ได้ไปดูเด็กคนนั้นเลย เด็กคนนั้น ตั้งแต่ต้นเขาก็ไม่เคยรู้สึกชอบ ตอนนี้ แค่คิดว่าเป็นเพราะการมีอยู่ของเขา ทำให้เวินหนิงต้องเจอกับความลำบากมากขนาดนั้น แถมยังมีความเสี่ยงที่จะต้องเสียชีวิตไปอีก

เขาก็เลยพลอยเกลียดเด็กคนนั้นไปด้วย

บางที ถ้าไม่มีเขาล่ะก็ ก็อาจจะไม่มีเรื่องวุ่นวายแบบในตอนนี้ก็ได้

ลู่จิ้นยวนเข้าใจความโกรธเกลียดแบบนี้ แต่ก่อนที่จะเจอเวินหนิง เขานั้นได้ตัดสินใจ เขานั้นจะไม่ไปเจอเด็กคนนั้น

"แม่นั้นรักลูกของตัวเองมากใช่ไหมครับ?" อยู่ๆลู่จิ้นยวนก็พูดขึ้นมา "เวินหนิงจะต้องคิดถึงเขาใช่ไหม?"

"จะไม่คิดถึงได้ยังไง?"

ประโยคที่อยู่ๆก็ถูกโพล่งออกมา ทำให้ไป๋หลินยวี่ตอบกลับในทันที

ผู้ชายไม่มีทางที่จะเข้าใจความผูกพันธ์ที่ผู้หญิงมีต่อลูกหรอก

เพียงแต่ พอพูดออกมา ไป๋หลินยวี่ก็รู้ตัวว่านี่อาจจะเป็นกับดักของลู่จิ้นยวน

"ต่อให้เธอไม่อยู่แล้ว เธอก็ต้องมองเขาจากบนฟ้า"

พูดจบ ไป๋หลินยวี่ก็หนีไปด้วยความหวาดหวั่น

กับลู่จิ้นยวน เธอนั้นแก่กว่าตั้งยี่สิบกว่าปี แต่ว่าพอเถียงกัน กลับไม่ได้รับการออมมือเลยแม้แต่น้อย