บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 269

"พูดธุระจบแล้ว ตอนนี้แกไปได้แล้ว" ไป๋หลินยวี่ตบลู่จิ้นยวนไปหนึ่งครั้ง ถึงแม้จะรู้ว่าอาจจะทำให้ชายคนนี้แค้นเธอ แต่กลับรู้สึกว่าสะใจมาก

ทำร้ายลูกสาวของเธอ แย่งตัวหลานชายของเธอไป ก็คือคนที่อยู่ตรงหน้านี้......เธออยากจะให้โลกใบนี้ไม่มีลู่จิ้นยวนคนนี้!

ลู่จิ้นยวนมองทุกสีหน้า ทุกการกระทำของไป๋หลินยวี่ เขากระตือรือร้นอยากจะมองเห็นความผิดปกติ

แต่ว่าการกระทำของไป๋หลินยวี่ กลับไม่ได้ทำให้เขาหาสิ่งผิดปกติใดเจอเลย

ความโกรธของเธอ ความเจ็บปวดของเธอ ก็คือแม่ที่สูญเสียลูกสาวของตัวเองไป

ภายในพริบตา ภายในใจของลู่จิ้นยวนก็ว่างเปล่า ที่ดึงดันมาได้นานขนาดนี้ เพราะว่าตัวเองไม่เขื่อ

เขาไม่เชื่อว่าเวินหนิงจะตายไปแล้ว เขาไม่เชื่อว่าเธอจะยอมทิ้งเด็กที่เธอห่วงใยมากที่สุดไป

เขาไม่เชื่อว่าเธอจะไม่โกรธแค้นเขา ไม่เกลียดตระกูลลู่ แล้วตายอย่างน่าสงสารอยู่ที่นั่น

"เป็นเรื่องโกหก ถูกไหมครับ?"

ลู่จิ้นยวนพึมพำ ผลกระทบจากการไม่ได้พักผ่อนมาหลายวันแล้วยังจะเดินทางออกนอกประเทศเริ่มแสดงผลออกมา ฝีเท้าของเขาโซเซเล็กน้อย อยู่ๆตัวของเขาก็นั่งไม่ตรง แล้วล้มลงไปบนพื้น

ไป๋หลินยวี่มองท่าทางน่าสงสารของเขา ภายในใจก็หัวเราะเยาะ

ความเกลียดชังและขยะแขยงออกเธอ ถูกแสดงออกมาโดยไม่ปกปิด ไม่ได้ควบคุมสีหน้าของตัวเองแต่อย่างใด

ก็ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้......ทำให้ลูกสาวของเธอต้องเจอกับความเจ็บปวดมากขนาดนั้น อนาคต ยังจะต้องรับความเจ็บปวดจากการถูกพรากแม่พรากลูกอีก

จะให้เธอทำหน้าดีๆใส่คนๆนี้อีกอย่างนั้นเหรอ?

เหอะๆ......

"ผมไม่เชื่อ......ไม่มีทาง......"ใบหน้าขาวซีดของลู่จิ้นยวน เขารู้ว่าสภาพของเขาตอนนี้นั้นดูน่าสงสาร แต่ว่า เขาไม่สามารถที่จะควบคุมความกลัวภายในจิตใจได้

ถ้าหาก ทั้งหมดนี่คือเรื่องจริง เขาจะทำยังไงดี?

เวินหนิงไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้วจริงๆล่ะก็ แม้แต่การชดเชย เขาก็ไม่รู้ว่าจะต้องให้ใคร

เขาจะยอมได้ยังไง?

ไป๋หลินยวี่มองท่าทางเจ็บปวดของชายหนุ่ม มีอยู่แป๊บหนึ่ง เธอเสียดายมาก ถ้าหากแสดงออกมาว่ารักมากอย่างนั้น ทำไมถึงได้ทำร้ายลูกสาวเธอแบบนั้น?

หลังจากนั้น ไป๋หลินยวี่ก็คิดถึงภาพงานแต่งงานแห่งศตวรรษนั้น ความใจอ่อนแค่นิดเดียวนั้นของเธอก็หายไป

เป็นถึงสามีที่มีภรรยาอยู่แล้ว ตอนนี้กลับมาทำเรื่องแบบนี้ ตกลงแล้วมีจุดประสงค์อะไรกันแน่?

คงไม่ใช่ เขาคงยังอยากจะรีบฆ่าลูกสาวของตัวเองให้ตายจนสิ้นซาก?

ไป๋หลินยวี่ขยับรถเข็นวีลแชร์เข้าไปใกล้ๆลู่จิ้นยวน "ฉันบอกแล้ว ฉันไม่ต้อนรับคุณ เชิญคุณออกไป!"

ในหัวของลู่จิ้นยวน ตอนนี้มีเสียงต่างๆปะปนกัน เสียงนี้น เหมือนกับทำให้เขาคิดอะไรไม่ออก ปวดหัวจนแทบจะระเบิด

คำพูดเย็นชาของไป๋หลินยวี่ ทำให้เขาปีนป่ายออกมาจากความเจ็บปวดได้ เขารู้ตัว ตอนนี้เขาไม่มีสิทธิ์เสียใจขาดสติ ความหวังเดียวของเขา ก็คือผู้หญิงตรงหน้านั้นพูดโกหก

เขาจะไปทั้งอย่างนี้ไม่ได้......

นอกจาก ให้เขาเห็นศพของเวินหนิงด้วยตาตัวเอง

ไม่สนใจสายตาโกรธแค้นและเกลียดชังของไป๋หลินยวี่ ริมฝีปากบางของลู่จิ้นยวนขยับเล็กน้อย น้ำเสียงแหบแห้งถามขึ้น

"ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน?"