บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 273

ไป๋หลินยวี่โมโหจนแทบจะตกลงจากรถเข็น ขุดหลุมศพ! ลู่จิ้นยวนคิดอะไรอยู่?

หรือว่าอยากจะให้ “คนตาย” ที่อยู่อีกโลกไม่สงบสุขเหรอ?

แต่ว่าสภาพเธอตอนนี้ แม้กระทั่งห้ามชายหนุ่มคนนี้ก็ทำไม่ได้ เธอจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาอันเฉิน

เธอไม่อยากติดต่อกับตระกูลลู่สักคน แต่ก็ไม่สามารถเห็นลู่จิ้นยวนทำเรื่องบ้าบิ่นแบบนี้ได้

“อะไรนะครับ? bossกำลัง...”

อันเฉินได้ยินคำพูดของไป๋หลินยวี่ เขาไม่สบายใจมาก เขารู้ว่าการตายของเวินหนิงมีผลกระทบเป็นอย่างมากต่อลู่จิ้นยวน แต่กลับคิดไม่ถึงว่าจะร้ายแรงขนาดนี้

เรื่องแบบนี้ เกิดขึ้นโดยผู้ชายที่เย็นชาที่แทบดูอารมณ์ไม่ออกคนนั้นเป็นคนทำ?

ถ้าหากถูกพูดออกไป มันต้องสร้างความเสียหายให้กับชื่อเสียงของเขาแน่

ในเมื่อนี่เป็นการกระทำที่ผิดหลักจริยธรรมอย่างยิ่ง

“ผมจะไปเดี๋ยวนี้ครับ!”

อันเฉินไม่กล้าชักช้า เขาถามสถานที่อย่างชัดเจน แล้วก็ตามมาอย่างรวดเร็ว

ในตอนที่เขามาถึง ลู่จิ้นยวนเกือบจะขุดโกศออกมาแล้ว อันเฉินไม่สนใจเรื่องที่เขาเป็นเจ้านายแล้ว รีบเข้าไปขัดขวางเขาไว้

“boss หยุดเถอะะครับ...อย่าไปรบกวนเธออีกเลย...อย่าไปรบกวนความสงบของเธอ...”

เมื่อคิดถึงผู้หญิงที่ใกล้ชิดสนิทกันตลอดเวลากลายเป็นกลุ่มขี้เถ้า นอนหลับอย่างโดดเดี่ยวแบบนี้ อันเฉินก็รู้สึกจุกอก แต่เขาจำเป็นต้องหยุดการกระทำบ้าบิ่นของลู่จิ้นยวน

ใบหน้าของชายหนุ่มเย็นชา ไม่ไหวติง “เธออยู่ที่นี่จะสงบได้ยังไง...ฉันจะพาเธอกลับไป กลับบ้านเกิดเมืองนอน นายเข้าใจไหม?”

อันเฉินเหงื่อออกหน้าผาก ถ้าหากลู่จิ้นยวนตัดสินใจแล้ว ใครก็กล่อมไม่ได้ “boss ขุดหลุมศพเองถือว่าผิดกฎหมายนะครับ ”

“เวินหนิงคือผู้หญิงของฉัน คือแม่ของลูกฉัน ฉันจะเอาขี้เถ้ากระดูกของเธอ นี่มันผิดกฏหมายเหรอ?”

“แต่ว่า…ตอนนี้ผู้หญิงที่เป็นคู่หมั้นของคุณคือ…คุณหนูมู่”

“คู่หมั้น...”

ลู่จิ้นยวนหัวเราะเย็นชา ตอนแรกที่เขารับปากหมั้นกับมู่เยียนหรานเป็นเพราะความปลอดภัยของเวินหนิง

ตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นตายไปแล้ว ทำไมเขาต้องปฏิบัติตามข้อตกลงที่เป็นโมฆะ

“ผู้หญิงคนนั้นไม่เกี่ยวข้องกับฉัน ฉันจะพาเธอกลับไป”

อันเฉินสีหน้าซีดขาวไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง ผ่านไปครู่หนึ่ง ความพยายามของลู่จิ้นยวนก็มีผล โกศขี้เถ้าโผล่ออกมา

นั่นเป็นโกศธรรมดาที่ไม่ธรรมดา ลู่จิ้นยวนเหมือนกับได้เห็นสมบัติล้ำค่าที่สุดในโลก เขาก้มตัวหยิบมันขึ้นอย่างระมัดระวัง

เขาลูบคลำผิวเรียบเย็น ดวงตาที่เย็นชาของชายหนุ่มอ่อนลงทันที…เธอกลับมาแล้ว กำลังนอนอย่างสงบอยู่ในอ้อมกอดของเขา

คนที่อยู่ในเหตุการณ์ เห็นสีหน้าของเขา ก็พูดอะไรไม่ออก

โดยเฉพาะไป๋หลินยวี่ เห็นภาพนี้แทบจะเป็นลม เธอร้องไห้แล้วเข็นรถเข็นมา “ลู่จิ้นยวน นายอย่าทำเป็นเสแสร้งต่อไปอีกเลย ตอนนี้เสแสร้งเป็นนักรักบุญอะไร? ตอนที่เธอได้รับความทุกข์ นายไปอยู่ที่ไหน? นายคิดว่าตอนนี้สิ่งที่นายทำดีต่อเธอเหรอ เอาวางกลับไปซะ!”

ไป๋หลินยวี่จับแขนของลู่จิ้นยวน เธอออกแรงหยิกแขนของเขาจนเลือดไหล

การกระทำบ้าคลั่งของชายหนุ่ม ทำให้สติของเธอแทบจะแตก นี่มันเวรกรรมอะไร หรือว่าเวินหนิงตายไปแล้วก็ไม่มีทางพ้นสายตาของเขา จะพัวพันกันไปตลอดทุกชาติเหรอ?

“อันเฉิน พาคุณน้ากลับไป”

ลู่จิ้นยวนราวกับไม่รับรู้ถึงความเจ็บปวดบนตัว เขากอดอุ้มโกศอย่างพึงพอใจ ราวกับกลัวว่าใครจะมาสัมผัสมันยังไงอย่างงั้น

อันเฉินหมดหนทาง เขาดึงไป๋หลินยวี่ที่อารมณ์วู่วามไว้ “ขอโทษนะครับ ผมหมดปัญญาจริง ๆ ผมไปส่งคุณน้านะครับ”