บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 274

“ไม่ใช่ฉัน แล้วจะเป็นใคร? หรือจะเป็นเวินหนิง? ไม่ใช่ว่าเธอ...”

มู่เยียนหรานกระวนกระวายจึงโพล่งปากเรื่องที่เย่หวานจิ้งบอกกับเธอออกมา

ลู่จิ้นยวนสีหน้าเย็นชา “เธอก็รู้เรื่องเหรอ?”

ดังนั้นทุกคนบนโลกรู้เรื่องของเวินหนิง มีเพียงแต่เขาคนเดียวที่มืดแปดด้านไม่รู้เรื่องอะไร?

“ฉัน...”

มู่เยียนหรานต้องรู้อยู่แล้ว เพราะช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ เธอไม่เจอหน้าลู่จิ้นยวนมาโดยตลอด ไม่มีทางที่จะไม่มีน้ำโห

เธอมักรู้สึกว่า ลู่จิ้นยวนไปหาผู้หญิงคนนั้น

ส่วนเย่หวานจิ้งเพื่อที่จะทำให้เธอวางใจ จึงพูดกับเธอว่าเวินหนิงตายไปแล้ว เธอไม่อยู่แล้ว

คนที่ตายไปแล้ว แน่นอนว่าไม่มีทางคุกคามอะไรเธอได้ มู่เยียนหรานถึงได้วางใจ เธอเชื่อว่าเพียงแค่ให้เวลากับลู่จิ้นยวน เขาจะต้องลืมผู้หญิงคนนั้นได้แน่

แต่ว่าเธอคิดไม่ถึงว่าเขาจะยิ่งแย่ไปกว่าเดิม

มู่เยียนหรานขนลุกขนพอง เธอมักรู้สึกว่าลู่จิ้นยวนเปลี่ยนไปไม่เหมือนกับเมื่อก่อนแล้ว

“จิ้นยวน นายอยู่ที่ไหน ฉันไปรับนาย ตกลงไหม? นายเป็นแบบนี้ ฉันเป็นห่วงมากจริง ๆ”

ลู่จิ้นยวนหัวเราะเยือกเย็น ไม่ได้พูดอะไร “ถ้าหากมาคุยเรื่องยกเลิกงานแต่ง งั้นก็มา ไม่อย่างงั้นฉันไม่อยากเจอเธอ”

พูดจบก็วางสายทันที

มู่เยียนหรานโมโหจนกัดฟัน ตอนนี้หลายคนเริ่มสงสัยต่อความผิดปกติที่พวกเขาคู่บ่าวสาวที่เพิ่งแต่งานใหม่ ๆ ไม่ปรากฏตัวพร้อมกัน ข่าวซุบซิบเพื่อเป็นการดึงดูดความสนใจของผู้คน สร้างข่าวลือว่าพวกเขาสองคนขัดแย้งกัน

ถ้าหากยังไม่สามารถเกลี้ยกล่อมให้ลู่จิ้นยวนออกไปร่วมงานในโอกาสต่าง ๆ พร้อมกับเธอ งั้นข่าวล่ำลือพวกนั้นก็มีเพียงแต่จะยิ่งไม่น่าฟังยิ่งขึ้น

เธอแต่งงานกับลู่จิ้นยวน ไม่ใช่เพื่อให้คนอื่นเอาไปเป็นเรื่องหัวเราะเยาะในช่วงน้ำชายามบ่าย

มู่เยียนหรานยิ่งคิดยิ่งไม่มีความสุข จึงโทรหาไป๋ซินอวี๋ “ซินอวี๋ ช่วยตรวจสอบให้ฉันหน่อยว่าลู่จิ้นยวนอยู่ที่ไหน? เขากลับประเทศแล้ว!”

“อะไรนะ? กลับประเทศแล้ว แต่ก็ยังไม่ยินยอมกลับบ้านเหรอ?”

หลังจากที่มู่เยียนหรานแต่งงานแล้ว ไป๋ซินอวี๋ก็รักษาระยะห่างจากเธออย่างเงียบ ๆ ในเมื่อเขาเคยมีความรู้สึกระหว่างชายหญิงกับเธอ เขาไม่สามารถคิดเกินเลยกับผู้หญิงของเพื่อนสนิทของตัวเอง

แต่คำพูดของมู่เยียนหราน ทำให้หัวใจของเขาไม่สงบจิตสงบใจอีกครั้ง

หรือว่าให้พวกเขาหมั้นกัน กลับไม่ใช่ทางเลือกที่ดีอะไร อย่างน้อยมู่เยียนหรานก็ไม่ได้มีความสุข

“เยียนหราน ลู่จิ้นยวนเขายังพัวพันกับเวินหนิงอยู่เหรอ?”

“เวินหนิงตายไปแล้ว!” มู่เยียนหรานเมื่อคิดได้ถึงคนตายคนนึงยังสามารถทำให้เกิดเรื่องเดือดร้อนกับตัวเองได้ขนาดนี้ ก็โมโหจนกัดฟัน

“อะไรนะ?”

ไป๋ซินอวี๋ได้ฟังข่าวนี้ก็มึนงงเป็นอย่างมาก เวินหนิงตายไปแล้ว?”

ถึงแม้จะพูดว่า สำหรับผู้หญิงคนนั้น เขาาไม่ได้รู้สึกดีอะไรด้วย แต่ชีวิตหนึ่งที่ยังเยาว์วัยก็หายสาบสูญไปแบบนี้ ไป๋ซินอวี๋ก็รู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก

“ฉันไม่เชื่อว่าฉันจะเทียบกับคนตายคนนึงไม่ได้ ฉันไม่เชื่อ นี่มันเป็นไปไม่ได้...”

มู่เยียนหรานกำโทรศัพท์ ในดวงตามีความอิจฉาอย่างบ้าคลั่ง

ไป๋ซินอวี๋ได้ยินคำพูดของเธอ ก็พูดไม่ออก

ในอดีต ในใจของเขามู่เยียนหรานเป็นเด็กผู้หญิงที่จิตใจดีมีเมตตาและสง่างามที่สุดในโลก ในความทรงจำของเขา เธอเหมือนกับเจ้าหญิงที่บริสุทธิ์และสวยงาม

แต่คำพูดที่เธอเพิ่งพูดออกมาเมื่อครู่ กลับทำให้ความรู้สึกของเขาพังทลายลง

บางที ในตอนที่เขาไม่รู้ตัว หญิงสาวที่เคยไร้เดียงสาคนนั้นได้เปลี่ยนไปแล้ว

ไป๋ซินอวี๋รู้สึกสับสนเป็นอย่างมาก