บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 281

บางทีอาจเป็นเพราะสีหน้าจริงจังของเหอจื่ออันทำให้เธอนั้นหวั่นไหว

เวินหนิงพยักหน้า

เหอจื่ออันไม่โกหกเธอหรอก ถ้าอย่างนั้นเธอมีโอกาสที่จะเจอลูกของเธอจริงๆหรอ?

คิดแล้ว เวินหนิงยันตัวเองขึ้นนั่ง“ฉันรู้แล้ว......ฉันล้มหรอก”

......

หลังจากที่พักฟื้นตัวได้ระยะนึงแล้ว อาจเป็นเพราะชีวิตที่มืดมนไม่รู้ทางที่จะก้าวเดินไปต่อนั้นมีความหวังขึ้นมาเล็กน้อย ทำให้ร่างกายของเวินหนิงนั้นดีขึ้นไม่น้อย ค่อยๆที่จะสามารถลุกขึ้นเดินไปมา

หลังจากที่เหอจื่ออันและไป๋หลินยวี่นัดเวลากันเรียบร้อยแล้ว ก็พาเวินหนิงกลับเมืองเจียงเฉิง

วินาทีที่ลงจากเครื่องบิน เวินหนิงรู้สึกเหมือนถูกแยกไปโลกอีกใบ

ระยะนี้เธออยู่เมืองนอกตลอด ถึงภาพแวดล้อมที่นั่นจะสวยและเต็มไปด้วยวัฒนธรรมของต่างประเทศ แต่ก็ไม่ใช่บ้านเกิดอยู่ดี

ตอนนี้ กลับมาถึงสถานที่ๆเติบโตของเธอนั้น เธอรู้สึกคุ้ยเคยและคิดถึง

“ฉันจะดูสถานการณ์ก่อน ถ้าเกิดได้ละก็ สามารถออกไปเดินเที่ยวได้”

เหอจื่ออันยื่นมือไปกดหมวกที่เวินหนิงสวมอยู่ลง

เพื่อไม่ให้ใครดูออกแล้วเกิดปัญาที่ไม่จำเป็น ครั้งนี้เวินหนิงตั้งใจแต่งตัวเป็นพิเศษ--สวมหมวกใบใหญ่บังหน้าไปเป็นครึ่ง แว่นกันแดดและผ้าปิดปาก และก็ปกปิดที่อื่นอย่างมิดชิด

โชดดีที่ตอนนี้เมืองเจียงเฉิงเข้าช่วงฤดูใบไม้ร่วงไปแล้ว คนอื่นที่เห็นเธอแต่งตัวแบบนี้ก็แค่จะหันมามองแต่ไม่ได้รู้สึกแปลกอะไร

“เวลาที่จะพาลูกออกมาคือพรุ่งนี้ใช่มั้ย?”

เวินหนิงพยักหน้าแล้วหันหลบมือของเหอจื่ออัน

มือของชายคนนี้อบอุ่นมาก แต่กลับมีความรู้สึกที่รักและห่วงใย ความรู้สึกนั้นทำให้เวินหนิงหลบด้วยสัญชาตญาณ

พอสังเกตถึงสิ่งนี้ เหอจื่ออันก็ถอนหายใจในใจ ไม่ได้แสดงถึงความผิดหวังออกมาทางสีหน้า

ดูเหมือนว่าหลังจากความสัมพันธ์ที่ล้มเหลวในครั้งก่อน ทำให้เธอนั้นสร้างเกาะป้องกันความรู้สึกที่คนอื่นมีเธอให้เป็นอย่างมาก

“ใช่ ถึงเวลานั้นเธอปลอมตัวให้เรียบร้อย อย่าให้คนอื่นดูออกว่าเป็นเธอเด็กขาด หลังจากนั้นเธอก็ใช้เวลาอยู่กับลูกให้เร็วที่สุด คุณน้าจะพยายามถ่วงเวลาให้”

เวินหนิงพยัก พอคิดว่าจะได้เห็นลูกนั้นมือของเธอนั้นสั่นขึ้นมา

ตอนนี้ ลูกของเธอก็คงจะอายุสามเดือนแล้วสินะ......

ไม่รุ้ว่าตอนนี้หน้าตาของเขานั้นเป็นยังไงบ้างแล้ว มีตรงไหนที่เหมือนเธอหรือเปล่า?

พอนึกถึงตรงนี้ ในใจของเวินหนิงนั้นก็มีความรู้สึกที่หวานละมุนและปวดใจขึ้นมา

......

วันที่สอง

เวินหนิงตื่นนอนแต่เช้า

เพราะกลัวใครมาเห็นเข้า เธอไม่ได้กลับไปอยู่ที่บ้านของตระกูลเวิน แต่ไปอยู่ที่โรงแรมแทน

เพื่อไม่ให้ใครรู้ว่าเป็นเธอ เธอเตรียมเครื่องสำอางมาเยอะมาก ทาให้หน้าตัวเองดำขึ้นกว่าเดิม แล้วจุดฝ้าบนใบหน้าตัวเองหลายๆจุด แล้วใส่วิกผมทรงกะลา บวกกันแว่นที่หนาเตอะ เสือผ้าตัวโคร่งใหญ่ๆ

ดูธรรมดามากๆ ถ้าเข้าไปในในฝูงคนแล้วก็จะเป็นหญิงวันกลางคน ดูไม่ออกแน่นอน