บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 282

ในใจเหมือนดั่งเครื่องปรุงรสต่างๆหกกระจาย ความรู้สึกปั่นป่วนไปหมด

มองไปยังใบหน้าที่ยังคงหล่อเหลาเหมือนดั่งงานแกะสลักชั้นเลิศนั้น เธอหวั่นไหวไปชั่วขณะ รู้สึกว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นตรงหน้านี้เป็นเหมือนความฝัน

เวินหนิงชะงักไปสักพัก แล้วหันตัวหลบลู่จิ้นยวน

แต่ขาเจ้ากรรมกลับสะดุดเข้า

“โอ้ย......”ร่างกายของเวินหนิงเอียงโงนเงนแล้วเธอก็อุทานด้วยความตกใจ ตามด้วยเธอรีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง

ชะล่าใจเกินไปแล้ว เสียงของเธอ......

ลู่จิ้นยวน คงได้ยินไม่ชัดหรอกใช่มั้ย?

เวินหนิงรู้สึกว่าร่างกายของเธอกำลังล้มไปข้างหลัง รู้สึกตัวเองนั้นโง่มาก ที่มาล้มตรงหน้าของลู่จิ้นยวน เธอกำลังที่จะตกอยู่ในความน่าอับอายนั้นผู้ชายตรงหน้าได้ยื่นมือมาดึงเสื้อเธอไว้

หลังจากที่ได้ช่วยเธอแล้วลู่จิ้นยวนยังรู้สึกคาดคิดไม่ถึงกับการกระทำของเขาเลย

เขาเองเป็นคนที่มีนิสัยไม่ชอบถูกเนื้อต้องตัวใคร คนตรงหน้าของเขาเป็นแค่คนธรรมดาคนนึง แว่นตาที่หนาเตอะ และบนใบหน้าที่มีฝ้านั้น ดูยังไงก็ไม่ใช่แนวที่เขาจะเข้าใกล้

แต่ว่า.......

ความรู้สึกที่คุ้นเคยนั่น ทำให้เขาทำแบบนั้นไปโดยไม่รู้ตัว

เวินหนิงชะงัก เธอไม่รู้ว่าทำไมลู่จิ้นยวนถึงออกมือช่วย แต่ในใจก็ยังคงรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ หลังจากที่ทรงตัวได้แล้ว เวินหนิงหายใจเข้าออกอย่างหนักหน่วง จากนั้นถึงจะคลองสติตัวเองกลับมาอีกครั้ง

“ขอบคุณค่ะ”ในใจของเวินหนิงนั้นทั้งอายและว้าวุ่น อยากที่จะหายไปจากตรงนี้เสียให้ได้

แต่เธอได้กดเสียงตัวเองให้ต่ำลงตอนที่พูดขอบคุณ ถ้าสักแต่คิดจะหนีอย่างเดียวอาจะทำให้เขาสงสัยเอาได้

ลู่จิ้นยวนจ้องเธอเขม็ง เสียงเมื่อสักครู่ แหบแห้ง และทุ้มเล็กน้อย กับเสียงของเวินหนิงที่นุ่นนวนน่าฟังนั้นไม่มีความเหมือนเลยสักนิด

เมื่อสักครู่ทำไมถึงเหมือนฟังผิดไป เหมือนได้ยินเสียงของเวินหนิง?

“เธอเป็นใครกันแน่?ไม่มีใครบอกเธอหรือไงว่าห้องนี้ไม่ให้เข้าโดยพละการ?”

ลู่จิ้นยวนปล่อยมือ พูดด้วยน้ำเสียงเย็นๆ

“คือ ฉันเป็นแม่เลี้ยงคนใหม่ ไม่รู้กฏระเบียบ.......”เวินหนิงที่ได้ยินที่ลู่จิ้นยวนพูดก็รู้สึกแปลกใจ แต่ก็คงพูดขอโทษด้วยความถ่อมตัว

ห้องนี้ เป็นที่หวงห้ามของบ้านหลังนี้งั้นหรอ?

ทำไมลู่จิ้นยวนถึงมีสีหน้าดูใส่ใจขนาดนั้น?

เขามีแผนอะไรกันแน่ หรือว่าเธอในสายตาเขาแล้วห้องของ'คนตาย'มันอัปมงคล กลัววิญญาณจะมาก่อความวุ่นวาย จะพาหายยะนะมาให้งั้นหรอ?

ขณะที่ความคิดของเวินหนิงกำลังตีกันอยู่ในหัว ไป๋หลินยวี่ที่เห็นลู่จิ้นยวนที่ยังไม่กลับเข้าไปนั้นก็เดินออกมาหา แล้วได้ยินเสียงดังอยู่ข้างนอก

จากนั้นก็เห็นทั้งสองคนที่กำลังจ้องมองกันอยู่

เธอตกใจจนหัวใจเกือบจะหยุดเต้น

คงไม่ใช่โดนจับได้แล้วใช่มั้ย?

“เกิดอะไรขึ้น?”

“ไม่มีอะไรคะ ฉันแค่เพลอเข้าไปในห้องของคุณหนู ขอโทษด้วยนะคะ”

เวินหนิงเก็บความคิดที่เรื่อยเปื่อยพวกนั้นทันที กดเสียงแล้วพูดขอโทษ

ยังไม่โดนจับได้

ไป๋หลินยวี่โล่งอกขึ้นมาในทันที ตามด้วยมองไปที่ลู่จิ้นยวนแวบนึง “นายตามฉันมา ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย”

แล้วยื่นเด็กในอ้อมกอดไปให้เวินหนิง“เธอพาคุณชายน้อยไปเข้านอนก่อน”

เวินหนิงตื่นเต้นขึ้นมาในทันที มองไปยังเด็กตัวเล็กๆที่อยู่ในอ้อมกอดของไป๋หลินยวี่ จังหวะการหายใจของเธอก็ช้าลงตามไปด้วย