บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 283

“อ่อ งั้นเหรอ?”

น้ำเสียงลู่จิ้นยวนมีลับลมคมใน

ร่างเวินหนิงแข็งทื่อเล็กน้อย จากนั้นก็รีบปกปิดมัน

ตอนนี้เธอแต่งตัวแบบนี้ ลู่จิ้นยวนจะจำได้อย่างไร ต้องเป็นภาพลวงตาแน่ๆ แต่……

ผู้ชายคนนี้อันตรายตลอดเวลา เธอต้องระวัง

ก็เป็นแบบนี้ เวินหนิงร่างกายค่อนข้างแข็งทื่ออยู่ในมุมกล่อมลูกอยู่ตลอดเวลา การสนทนาระหว่างทั้งสองคน แม้แต่คำเดียวก็ไม่ได้ยิน

ผ่านไปสักพักหนึ่ง ลู่อันหรานก็ตื่นขึ้นมา

อันดับแรกกะพริบตาโต จากนั้นก็มองไปที่คนแปลกหน้าตรงหน้า

หลังจากลู่จิ้นยวนสังเกตเห็น ก็รีบยืนขึ้น

ปกติลู่อันหรานไม่ใช่เด็กที่ขี้งอแงโวยวาย แต่เขาจะหงุดหงิดเวลาตื่นนอน ถ้าตื่นขึ้นมาแล้วเห็นคนแปลกหน้าก็จะร้องไห้โวยวายเสียงดัง ดังนั้นเขาจึงคิดจะไปอุ้มเด็กมากล่อมเอง

แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดคือ ลู่อันหรานที่ตื่นจากการหลับแล้วจัดการยากมาตลอดจะไม่ร้องไห้เลย แต่มองไปที่หญิงสวมแว่นตาตรงหน้าอย่างสงสัย ถึงขนาดยิ้มด้วยซ้ำ

เวินหนิงมองเด็กน้อยน่ารักตรงหน้า หัวใจจะละลายแล้ว

หรือนี่คือสิ่งที่เรียกว่าแม่ลูกผูกพัน?

แม้ว่าพวกเขาจะเจอกันแค่ครั้งเดียว ไม่เคยอยู่ด้วยกัน การเชื่อมต่อทางสายเลือดนี้ก็ไม่สามารถตัดขาดได้

ลู่จิ้นยวนขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่านี่ไม่ใช่ปรากฏการณ์ปกติ

ผู้หญิงคนนี้ มีพลังวิเศษอะไรงั้นเหรอ?

คราวก่อน ทั้งๆ ที่แม้แต่เย่หวานจิ้งจะเข้าไปอุ้มลู่อันหรานที่เพิ่งตื่นจากการนอนหลับ ก็เกิดการต่อต้านอันรุนแรง ตอนนี้กลับยิ้มนิดๆ ให้คนแปลกหน้าคนหนึ่ง……

ความสงสัยในใจยิ่งหนักขึ้นเรื่อยๆ ลู่จิ้นยวนเดินเข้าไป อุ้มลู่อันหรานจากอ้อมแขนเวินหนิงมา “เมื่อก่อนคุณเคยเอาเด็กมาหรือเปล่า? ดูเหมือนเขาจะชอบคุณมาก”

เวินหนิงกะพริบตา มือกำแน่นโดยไม่รู้ตัว ไม่อยากให้เด็กน้อยไปจากอ้อมแขนเลย

ความรู้สึกนี้มันช่างวิเศษมาก เหมือนความทุกข์ที่เกิดจากการคลอดลูกในตอนแรก มันหายไปในพริบตาเดียว

ได้เห็นรอยยิ้มที่มีความสุขของเขา มันทำให้เธอพอใจมากกว่าสิ่งใด

“ฮะ?”

ลู่จิ้นยวนออกแรงมือเพิ่มขึ้นนิดหน่อย อุ้มลู่อันหรานมาจากอ้อมแขนเวินหนิง เธอหดหู่อยู่บ้าง แล้วนึกขึ้นได้ว่าเมื่อครู่นี้ชายตรงหน้าดูเหมือนจะถามอะไรบางอย่าง……

“บางทีฉันกับคุณชายน้อยอาจจะค่อนข้างถูกชะตากันก็เท่านั้น”

ถึงแม้ความรู้สึกจะซับซ้อน แต่เพื่อไม่ให้ถูกค้นพบ เวินหนิงจึงสร้างเหตุผลแบบสุ่มๆ

ลู่จิ้นยวนมองเธอ ไม่ได้พูดอะไร

แต่ลู่อันหรานที่ถูกลู่จิ้นยวนอุ้มกลับไม่พอใจ อ้อมกอดเมื่อครู่นี้ ทำให้เขารู้สึกอบอุ่นมากและปลอดภัยมาก จู่ๆ ก็จากมา มันทำให้เขาหัวใจดวงน้อยของเขาไม่มีความสุขอย่างมาก

ในฐานะเด็กทารกคนหนึ่ง เขารีบใช้สิทธิพิเศษของตัวเองทันที แค่ร้องไห้เสียงดังขึ้นมา

ลู่จิ้นยวนอึ้ง ปกติลู่อันหรานจะพึ่งพาพ่อคนนี้อย่างเขามากๆ โดยเฉพาะตอนอารมณ์ไม่ดี มีแค่เขาคนเดียวที่กล่อมได้สำเร็จ

ตอนนี้เพราะแย่งมาจากอ้อมแขนของคนแปลกหน้าคนหนึ่ง ก็เลยร้องไห้โวยวายเสียงดังเหรอ?

แต่เด็กน้อยจะเข้าใจเรื่องพวกนี้ได้ที่ไหนกัน เขาแค่หวังว่าจะจะได้กลับไปยังที่เมื่อครู่นี้ที่ทำให้เขารู้สึกสบายใจก็แค่นั้น……

ดังนั้นจึงทำได้แค่ตะเบ็งร้องไห้เสียงดัง เมื่อเห็นน้ำตาบนใบหน้าเด็กน้อย และใบหน้าแดงก่ำจากการร้องไห้เสียงดัง หัวใจเวินหนิงก็จะแตกสลาย รีบยื่นมืออยากจะรับเด็กมา

“ไม่งั้นฉันอุ้มเองดีกว่า”