บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 308

โม่โยวหมดหนทาง ในที่สุดก็ใจอ่อนจนได้จึงตอบตกลงไป ลู่จิ้นยวนเห็นสถานการณ์ทั้งหมด ทักษะการแสดงละครของลูกชายนั้นเขาไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดี แต่กับผู้หญิงคนนี้ ...

เขามองเธอ ความรู้สึกคุ้นเคยที่แปลกประหลาดนั้นได้เกิดขึ้นอีกแล้ว และอดขมวดคิ้วไม่ได้

สถานที่อันแรกของลู่อันหราน คือสวนสนุกที่เด็ก ๆ ทุกคนอยากไป ปกติลู่จิ้นยวนมักจะยุ่งอยู่กับงาน ยังไม่เคยมาเล่นกับเขามาก่อน พอดีเลยวันนี้จะได้ชดเชยให้เขา

สวนสนุกใหญ่มาก ส่วนใหญ่จะเป็นผู้ปกครองพาเด็ก ๆ มาเล่น รอบๆจะเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของเด็ก ๆ เมื่อเห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มไร้เดียงสาของเด็ก ๆ จิตใจของเธอรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาก

“ คุณพ่อครับ ทางนู่นมีกล้องถ่ายรูปให้เช่า คุณพ่อช่วยไปเช่ามาอันหนึ่งได้ไหมครับ ผมอยากถ่ายรูปกับโยวโยว ”

สำหรับข้อเรียกร้องที่ไม่มากจนเกินไปของลูกชาย เขาไม่เคยปฏิเสธเลยสักครั้ง

ลู่จิ้นยวนจากไปได้ไม่นาน ลู่อันหรานก็ได้เจอคนรู้จัก เป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนในโรงเรียนอนุบาลของเขา แต่น่าเสียดายที่ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองไม่ค่อยจะดีเท่าไร

“ ลู่อันหราน คิดไม่ถึงเลยว่านายก็มาเล่นในที่แบบนี้ด้วย” น้ำเสียงนุ่มนวลแต่เต็มไปด้วยความหยิ่งผยองเล็กน้อย

โม่โยวหันหน้าไปมอง เห็นว่าเป็นหญิงผู้ดีที่แต่งตัวอย่างกับคุณนาย กำลังจูงมือของเด็กผู้ชายอ้วนๆคนหนึ่งเดินเข้ามา ฟังจากคำพูดแล้ว รู้ได้ทันทีว่ารู้จักเจ้าตัวเล็กอย่างแน่นอน

ใบหน้าเล็ก ๆ ของลู่อันหรานบึงตื้อ ทำให้เห็นถึงความไม่พอใจเล็กน้อย จากนั้นตะโกนพูดว่า“ สวนสนุกไม่ใช่ของบ้านนายสักหน่อย ฉันอยากมาก็มา ”

เด็กอ้วนหรี่ปาก แล้วทำหน้าตาบิดเบี้ยวให้เขา เมื่อคิดอะไรบางอย่างได้ รีบเข้าไปกอดแขนคุณแม่ไว้ แล้วยิ้มอย่างได้ใจ

“ วันนี้แม่ฉันเป็นคนพามา ใครจะไปเหมือนนาย ลูกไม่มีแม่ ยังมีหน้ามาเล่นสวนสนุกอีก ”

เด็กๆเขาพูดกันด้วยภาษาวัยเด็ก แต่เนื้อหานั้นค่อนข้างที่จะทำร้ายจิตใจคน โม่โยวขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร เมื่อได้ยินคนอื่นเขาพูดว่าลู่อันหรานไม่มีแม่ ความโกรธและความเจ็บปวดที่อธิบายไม่ได้ก็พลุ่งพล่านขึ้นมาในใจเธอ

เธอเห็นใบหน้าเล็ก ๆ ของลู่อันหรานที่ตึงเครียด จากเด็กที่สดใส่ร่าเริง ความอ้างว้างก็แสดงออกมาผ่านดวงตากลมโตที่สดใสของเขา ความเจ็บปวดใจของเธอได้พุ่งขึ้นอีก

ถึงแม้ยังไม่เข้าใจคำพูดที่ว่าลูกไม่มีแม่ของเด็กอ้วนคนนั้นหมายความว่าอย่างไร แต่เธอไม่อยากเห็นสีหน้าของเจ้าตัวเล็กในตอนนี้เลย

โม่โยวไม่ได้ลังเลอะไรอุ้มลู่อันหรานขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน แล้วจ้องไปที่เด็กอ้วน " หนุ่มน้อย ฉันเป็นคุณแม่ของลู่อันหรานจ๊ะ คำพูดของหนูเมื่อกี้มันไม่มีมารยาทอย่างมากเลยรู้ไหม ต่อไปอย่าพูดอย่างงี้อีกนะครับ "

เด็กอ้วนได้แต่งง อย่างกับว่าเขาคิดไม่ถึงว่าลู่อันหรานจะมีคุณแม่กับเขาขึ้นทันที

ลู่อันหรานจ้องมองเธออย่างเหม่อลอย จากนั้นก็เอื้อมมือเข้าไปโอบคอเธอไว้ แล้วมองไปที่เด็กอ้วนตะโกนพูดเสียงดังว่า " ใครว่าฉันไม่มีแม่ เห็นหรือยัง นี่คือคุณแม่ของฉัน"

เขาดีสดใสขึ้นอีกครั้งขณะที่พูด แล้วยังส่งสายตาเจ้าเล่ห์ไปให้เด็กอ้วนอย่างพอใจเล็กน้อย “ คุณแม่ของฉันสวยกว่าคุณแม่ของเธอตั้งเยอะ นายรู้ไหมว่าทำไหมนายถึงได้อ้วนแบบนี้ นี่มันเป็นปัญหาทางพันธุกรรมรู้หรือยัง เห็นนายไง่แบบนี้ต้องไม่รู้แน่ๆเลยใช่ไหม "

โม่โยวทำปากกระตุก เมื่อเห็นสีหน้าที่เขียวของแม่เด็กอ้วน ก็รีบกล่าวคำขอโทษทันที แล้วตบไปที่ก้นน้อยๆของลู่อันหรานอย่างช่วยไม่ได้ทีหนึ่ง

เธอรู้เลยว่าเจ้าตัวเล็กไม่ยอมหยุดง่ายๆเป็นแน่

ลู่อันหรานหลังจากโดนตักเตือนไป ก็เงียบลงทันที

หลังจากที่เด็กอ้วนแม่ลูกคู่นั้นเดินจากไป โม่โยวถอนหายใจด้วยความโล่งอก ทันทีที่หันหลังกลับ ก็เห็นว่าลู่จิ้นยวนกำลังจองมองพวกเขาอยู่

เมื่อเธอนึกถึงสิ่งที่เธอทำลงเมื่อกี้นี้ ก็ไม่รู้ว่าเขายืนดูมานานแค่ไหนแล้ว จากนั้นจึงวางลู่อันหรานลงด้วยท่าทางแปลก ๆ กำลังลังเลอยู่ว่าจะอธิบายยังไงดี

ลู่จิ้นยวนไม่ให้โอกาสเธอพูด มองไปที่ลู่อันหราน " อยากเล่นอะไรครับ "

เจ้าตัวเล็กรีบหยิบแผนกระดาษที่เขาจัดไว้ออกมาทันที แล้วเริ่มบุกไปทีละด่านทีละด่าน ช่วงครึ่งวันเช้าทั้งสามคนเล่นไปหลายด่านมาก

แม้ว่าจะเป็นแต่พวกของเล่นเด็กๆ แต่โม่โยวก็รู้สึกว่ามันมีความหมายต่อเธอมาก

ในขณะที่รับประทานอาหารเที่ยง จู่ๆลู่จิ้นยวนก็พูดว่า " ลู่อันหราน ขอโทษคุณโม่เดียวนี้"