บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 307

"โยวโยวครับ มันน้อยมากเลยนะครับที่คุณพ่อผมจะชื่นชมใคร โดยเฉพาะผู้หญิง คุณเป็นคนแรกเลยนะครับ " ลู่อันหรานส่งสายตาและทำจมูกให้เธอ

โม่โยวก็รู้สึกดีใจเช่นกัน เพราะด้วยสายตาและสถานะตำแหน่งของลู่จิ้นยวนแล้ว มุมมองของเขาต้องไม่เลวแน่นอน การที่จะทำให้เขาสามารถเอยปากชื่นชมนั้น อย่างน้อยแสดงให้เห็นว่าผลงานของเธอเป็นที่ยอมรับของสังคม

ลู่จิ้นยวนทำท่าชำเลืองมองแล้วพูดต่อว่า " โครงสร้างโดยรวมดี แต่ยังมีรายละเอียดบางส่วนที่ยังขาดตกบกพร่อง และยังขาดจุดเด่นของธีมการออกแบบคืออะไร

เธอก็ไม่รู้เช่นกัน แต่เธอก็พูดว่า " ยังไม่มีธีมค่ะ แค่อยากจะออกแบบชุดที่สวยหรูอลังการหน่อยเท่านั้นค่ะ "

ลู่จิ่นยวนเลิกคิ้ว แล้วหยิบดินสอที่ด้านข้างขึ้นมา ทำเครื่องหมายไปสองสามจุดบนภาพวาดการออกแบบนั้น

"ตรงคอเสื้อทั้งสองข้างนี้ สามารถเปิดกว้างออกไปด้านนอกได้อีกสองนิ้ว"

"ถ้าคุณต้องการที่จะรองรับกระโปรงด้านล่างของด้านหลัง คุณจะต้องเพิ่มหัวเข็มขัดปกปิดที่เอวทั้งสองข้าง ผลที่ได้จะชัดเจนและปลอดภัยยิ่งขึ้น"

" สิ่งที่คุณออกแบบคือกระโปรงยาว ความงดงามจะถูกสะท้อนให้เห็นบนกระโปรงเท่านั้น ในส่วนอื่น ๆ นั้นให้เน้นไปที่ความรู้สึกของการออกแบบจะเป็นการดีกว่า ให้ดูเรียบง่ายแต่หรูจะมาก "

"และนอกจากนี้ยังมี……"

โม่โยวตะลึงมาก เธอคาดคิดไม่ถึงจริงๆว่าลู่จิ้นยวนจะสามารถให้ข้อมูลเชิงลึกในการออกแบบเช่นนี้กับเธอ แน่นอนว่าไม่ใช่ทุกคนที่จะสามารถเป็นถึงประธานผู้บริหารใหญ่ได้

เธอหยิบร่างเค้าโครงการออกแบบนั้นขึ้นมาดู หลังจากที่ได้คำแนะนำจากลู่จิ้นยวน โครงรร่างที่ยังคลุมเครืออยู่นั้น ในใจของเธอค่อยๆ มีโครงสร้างและชัดเจนขึ้น

"คุณชายลู่คะ ต้องขอบคุณคุณอย่างมากเลยค่ะ ธีมของงานเรื่องนี้ค่อนข้างที่จะเร่งด่วน คุณได้ช่วยฉันแก้ปัญหาอันใหญ่หลวงนี้ไป " เธอขอบคุณอย่างจริงใจ

ลู่อันหรานนั่งอยู่บนขอบเตียงเขย่าน่องขาอย่างมีชัย “ โยวโยวครับ รู้สึกว่าคุณพ่อผมนั้นยอดเยี่ยมสุดๆไปเลยใช่ไหมล่ะ ”

โม่โยวพยักหน้าแล้วยิ้ม " คุณชายลู่มีความสามารถรอบด้าน เป็นอะไรที่น่าทึ่งจริงๆค่ะ"

เขาเขย่าหัวเล็ก ๆ ของเขา และโบกมือเล็ก ๆไปมา “ นี่มันไม่ใช่เรื่องอะไรเลย ดูผมก็รู้แล้ว คนปกติทั่วไปไม่สามารถให้กำเนิดลูกที่หล่อและฉลาดแถมยังน่ารักอย่างผมได้หรอกครับ ”

ลู่จิ้นยวน "... " รู้สึกว่านี่เป็นครั้งแรกที่ลูกชายของตัวเองนั้นทำให้ขายขี้หน้าไปหน่อย

โม่โยวพูดอะไรไม่ออกได้แต่หัวเราะออกมาเบา ๆ แต่ในใจนั้นก็เห็นด้วยกับเจ้าตัวเล็กเหมือนกัน เขาช่างน่ารักเสียสักจริงๆ และอดไม่ได้ที่จะไปจับหัวเขาเล่น ด้วยความรู้สึกจากใจจริงพร้อมกับสัมผัสที่นุ่มนวล

ลู่อันหรานถึงกับอึงไปชั่วขณะ จนทำอะไรไม่ถูกไม่เป็นตัวของตัวเอง ได้แต่นั่งขยับก้นอย่างเชื่องช้าบนเตียง แล้วทำเป็นไอขึ้นมาเบา ๆ จองมองไปที่พ่อของเขาแล้วรีบเปลี่ยนเรื่องทันที

" คุณพ่อครับ พวกเรามาเช้าขนาดนี้ โยวโยวน่าจะยังไม่ทานอาหารข้าวเช้าเลย พ่อช่วยไปซื้อกลับมาให้หน่อยได้ไหมครับ"

โม่โยวตกใจมาก เธอจะกล้าไปใช้ลู่จิ้นยวนได้ยังไงกัน ถ้ากินสิ่งของที่เขาซื้อกลับมากับมือเข้าไปจริงๆ เธอกลัวว่าจะติดคอสำลักหรืออาหารไม่ย่อยแน่นอน เธอจึงรีบโบกมือทันที

"ไม่ต้องค่ะ ไม่ต้องค่ะ ฉันทานเรียบร้อยไปแล้ว ฉันไม่หิวค่ะ "

เจ้าตัวเล็กไม่ยอมเลิกลา จากนั้นก็หยิบแอปเปิ้ลขึ้นมาจากจานผลไม้ยัดใส่มือของลู่จิ้นยวน " งั้นคุณพ่อช่วยปอกแอปเปิ้ลหน่อยนะครับ ผลไม้หลังอาหารไง ดีต่อสุขภาพ"

แม้ลู่จิ้นยวนจะไม่รู้ว่าลูกชายนั้นกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ว่าหลังจากมองไปที่โม่โยวแล้ว ก็หยิบมีดผลไม้ที่วางอยู่ด้านข้างมาปอก

เมื่อเห็นว่าเขาเริ่มปอกไปแล้ว โม่โยวก็ไม่ได้ปฏิเสธหรือห้ามอะไรเขาอีก จึงได้แต่รออย่างอึดอัดใจ

นิ้วเรียวของเขาคลึงอย่างสม่ำเสมอ ในไม่ช้าเปลือกแอปเปิ้ลบาง ๆ ก็หลุดออกไปอย่างสมบูรณ์ โม่โยวกำลังจะยืนมือไปรับ ลู่อันหรานก็เอยปากพูดอีกครั้ง

" คุณพ่อครับ ปากของผู้หญิงเขาค่อนข้างที่จะเล็ก ลูกใหญ่ขนาดนี้จะให้กินสะดวกได้ยังไง และดูไม่สง่าเรียบร้อย พ่อต้องหั่นเป็นชิ้นเล็ก ๆด้วยครับ "

ลู่จิ้นยวนหรี่ตาและพูดช้าๆว่า " หั่นเสร็จแล้ว ยังต้องการให้พ่อป้อนให้ แบบนี้จะยิ่งดีกว่าไหม "

ลู่อันหรานพยักหน้าอย่างเห็นด้วย " แน่นอนสิมันก็ต้องอย่างนั้นแหล่ะ โยวโยวเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยผมไว้ ตอนนี้ยังป่วยอยู่ พวกเรามีหน้าที่ต้องดูแลเธอ"

โม่โยวโดนสองพ่อลูกนี้กลั่นแกล้งจนกลัวว่าลู่จิ้นยวนจะป้อนเธอจริงๆ จึงยื่นมือไปคว้าแอปเปิ้ลเข้ามาทันที แล้วขยับมุมริมฝีปากที่แห้งกร้าว