บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 306

ถึงแม้จะรู้ว่าสองพ่อลูกคู่นี้ค่อนข้างที่จะเป็นเป้าสายตาของผู้คนมากมาย และค่อนข้างที่จะโดดเด่น แต่ว่าเมื่อเห็นเช่นนี้แล้ว ก็ยังทำให้เธอถึงกับต้องอึงเช่นกัน

คนทั้งสองคนที่มีใบหน้าหล่อเหลางดงามคล้ายกันมาก โดยเฉพาะการแต่งกายที่เหมือนกันแบบชุดพ่อลูก พวกเขาอย่างกับแกะสลักออกมาจากแม่พิมพ์ตัวเดียวกัน เหมือนงานศิลปะที่หรูอลังการซึ่งทำให้ผู้คนไม่สามารถละสายตาไปได้ มันทำให้คนที่เห็นถึงกับต้องถอนหายใจ ทำไมพระเจ้าถึงได้ไม่ยุติธรรมเช่นนี้

"โยวโยว คุณรู้สึกดีขึ้นบ้างหรือยังครับ "

เมื่อเห็นว่าหน้าของโม่โยวนั้นอย่างกับกำลังล่องลอยอยู่บนฟ้า ลู่อันหรานได้เดินเข้ามาพร้อมกับใบหน้าที่แดงระเรื่ออย่างผิดธรรมชาติ จะนั้นก็วางดอกกุหลาบที่อยู่ในมือไว้บนโต๊ะ " นี่ผมตั้งใจซื้อมาให้คุณโดยเฉพาะครับ "

โม่โยวพึ่งจะรู้ว่าตัวเองนั้นฟุ้งซ่านมากขนาดไหน ถึงได้จ้องมองสองพ่อลูกคู่นี้จนเหม่อลอย รู้สึกอายจนต้องก้มหน้าลง เพื่อปกปิดอาการเหม่อลอยของตัวเอง แล้วทำเป็นไอ

ในขณะเดียวกันกลิ่นหอมของดอกกุหลาบก็ลอยออกมา เธอจึงรีบพยักหน้าอย่างรวดเร็ว " ขอบคุณค่ะ "

คิดไม่ถึงเลยว่าเด็กเล็กอย่างลู่อันหรานนั้นจะห่วงใยคนได้มากขนาดนี้ ทันใดนั้นโม่โยวยิ่งรู้สึกดีกับเขามากขึ้น จากนั้นก็รับดอกไม้เข้ามา

ลู่อันหรานได้แต่จ้องมองเธอที่ถือดอกกุหลาบที่เขาตั้งใจซื้อมาให้ จนทำอะไรไม่ถูกพูดอะไรไม่ออกไปสักพัก แม้ว่าเขาจะเตรียมคำพูดไว้มากมายที่จะพูดกับเธอ แต่ว่าถ้าจะให้เขาพูดมันออกมา ลิ้นของเขาจะต้องพันกันอย่างแน่นอน เวลานี้เขาจึงพูดอะไรไม่ออก

โม่โยวได้วางดอกไม้ในมือของเธอลงบนโต๊ะอย่างระมัดระวัง ซึ่งตอนนี้ลู่อันหรานก็ได้เห็นภาพวาดโครงสร้างที่อยู่ในมือของเธอ มันดึงดูดสายตาของเขาและทำให้เขารู้สึกสนใจขึ้นมาทันที แล้วเดินเข้าไปดูอย่างจริงจัง

“ นี่คืออะไรเหรอครับ คุณเป็ณคนวาดเหรอ ”

เมื่อเห็นว่าลู่อันหรานดูเหมือนจะสนใจภาพวาดของตัวเอง โม่โยวก็พยักหน้า " สวยไหมคะ "

นี่เป็นร่างเค้าโครงที่เธอออกแบบ ซึ่งตอนนี้ยังอยู่ในขั้นตอนแรกเท่านั้น ดังนั้นยังไม่สามารถเห็นถึงความโดดเด่นอะไร และเส้นวาดต่างๆก็ยังยุ่งเหยิงไปหมดด้วย

ดังนั้น โม่โยวแค่ถามไปเรื่อยเปื่อย

ลู่อันหรานรู้สึกว่านี่เป็นโอกาสที่ดีที่จะได้ใกล้ชิดกับเธอมากขึ้น จึงรีบหยิบกระดานภาพวาดของโม่โยวขึ้นมาดูอย่างละเอียดและระมัดระวัง

โม่โยวเห็นท่าทางที่จริงจังของเขา รู้สึกตลกเล็กน้อยในใจ " ถ้ารู้สึกว่ามันยุ่งเหยิง สามารถบอกกับฉันตรงๆได้นะค่ะ ฉันไม่โกรธหรอกค่ะ "

"ไม่ครับ มันไม่ยุ่งเหยิงเลยครับ ผมรู้สึกว่ามันสวยดี สีสันก็สดใสโดดเด่นมากด้วยครับ ทำให้คนที่เห็นมันแล้วรู้สึกจิตใจดีขึ้นเยอะเลยครับ "

ลู่อันหรานพูดขึ้นมาอย่างจริงจัง ถึงแม้ว่าเขาจะอายุน้อย แต่เขาก็ได้รับการอบรมศึกษามาในระดับสูงตั้งแต่เด็กๆ ไม่เพียงแต่แค่การศึกษาเท่านั้น รวมถึงศิลปะพวกนี้ด้วย เขาก็ต้องรับการอบรมไปด้วย เขารู้สึกภาพวาดนี้สวยงามมากจริงๆ ..

"จริงๆเหรอคะ "

เมื่อได้ยินลู่อันหรานพูดอย่างงี้ จิตใจของโม่โยวเริ่มดีขึ้นอย่างมาก เพราะเด็กนั้นไม่รู้จักการพูดโกหก ถ้าเขายังรู้สึกว่าดี งั้นก็คงไม่เลว

เมื่อเห็นว่าคนสองคนเริ่มคุยกันอย่างสนุกสนาน ลู่จิ้นยวนอดขมวดคคิ้วไม่ได้ รู้สึกว่าต่อหน้าผู้หญิงคนนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่มีตัวตนเอาซะเลย

จนอดทำเป็นไอขึ้นมาไม่ได้ หลังจากที่โม่โยวได้ยินเสียงไอก็หันหน้าไปทางเขา พึ่งจากสังเกตเห็นว่าลู่จิ้นยวนยังยืนอยู่ตรงหน้าประตู

ได้ลืมไปโดยอย่างสิ้นเชิงว่ายังมีเขาอยู่ที่นี้คนหนึ่ง ...

โม่โยวอดที่จะชื่นชมตัวเองไม่ได้ เธอช่างยอดเยี่ยมจริงๆ

แต่ว่าสำหรับลู่จิ้นยวนคนนี้แล้ว โม่โยวมีความรู้สึกต่อต้านอย่างอธิบายไม่ได้ เธอมักจะรู้สึกว่ากันใกล้ชิดสนิทสนมกับเขานั้นไม่ใช่เรื่องดีอะไรแน่นอน ดังนั้นเธอจึงยิ้มอย่างรู้สึกผิดนิดๆ และรีบพยักหน้าให้ลู่จิ้นยวน