บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 319

คำพูดนี้หมายความว่า ถึงจะฉี่ราดที่นอนก็ไม่เป็นอะไร

ลู่จิ้นยวนหลุดขำออกมา

ลู่อันหรานรู้สึกเศร้ามาก รู้สึกว่าภาพลักษณ์ของตัวเองถูกคุณพ่อทำลายไปหมด จากนั้นก็เบะปากแล้วกำลังโมโหอยู่

ทีแรกเขาวางแผนไว้ดีแล้ว ตอนเช้าจะส่งดอกไม้ ตอนเย็นก็หลอกโยวโยวออกมา พวกเขาก็ไปเที่ยวกินข้าวดูหนังด้วยกัน ทรานส์ฟอร์เมอร์สองฉายแล้ว เขาอยากดูมาก จากนั้นพอตกดึกทั้งสองก็จะไปดินเนอร์ด้วยกัน

ตอนนี้ล่ะ ไม่เหลืออะไรแล้ว เด็กน้อยตัดสินใจว่า เขาจะไม่พูดกับคุณพ่อที่ใจร้ายอย่างน้อยหนึ่งอาทิตย์

ลู่จิ้นยวนไม่รู้ว่าลูกชายตัวเองจะแค้นขนาดนี้ ถึงแม้จะรู้ ก็ไม่สนใจหรอก

ตอนกลางคืนที่หนาวเย็นเหมือนน้ำแข็ง

ลู่จิ้นยวนนอนอยู่บนเตียง หลับตาลงแล้วขมวดคิ้วแน่น ดูเหมือนจะหลับไม่สนิทมาก

เขาพยายามลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ รู้สึกปวดหัวมาก ข้างนอกก็เริ่มมีแสงสว่างแล้ว เขาเดินลงไป แต่ในบ้านไม่มีเงาของคนเลย ทันใดนั้นก็มีเสียงหัวเราะที่คุ้นเคยดังมาจากข้างนอก

เสียงนี้……เวินหนิง?

ใจลู่จิ้นยวนเต้นเร็วมาก แล้วรีบวิ่งออกไป สวนดอกไม้ที่กว้างใหญ่ เวินหนิงใส่ชุดกระโปรงสีขาว ท่าทางที่ยิ้มแย้มแบบนั้น เขามองจนเหม่ออย่างไม่รู้ตัว

ทันใดนั้น เวินหนิงก็มองมาที่เขาแล้วโบกมือ "จิ้นยวน รีบมานี่สิ"

เขาไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว วิ่งไปหาด้วยรอยยิ้ม แต่ยังไม่ทันได้เข้าใกล้ ข้างหลังก็มีเสียงดังขึ้นอีก

"คุณพ่อครับ"

ลู่จิ้นยวนหยุดฝีเท้าแล้วหันไป ลูกชายตัวเอง

ลู่อันหรานยิ้มแล้วมองมาที่เขา คนที่ยืนอยู่ข้างๆ……เป็นโม่โยว ทั้งสองจูงมือกันไว้ แล้วยิ้มมาทางเขา

"คุณพ่อจะไปไหนครับ ผมกับคุณแม่อยู่ที่นี่"

เขาอึ้งไป แล้วหันมองไปในสวนดอกไม้ เวินหนิงยังอยู่ที่นั่น ยังโบกมือมาทางเขาด้วยรอยยิ้ม "จิ้นยวน รีบมาสิ"

"คุณพ่อจะไปไหน" ลูกชายที่อยู่อีกฝั่งก็ตะโกนเรียกเขา

ในหัวลู่จิ้นยวนตีกันวุ่นไปหมด มองไปทั้งสองฝั่ง ไม่รู้ว่าควรจะไปฝั่งไหน ภรรยาของเขาคือเวินหนิง แต่……

"ที่รัก กำลังเหม่ออะไรอ่ะ รีบเข้ามาสิ" โม่โยวโบกมือมาหาเขาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

"จิ้นยวน นายรีบออกมาสิ มาเล่นกับฉัน"

"คุณพ่อจะไปไหนครับ"

เสียงของทั้งสามคนดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง เหมือนเป็นเสียงสะท้อนที่กำลังวนเวียนอยู่ในหัว ลู่จิ้นยวนขมวดคิ้วแน่นแล้วรู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที

เขาตะโกนออกมาเสียงดัง "หุบปาก"

เสียงรอบข้างหายไปทันที เขาหันมองไปทั้งสองฝั่ง ก็ไม่เห็นใครเลย เขาวิ่งออกไปอย่างร้อนรนวิ่ง วิ่งไปในสวนดอกไม้

เมื่อกี้เวินหนิงยังอยู่ตรงนี้ แต่ตอนนี้กลับไม่เห็นเงาแล้ว เหมือนเป็นแค่ภาพหลอนอย่างนั้น

"เวินหนิง!"

เขาตะโกนเรียกเสียงดังแล้วลืมตาขึ้นมาทันที บนหน้าผากมีแต่เหงื่อ มองเห็นห้องของตัวเองที่คุ้นเคย ความมืดนอกหน้าต่าง ค่อยรู้ตัวว่าเมื่อกี้ตัวเองแค่ฝัน

ลู่จิ้นยวนเปิดไฟแล้วพิงอยู่บนหัวเตียง ดูเหมือนยังสงบสติอารมณ์ไม่ได้ ผ่านไปสักพัก ในสายตาก็มีความหม่นหมอง เหมือนตัดสินใจอะไรบางอย่างแล้ว