บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 320

ลู่จิ้นยวนเอ่ยอีกว่า "งานที่ดีไซน์ไว้อันนั้นก็ไม่เลวเลย ถ้าชนะได้ ก็จะเป็นการโปรโมทการร่วมงานครั้งนี้ด้วย"

พอพูดถึงเรื่องการร่วมงาน โม่โยวก็พยักหน้าอย่างตั้งใจ "ได้ค่ะ พรุ่งนี้ฉันจะไปลองยื่น"

"อื้อ"

การร่วมงานก็เป็นแค่ข้ออ้างของลู่จิ้นยวน เขาให้อันเฉินสืบเรื่องแล้ว เคยเห็นผลงานแต่ก่อนของโม่โยวด้วย ในด้านการออกแบบ เธอมีพรสวรรค์จริงๆ

อาจจะเป็นเพราะบริษัทหวังกรุ๊ปไม่ได้ใหญ่มาก หรืออาจจะเป็นเพราะเหตุผลอื่น โม่โยวก็เลยไม่มีประวัติรางวัลอะไร นี่ก็เลยทำให้เขาสงสัย

เป็นดีไซเนอร์ทั้งคน ชื่อเสียงก็ต้องสำคัญอยู่แล้ว ที่มาของชื่อเสียงก็เป็นรางวัลจากการแข่งขันต่างๆ เพราะฉะนั้น ลู่จิ้นยวนก็อยากจะทำให้โม่โยวมีชื่อเสียงขึ้นมาบ้าง ถึงจะเดินต่อไปในสายอาชีพนี้ได้อย่างราบรื่น

วันต่อมา

โม่โยวก็ตั้งใจศึกษาเกี่ยวกับการแข่งขันที่ลู่จิ้นยวนพูด อีกแค่วันเดียวก็จะปิดรับสมัครแล้ว เธอก็รีบส่งข้อมูลการสมัครผ่านอีเมลไปทันที

ทันใดนั้น ก็รู้สึกว่ามีสายตาบางอย่างจ้องมองมา ซึ่งเธอเป็นคนเซนซิทีฟอยู่แล้ว พอหันไปก็เห็นว่าเป็นอ้ายเวยเอ๋อร์

ตั้งแต่แข่งขันกันเมื่ออาทิตย์ก่อน อ้ายเวยเอ๋อร์ก็ใช้ข้ออ้างลาป่วย เธอเลยไม่ได้เห็นอีกฝ่ายมาหลายวัน

อ้ายเวยเอ๋อร์กอดอกไว้ด้วยสีหน้าเย่อหยิ่ง แต่สายตาที่มองมาที่เธอกลับแปลกๆ เธอไม่เข้าใจว่าทำไมต้องมองอย่างนั้น แต่ก็รู้ว่าอีกฝ่ายยังติดใจเรื่องการแข่งขันครั้งก่อนแน่นอน

โม่โยวกัดริมฝีปากตัวเอง แล้วกลับมาทำงานต่อ

ถึงเธอจะเป็นคนนิสัยดี แต่ก็ไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น ครั้งก่อนตัวเองชนะ แล้วชนะอย่างโปร่งใสด้วย ไม่ว่าฝ่ายตรงข้ามจะคิดยังไง เธอก็ไม่รู้สึกร้อนตัวอะไร

ตอนเย็น

พอถึงเวลาเลิกงาน คนในแผนกออกแบบเอก็เริ่มกลับไป ผ่านไปไม่นาน ก็เหลือแค่โม่โยวคนเดียว

เธอนึกถึงสถานการณ์ที่กลับไปเมื่อคืน ก็ตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ทำงานดึกอีก จึงเอางานที่ยังทำไม่เสร็จกลับไปทำด้วย พอเก็บทุกอย่างเสร็จ ก็ลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ

โม่โยวไม่สังเกตุเลยว่าข้างหลังมีคนแอบตามมา

อ้ายเวยเอ๋อร์ยืนอยู่ข้างนอกห้องน้ำ พอได้ยินเสียงข้างใน ก็เลิกมุมปากแล้วเดินเข้าไป

เธอหยิบไม้ถูพื้นหลังประตูมา แล้วสอดเข้าที่จับประตูแน่นๆ จากนั้นก็ตักน้ำเย็นหนึ่งถัง ยืนบนเก้าอี้แล้วสาดลงไปยังไม่ลังเลเลย

"อ๊าย……"

อ้ายเวยเอ๋อร์โยนถังน้ำทิ้ง ก็ตบมือตัวเอง พอได้ยินเสียงกรีดร้องในนั้น ในสายตาก็มีความได้ใจย เหยียบบนรองเท้าส้นสูงแล้วเดินออกไปอย่างสบายใจพร้อมกับเปิดพัดลมแล้วปิดไฟในห้องน้ำให้ด้วย

แผนกออกแบบแบ่งเป็นสี่โซน กินพื้นที่สองชั้น หนึ่งชั้นก็มีสองโซน แบ่งเป็นฝั่งซ้ายกับฝั่งขวา

โซนเอเนื้อที่ไม่เล็กเลย แล้วห้องน้ำก็อยู่สุดทางเดินข้างในนั้นด้วย พนักงานทุกคนเลิกงานแล้ว โม่โยวจะตะโกนเรียกยังไงก็ไม่มีประโยชน์

เวลานั้น โม่โยวเปียกไปทั้งตัว ความหนาวเย็นของน้ำก็ทำให้ตัวเธอสั่น พัดลมข้างหลังก็หมุนเร็วมาก ลมพัดมาที่ตัวเองก็ทำให้หนาวมากด้วย

ถึงแม้จะเป็นฤดูร้อน แต่ก็ยังทำให้รู้สึกหนาวอยู่ดี

บนพื้นมีน้ำกับก้อนน้ำแข็งไม่น้อย เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ อยากจะเปิดประตูออกไป แต่กลับพบว่า ไม่ว่าจะดันประตูยังไงก็ดันไม่ออก

โม่โยวเบิกตากว้างแล้วร้อนรนใจ เอาแต่ตบประตู

"มีใครไหม? ข้างนอกมีใครไหม? ในนี้มีคนถูกล็อกอยู่ มีใครไหม? ช่วยด้วย……"

ห้องน้ำที่กว้างขวาง มีแค่เสียงของเธอคนเดียว เธอหยุดแล้วมองสำรวจรอบๆ สีหน้าก็ซีดขาวไปกว่าเดิม ไม่รู้ว่าเป็นเพราะหนาวหรือเป็นเพราะกลัวกันแน่

ทันใดนั้น เท้าก็เผลอเหยียบกับก้อนน้ำแข็งจนลื่นล้มไปกับพื้น