บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 339

ความคิดเช่นนี้ทำให้ในใจของเธออดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจอย่างหดหู่ แต่ก็ราวกับว่าเป็นได้เพียงแค่ความสะเทือนใจก็เท่านั้นเอง

ตั้งแต่ที่ลู่อันหรานลูกชายคนนี้ปรากฏตัวขึ้นมา จิตใจอันล่องลอยไม่มั่นคงของโม่โยวก็มีความสุขจนล้นอกอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน ขอเพียงแค่มีลูกชาย เรื่องอื่นก็หาได้สำคัญไม่

ห้าปีก่อนหน้า เธอได้รับความช่วยเหลือจากตระกูลโม่ ภายใต้สถานการณ์ที่สูญเสียความทรงจำในอดีตไปนั้น แน่นอนว่าทำให้เธอรู้สึกไม่สงบใจ จึงเอาตระกูลโม่ และโม่เทียนยวี๋มาเป็นซึ่งทุกสิ่งอย่างในชีวิตของเธอ

ตอนนี้ ทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว

โม่โยวเรียกสติของตนกลับคืนมา เหล่มองด้วยหางตาไปทางถุงหลายใบที่อยู่ข้างๆ ลู่อันหราน “อันหราน ของพวกนี้มันอะไรกัน”

ใจของเจ้าตัวน้อยสั่นระรัว เผลอเอาตัวเข้าไปบังอย่างไม่รู้ตัว เสร็จกัน ดันลืมเรื่องไอ้ของพวกนี้ไปหมดเลย

ถ้าหากว่าแม่ได้รู้ถึงราคาที่แท้จริงของข้าวของพวกนี้ล่ะก็ จะต้องโกรธเอามากๆ แน่ ลู่อันหรานทราบดีว่าจะต้องไม่พูดออกไปอย่างเด็ดขาด ในหัวก็รีบคิดแล้วพูดออกมาว่า

“แม่ครับ นี่ก็คือคนจากบ้านสกุลโม่ซื้อให้ครับ สองถุงนี้เป็นเสื้อผ้าหมดเลย ทั้งหมดก็เป็นยี่สิบกว่าชุดได้ ผมบอกไปแล้วว่าไม่เอาๆ เขาก็จะซื้อให้ผมครับ”

“เขาไม่ได้เป็นคุณชายจากตระกูลที่ร่ำรวยเหรอครับ? เสื้อผ้าเยอะขนาดนี้รวมกันแล้วยังพึ่งจะแค่แปดพันหยวนเอง” ลู่อันหรานพูดถึงแค่ราคาที่เป็นจำนวนเศษของเสื้อผ้าพวกนี้แทน ทิ้งส่วนที่จำนวนเป็นแสนนั้นไป

สำหรับแนวคิดที่ประหยัดอดออมของโม่โยวแล้ว แปดพันหยวนก็ไม่ใช่จำนวนที่น้อยเลยทีเดียว แต่เมื่อมาคำนวณดูอย่างละเอียดแล้ว เสื้อผ้าหนึ่งชุดก็ประกอบไปด้วยเสื้อแล้วก็กางเกง ยี่สิบกว่าชุด ราคาต่อหนึ่งตัวก็จะตกอยู่ที่ประมาณสามสี่ร้อย

ถ้าหากว่าเป็นสำหรับเด็กทั่วไปก็ถือว่าดีมากแล้ว

แต่ลูกชายของตนเป็นหลานชายของตระกูลลู่ และโม่โยวก็ยังไปนึกถึงกำลังทรัพย์ของตระกูลโม่ขึ้นมาอีก จึงได้เผลอขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

ไม่ใช่ว่าเป็นการสบประมาท แต่เพียงแค่รู้สึกว่าโม่เทียนยวี๋ต้องมองว่าลูกชายของเธอยังเด็ก ก็เลยหลอกเพื่อจะซื้อใจเขามาแน่ สิ่งนี้จึงยิ่งทำให้เธอรู้สึกไม่พอใจมากยิ่งขึ้นไปอีก

“แล้วกล่องของขวัญอันนั้นล่ะ” โม่โยวเอ่ยถามอีกครั้ง

“อันนี้เป็นน้ำองุ่น ผมรู้สึกว่ามันหวานอร่อยดี เลยให้พนักงานเอาห่อกลับบ้านมาไม่กี่ขวด ขวดหนึ่งก็ไม่แพงครับ สามสิบแปดหยวนเอง”

จากสามหมื่นแปดกลายเป็นสามสิบแปด คนที่จะสามารถพูดออกมาได้โดยที่สีหน้าไม่เปลี่ยนแปลงเกรงว่าก็คงมีแต่เจ้าตัวเล็กนี้แล้ว

โม่โยวไม่ทราบเลยว่า ร้านอาหารอวี๋เหม่ยเหรินร้านนั้น ไม่มีทางที่จะมีของราคาหลักสิบอยู่แน่นอน แม้แต่กระดาษทิชชูยังได้รับการออกแบบมาอย่างพิถีพิถันอบกลิ่นน้ำหอมมาอย่างดี ราคานั้นก็ขึ้นไปถึงตัวเลขสามหลักเลยที่เดียว

ลู่อันหรานวางแผนมาอย่างดี เพราะสำหรับราคาที่เขาบอกออกไปนั้น เชื่อว่าแม่จะไม่นำมาใส่ใจ และยิ่งไม่มีทางที่จะไปขอหลักฐานหาความจริงกับโม่เทียนยวี๋แน่นอน

แต่เขาไม่รู้เลยว่า หลังจากที่ไปส่งเขาแล้ว โม่โยวก็โอนเงินไปให้โม่เทียนยวี๋หนึ่งหมื่นหยวน ซ้ำยังอธิบายว่าเป็นเงินที่วันนี้เขาได้ซื้อเสื้อผ้าแล้วก็น้ำผลไม้ให้ลูกชายของเธอไป

ใบหน้าของโม่เทียนยวี๋เต็มไปด้วยความโกรธ ตนที่พึ่งมาถึงบ้านก็ได้รับเงินที่โอนเข้ามาและข้อความอธิบายดังกล่าว เป็นฉับพลันที่แทบที่จะหายใจไม่ทัน โกรธขึ้งจนเวียนหัวแทบหมดสติลงไป

หนึ่งหมื่น? น้ำองุ่น?

เขาจ่ายเงินซื้อของไปตั้งหลายแสน ยัยผู้หญิงชั้นต่ำนี่คิดจะใช้เงินแค่หมื่นหยวนนี้มาแกล้งเขารึไงกัน

โม่เทียนยวี๋สูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามควบคุมอารมณ์เนื่องจากการที่ตนโมโหจนเลือดขึ้นหน้ามากจนเกินไปจึงทำให้รู้สึกเวียนหัวขึ้นมา สายตาจับจ้องไปที่ข้อความนี้จนเลือดแทบขึ้นตา มองไปที่คำว่าน้ำองุ่นไม่กี่ตัวอักษรนี้ซ้ำไปมาอยู่หลายรอบ

ไม่ถูกสิ ตามลักษณะนิสัยของยัยผู้หญิงคนนั้นแล้ว ไม่มีทางที่จะทำเรื่องแบบนี้ได้ ผู้หญิงคนนั้นคิดว่าเอาเงินหนึ่งหมื่นมาคืนเขา นอกจากที่ว่า?

หลังจากที่คิดจนกระจ่างแล้ว สีหน้าของโม่เทียนยวี๋ของดำขรึมหนักขึ้นมาอีกครั้ง ไม่จำเป็นที่จะต้องอธิบายเลย ต้องเป็นเพราะไอ้เด็กเปรตนั่นมันทำเรื่องส้นตีนอะไรอีกแน่ เวรเอ้ย

เขาใช้ชีวิตมาแล้วยี่สิบกว่าปี เป็นคุณชายใหญ่ของบ้านตระกูลโม่ ก็กลับได้มีวันที่ถูกเด็กผีอายุห้าขวบวางแผนจัดการเขาจนกลายเป็นแบบนี้ไปเสียได้

ดี นี่มันเยี่ยมไปเลย ในดวงตาของโม่เทียนยวี๋ปรากฏแววความแค้นเคืองออกมา ทางที่ดีไอ้เด็กเปรตนั่นอย่าเผลอมาตกอยู่ในเงื้อมมือของเขาแล้วกัน ไม่อย่างนั้นล่ะก็........

โม่เทียนยวี๋นั่งอยู่บนโซฟา ใบหน้าอันงดงามเปล่งประกายของเขาพลันดูโหดเหี้ยมอำมหิต เขาจะไปเอาอารมณ์โกรธสุมใส่ยัยผู้หญิงชั้นต่ำคนนั้นไม่ได้ ไม่เพียงเท่านั้น ที่เขาได้เผลอระเบิดอารมณ์ออกไปในวันนี้ ยังจะต้องหาวิธีไปอธิบายกับเธอด้วย

เขาจะต้องให้ผู้หญิงคนนั้นตกลงสัญญาว่าจะแต่งงานกับเขาให้ได้ โม่เทียนยวี๋ไม่เคยรู้สึกกดดันขนาดนี้มาก่อนเลย

“ลูกแม่ นี่เป็นอะไรไปลูก ทำไมหน้าตาดูไม่ดีเลย ไม่สบายตัวตรงไหนรึเปล่า”