บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 338

ใบหน้าโม่โยวไร้ความรู้สึก ดวงตาดำลึกซึ้ง ไม่รู้กำลังคิดอะไรอยู่

โม่เทียนยวี๋จะโกรธแทบบ้าแล้ว ไม่สามารถหักห้ามความโกรธในใจได้เลย ทิ้งความสง่างามสูงส่งในอดีตบนใบหน้าและเปลือกความสุภาพภายนอกไปในพริบตาเดียว

“พวกเธอเงียบปาก”

เขามองไปที่โม่โยวทันที ดวงตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ ชี้ไปที่เธอ “โม่โยว เธอแน่ใจนะว่าเด็กเลวนั่นมันเป็นลูกชายเธอ? มันเป็นเด็กขี้โกหก เมื่อกี้มันพูดไร้สาระ เธออย่าโดนหลอกเพราะภายนอกของมัน”

อย่างไรก็ตามรูปลักษณ์ของเขาในตอนนี้ มีแต่ทำให้คนรู้สึกสิ้นหวัง ไม่มีเหตุผล แม้แต่เด็กก็ยังด่า

ลู่อันหรานคือเกล็ดมังกรของโม่โยว ถ้าใครกล้าแตะต้อง ไม่ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร จากแกะอ่อนแอเธอจะกลายเป็นหมาป่าดุร้าย และการเปลี่ยนแปลงนี้ใช้เวลาเพียงครู่เดียวเท่านั้น

โม่โยวมองเขาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “โม่เทียนยวี๋ นายจะว่าฉันยังไงก็ได้ แต่ว่าลูกชายฉันไม่ได้ ใครก็ทำไม่ได้ทั้งนั้น นายไปสงบสติอารมณ์เองเถอะ เราอย่าติดต่อกันเลยช่วงนี้”

ขณะที่เธอพูด ก็เตรียมจะพาลูกชายออกไป

ลู่อันหรานหยิบถุงสองใบที่อยู่ในมือเมื่อครู่นี้ขึ้นมาทันที ถูกแม่จูบมือเดินออกไปข้างนอก ก่อนออกมาก็อดไม่ได้ที่จะหันหน้ามาเหลือบมองโม่เทียนยวี๋

โม่เทียนยวี๋ก็กำลังมองเขาอยู่จริงๆ ผู้ใหญ่หนึ่งและเด็กหนึ่งกำลังสบตากัน ลู่อันหรานยกมุมปากเล็กขึ้นมานิดหน่อย แล้วยิ้มอย่างภาคภูมิใจให้เขากับ

ในตอนนี้ ทำให้โม่เทียนยวี๋โกรธแทบตายแล้ว ไอ้เด็กเลวคนนี้มันจงใจจริงๆ น่ารังเกียจ

เขามองคนรอบๆ อย่างโหดเหี้ยม “ถอยไป”

ตัวหลักไปหมดแล้ว ฝูงชนรอบๆ ก็แยกย้ายกันไป แค่ทุกคนล้วนมองเขาอย่างเหยียดหยาม ทำให้เขาแทบคลั่งอีกครั้ง

หยิบเสื้อโค้ตขึ้นมา พร้อมจะจากไปด้วยใบหน้ามืดมน บริกรรีบเดินมา ในมือกำลังถือบิล

“คุณครับ คุณยังไม่ได้จ่ายเงิน”

เขาตกตะลึง มองไปที่อาหารสองอย่างที่ยังไม่ได้แตะต้องเลยบนโต๊ะด้านหลัง สีหน้ามืดมนอีกครั้ง แต่นี่มันไม่เป็นอะไรหรอก วินาทีต่อมา คำพูดของบริกรทำให้เขาเบิกตากว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“เมื่อกี้นายว่าอะไรนะ? ”

บริกรพูดขึ้นอีกครั้ง “คุณครับ อาหารบนโต๊ะนี้ทั้งหมดหนึ่งแสนเก้าหมื่นสามพันหยวน”

ใบหน้าโม่เทียนยวี๋น่าเกลียดในพริบตาเดียว จ้องมองบริกร น้ำเสียงดุร้าย ยิ้มเยาะพูดขึ้น “นายคิดเงินยังไง ตาบอดหรือเปล่า? อาหารสองอย่างบนโต๊ะนี้หนึ่งแสนเก้าหมื่นสามพัน? ”

บริกรถูกด่าอย่างอธิบายไม่ได้ ในใจก็มีความโกรธ แต่มองเขาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “คุณครับ สเต๊กที่คุณสั่งราคาพันแปดร้อย และมีอาหารชุดสำหรับเด็กราคาหนึ่งพันสองร้อย”

ตอนนี้เขาอารมณ์เสียสุดๆ เขาไม่ใช่คนที่เป็นมิตรอยู่แล้ว “งั้นมันก็แค่สามพันหยวน นายให้ฉันเพิ่มแสนเก้าเลย? ได้ ไปเรียกผู้จัดการพวกนายมา”

สีหน้าบริกรยังไม่เปลี่ยน หยุดสักพักแล้วพูดต่อ “คุณครับ ยังมีไวน์แดงที่ห่อกลับอีกห้าขวด”

โม่เทียนยวี๋ตัวแข็ง นึกถึงที่ไอ้เด็กเลวลู่อันหรานมันพูดก่อนหน้านี้ว่าอะไรอร่อยๆ เหมือนน้ำองุ่น?

ตอนนี้ดูเหมือนว่าไม่ใช่น้ำผลไม้ แต่เป็นไวน์แดง?

แต่ถึงมันจะเป็นไวน์แดง สีหน้าเขาก็ยังน่าเกลียด “ไวน์แดงอะไรเพิ่มตั้งเกือบสองแสน? ”

บริกรไม่อยากพูดแล้ว ส่งบิลมาให้เขาทันที โม่เทียนยวี๋ก้มลงมอง หน้าเขียวปั๊ดทันที แค่เห็นบิลเขียนไว้ว่า Lafite ปี 80 ขวดละสามหมื่นแปด ห้าขวดรวมเป็นแสนเก้า