บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 365

สีหน้าของลู่จิ้ยวนยังคงดูเย็นชาและน่ากลัว ไม่เอ่ยอะไรออกมาสักคำ

ภายในคาเฟ่ โม่เทียนยวี๋ยังคงเศร้าเสียใจต่อไป

"เสี่ยวโญว ผมผิดไปแล้ว ผมเสียใจแล้วจริงๆ ตอนนี้ผมนึกถึงตัวเองในตอนนั้น ผมแทบอยากจะตบหน้าตัวเอง ผมเองก็ยังไม่เข้าใจว่าตัวผมนั้นโดนอะไรเข้าไป ถึงได้กล้าที่จะทำเรื่องแบบนั้นลงไป"

"เสี่ยวโยว ถ้าเกิดว่าคุณไม่อยากยกโทษให้ผม ผมจะไม่โทษคุณเลย จริงนะครับ สมน้ำหน้าผมแล้ว นี่เป็นบาปกรรมที่ผมก่อเองทั้งนั้น แต่ว่า......ผมก็ยังอยากจะขอร้องให้คุณให้โอกาสผมอีกสักครั้งจะได้ไหมครับ"

"ผมสาบาน ผมจะไม่มีทางทำผิดแบบนี้อีกแล้ว"

โม่เทียนยวี๋ขอร้องไปอย่างทรมาน แล้วก็แอบลอบมองท่าทางของโม่โยวไปด้วย ผลลัพธ์ตัวเองก็พูดออกมาแบบนี้แล้ว แต่ว่าผู้หญิงเลวคนนี้ก็ยังคงไม่มีท่าทางไม่แยแส เขาก็เลยอดไม่ได้ที่จะแอบก่นด่าอยู่ในใจ

ไม่ว่าจะอย่างไร กว่าจะเจอผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ต่อให้ไม่สามารถไปถึงจุดประสงค์ได้ในทันที วันนี้ก็ต้องมีความคืบหน้าให้ได้

"เสี่ยวโยว ช่วงนี้ผม ในหัวของผมคิดอยู่นับครั้งไม่ถ้วน ภาพตอนที่เราเจอกันครั้งแรกเมื่อตอนห้าปีที่แล้ว วันเวลาในตอนนั้นเหมือนกับฝันไป"

"ไม่ว่าจะยังไง คุณก็ปฎิเสธไม่ได้ ว่าพวกเราเคยมีช่วงเวลาดีๆร่วมกันจริงไหมครับ? เสี่ยวโยว ผมรู้แล้วว่าผิดจริงๆ ต้องทำยังไงคุณถึงจะให้อภัยผม ขอแค่คุณบอก ผมต้องทำได้แน่นอน"

โม่โยวเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับความสัมพันธ์ พอโม่เทียนยวี๋พูดถึงเรื่องห้าปีที่แล้วขึ้นมา ต่อให้มีเรื่องผิดพลาดเกิดขึ้น ก็ทำให้เธอนั้นมีความรู้สึกอ่อนไหวไปกับความทรงจำเมื่อห้าปีที่แล้ว

ยังจำได้ เมื่อห้าปีที่แล้ว ตนเองฟื้นขึ้นมานบ้านตระกูลโม่ คนแรกที่ตนเห็นก็คือโม่เทียนยวี๋

เธอยังจำได้อย่างลึกล้ำ ตัวเองที่สูญเสียความทรงจำไปจนหมด สิ่งแรกที่ได้เห็น ก็คือรอยยิ้มอบอุ่มงดงามของโม่เทียนยวี๋ ราวกับเป็นแสงเส้นหนึ่ง ทำให้เธอรู้สึกว่าปลอดภัย

หลังจากนั้น เหมือนเธอเองก็รู้สึกว่าไม่เลวเลย ไม่ว่าจะอยู่ที่ตระกูลโม่ หรือว่าอยู่ด้านนอก ความรู้สึกปลอดภัยแบบนี้ ก็จะมีเพียงแค่โม่เทียนยวี๋ที่สามารถให้เธอได้

ทุกครั้งที่เห็นว่าแววตาของเขามองมาที่เธออย่างลึกซึ้ง ลูกตากำลังจับจ้องมาที่ใบหน้าของเธอ ดวงตาที่กำลังเปล่งรอยยิ้มอบอุ่นงดงาม เธอก็จะรู้สึกปลอดภัย

อีกทั้งโม่เทียนยวี๋ยังทำดีต่อเธอมาก ไม่ว่าตัวเองจะพูดอะไรอีกฝ่ายก็จะรับปาก วันแล้ววันเล่า ความสัมพันธ์ที่ไม่รู้ว่าเป็นการพึ่งพิงหรือว่าความรัก เพิ่มพูนขึ้นทุกๆวัน

โม่เทียนยวี๋สารภาพรักกับเธอ แสดงออกให้เห็นว่าอยากจะคบกัน โม่โยวยังจำได้ว่า ในตอนนั้นตัวเธอเองตอบตกลง

เธอเป็นคนที่ไม่มีอดีต พอตื่นขึ้นมาอีกครั้ง สามารถมาพบเจอกับคนที่ปฎิบัติกับเธอแบบนี้ ก็ถือว่าฟ้าท่านเมตตามากแล้ว

ก่อนที่ลู่จิ้นยวนจะปรากฎตัว โม่โยวไม่เคยคิด ว่าระหว่างตัวเองกับโม่เทียนยวี๋นั้นจะมีโอกาสที่จะต้องแยกจากกัน แต่หลังจากที่ลู่จิ้นยวนโผล่มา เส้นทางชีวิตของเธอที่ดูเหมือนได้ลิขิตเอาไว้แล้ว ก็เปลี่ยนแปลงไปจนหมด

ราวกับว่าเรื่องทุกๆอย่างนั้นเปลี่ยนแปลงไปไม่เหมือนเดิม

เธอคนที่ไม่เคยมีอดีต อยู่ๆก็ได้เจอกับคนสองคนที่สำคัญมากๆในชีวิตที่ผ่านมาของเธอ คนนึงคือคนรักในอดีต อีกคนคือลูกชายในอดีต

และอีกครั้ง รอยยิ้มอบอุ่นของโม่เทียนยวี๋ที่อยู่ในความทรงจำ แต่ละวันก็ค่อยๆมีรอยฉีกขาด จนถึงวันที่มันถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ สิ่งที่ถูกคลุมไว้ด้านล่าง กลับกลายเป็นรูปลักษณ์ที่เธอไม่เคยรู้จัก

โม่โยวที่จมอยู่กับความทรงจำของตัวเอง ไม่ได้รู้เลยว่าลักษณะท่าทางของตัวเองเป็นแบบไหน กระทบเข้าไปในดวงตาของชายทั้งสองคน

โม่เทียนยวี๋ดีใจเล็กน้อย คิดว่าตัวเองนั้นช่างสร้างภาพเก่งการจริงๆ กลายเป็นว่า ผู้หญิงคนนี้ก็ยังคงเหมือนเมื่อก่อน ใส่ใจความรู้สึกของผู้อื่นเป็นอย่างมาก

ขอเพียงแค่ตัวเองนั้นพูดเรื่องเมื่อห้าปีที่แล้วบ่อยๆ เธอจะต้องให้อภัยตัวเองอย่างแน่นอน

ไม่ต้องพูดถึงเขา แม้แต่ลู่จิ้นยวนที่นั่งดูหน้าจออยู่ด้วยยังใจกระตุก ยังไงเสีย โม่โยวในตอนนี้ก็ไม่ใช่โม่โยวเมื่อตอนห้าปีที่แล้ว

สำหรับโม่โยวในตอนนี้ เขาก็เป็นเพียงแค่ผู้ชายคนหนึ่งที่เพิ่งจะปรากฎตัวขึ้นมาได้ไม่กี่เดือน แต่ว่าโม่เทียนยวี๋ เป็นถึงผู้ชายที่คอยอยู่ข้างเธอมาตลอดหลังจากที่เธฮเสียความทรงจำไป

โม่เทียนยวี๋มองเธอย่างไม่อยากจะเชื่อ เป็นเพื่อน? เป็นเพื่อนกับแม่ม*งสิ?

ตนเองโตมาขนาดนี้แล้ว คำพูดที่ออกมา"จากใจ"เมื่อกี้ ก็คือการพูดคำพูดทั้งหมดที่ไม่เคยพูดเลยในชาตินี้พูดออกมาทั้งหมด ยัยผู้หญิงบ้าคนนี้ยังไม่พอ? ยังต้องการอะไรอีก?

แสดงออกมาเหนื่อยแทบตาย ผลลัพธ์ก็คือคนต้นเรื่องกำลังบอกตัวเองว่าไม่มีประโยชน์เลยสักนิด โม่เทียนยวี๋เกือบจะโมโหจนคว่ำโต๊ะได้แล้วด้วยซ้ำ ความเกรี้ยวกราดภายในจิดใจต้องพยายามอยู่นานกว่าจะกดซ่อนลงไปได้

"โม่โยว ผมไม่ต้องการเป็นเพื่อนกับคุณ ผมอยากคบกับคุณ ผมรักคุณจริงๆนะ ขอร้องคุณช่วยให้โอกาสผมอีกสักครั้ง อย่าปฏิเสธผมทิ้งไปเลยได้ไหมครับ?"

โม่เทียนยวี๋คิดว่าตัวเองนั้นไม่สามารถทำภารกิจได้สำเร็จ จะต้องพบเจอกับชะตากรรมแบบไหนบ้าง เขาก็แทบจะแย่แล้ว น้ำเสียงก็เลยติดร้อนรนขึ้นมาเล็กน้อย

โม่โยวถอนหายใจออกมา "เทียนยวี๋ ขอโทษจริงๆค่ะ พวกเรานั้นเป็นไปไม่ได้อีกแล้วจริงๆ"

เธอนั้นไม่ใช่คนที่ปลอบคนเก่งมากนัก เลยทำได้แค่เพียงส่งความต้องการของตัวเองไปอย่างไม่โลเล หยิบกระเป๋าแล้วลุกขึ้นยืน "เทียนยวี๋ ฉันไปก่อนนะคะ"

ทำไมโม่เทียนยวี๋จะต้องปล่อยให้เธอจากไปง่ายๆอย่างง่ายดายด้วย

"เดี๋ยวก่อน"

เขาคิดอะไรออก สีหน้าเปลี่ยนไปเป็นน่ากลัวในทันที หางตาเหลือบไปเห็นว่าภายในคาเฟ่นั้นมีลูกค้ามาใช้บริการอยู่สองสามโต๊ะ ใบหน้าก็ก็กระตุกขึ้นมา

เรื่องน่าอายแบบนี้เขาไม่ได้อยากจะทำเลยสักนิด แต่ว่านังผู้หญิงแพศยาคนนี้นั้นช่างไร้น้ำใจเกินไป ไม่ให้โอกาสเขาเลยแม้แต่นิดเดียว เขาเลยต้องทำแผนต่อไป

แต่ว่าแค้นในวันนี้ เขานั้นจะคิดบัญชีกับผู้หญิงคนนี้ไม่ให้ขาด รอก่อนเถอะ ขอแค่ตัวเองนั้นได้แต่งงานกับเธอ คอยดูว่าเขานั้นจะจัดการกับผู้หญิงคนนี้ยังไง หึ