บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 368

สถานที่จัดงานเลี้ยงคือวิลล่าส่วนตัวกลางหุบเขาแห่งหนึ่ง ได้ยินมาว่าวิลล่ากลางหุบเขานี้ เป็นสมบัติส่วนตัวของท่านนายกเทศมนตรีเห่าคนนี้ ดังนั้นจึงเห็นได้ว่า เขานั้นก็ยังมีตระกูลคอยหนุนหลังอยู่

รถหรูหลายคันค่อยๆขับเข้ามาในวิลล่ากลางหุบเขา จอดอยู่ที่สนามด้านหน้าของวิลล่า และมีรถเก๋งสีดำธรรมดาๆคันหนึ่งค่อยๆเปิดประตูออก

ลู่จิ้นยวนดูเหมือนว่าจะเป็นคนแรกที่ออกมาก่อน ชุดสูทหรูหราสีดำ ห่อหุ้มร่างกายที่สูงใหญ่ของเขาไว้ ค่อยๆเดินอ้อมรถไปช้าๆ แล้วเปิดประตูรถอีกด้านด้วยตัวเอง ริมฝีปากกระตุกรอยยิ้มทรงเสน่ห์ขึ้นมา มือเรียวยาวยื่นออกไป

หญิงสาวหน้าตาสวยงาม บริสุทธิ์คนหนึ่งยื่นมือมาจับมือเขาไว้ ค่อยๆลงมาจากรถ

ชุดราตรีสีม่วงอ่อนที่มีส่วนคอดเว้าตรงเอวด อวดทรวดทรงงดงาม ด้านข้างเอวมีริบบิ้นมาตกแต่งให้สวยงาม ผมดัดลอนอ่อนๆยาวระบ่า

มองดูแล้วดูธรรมชาติ แต่ว่าผมทุกๆช่อดูเหมือนว่าได้ผ่านการหวีและจัดแต่งมาอย่างตั้งใจแล้ว แค่ที่ตรงข้างๆหูก็ติดกิ๊บประดับเพชรอยู่อันหนึ่ง

บนใบหน้างามมีการแต่งหน้าเพียงเล็กน้อย ยิ่งไปกว่านั้นยังหาตำหนิอะไรไม่ได้เลยด้วย บนคอมีสร้อยคอสีนิลที่ดำราวกับน้ำหมึกสวมอยู่ ในตอนกลางคืนนั้น เปล่งประกายระยับออกมา

ถึงแม้ว่าโม่เทียนยวี๋จะดีกับเธอมาก แต่ว่าก็ไม่เคยที่จะพาเธอไปร่วมงานสังสรรค์เลยสักครั้ง ไม่ต้องพูดถึงงานเลี้ยงใหญ่โตเลย สำหรับโม่โยวที่ในสมองมีเพียงความทรงจำอยู่แค่ห้าปี ภายในใจไม่มีทางที่จะไม่กังวล

มือของเธอมีเหงื่ออกเล็กน้อย ลู่จิ้นยวนรับรู้ได้ในทันที โอบเอวของเธอเอาไว้ไม่บอกไม่กล่าว จับมือเธอเอาไว้อย่างนุ่มนวล "ไม่ต้องกังวล มีผมอยู่ด้วย"

ไม่ต้องกังวล มีผมอยู่ด้วย

น่าประหลาด เพียงแค่คำพูดเบาๆแค่นี้ แต่กลับทำให้หัวใจของโม่โยวนั้นกระสับกระส่าย รวมไปถึงสายตารอบๆที่มองมาและมองอย่างพิจารณ์ทำให้เธอเกิดความรู้สึกกลัว ค่อยๆสงบลง

ลู่จิ้นยวนนั้นสัมผัสได้โดยเร็ว ริมฝีปากยิ่งกดรอยยิ้มลึกขึ้น แล้วจูงมือเธอเดินเข้าไปด้านใน

เสียงดนตรีไพเราะอ่อนหวานและเสียงหัวเราะเบาๆ ดังมาจากทางด้านหน้าและลอยมาที่นี่ ในงานเลี้ยง ผู้คนดื่มกินกันสนุกสนาน ผู้มาร่วมงานที่อยู่ในชุดหรูหราเสื้อผ้าดูดีกำลังพูดคุยสนทนากัน

อำนาจของตระกูลลู่ ที่เมืองตี้ตูนั้นนับได้ว่าอยู่ลำดับที่หนึ่งที่สอง นี่ที่คือเมืองเจียงเฉิง ผู้มาร่วมงานเลี้ยงทุกๆเขา เกรงว่าจะไม่มีใครที่มีฐานะสูงไปกว่าเขาอีกแล้ว

ใบหน้านั้นของเขาปรากฎขึ้น พวกเจ้าขุนมูลนายต่างๆที่อยู่ในงาน ทยอยกันมาทักทาย ท่าทางแบบนั้น กลัวว่าตัวเองนั้นจะช้าไปหนึ่งก้าวอย่างไรอย่างนั้น

ลู่จิ้นยวนไม่ได้คุยอะไรกับพวกเขามากนัก แค่คุยกันเล็กๆน้อยๆ ก็เตรียมตัวที่จะพาโม่โยวเข้าไปในงาน

แต่ในตอนนี้ โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นมา ลู่จิ้นยวนมองสายที่โทรเข้ามาแล้วก็ตัดสายไปในทันที แต่ว่าวินาทีถัดไปก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง หัวคิ้วของเข้าขมวด

"คุณมีธุระก็ไปจัดการก่อนเถอะค่ะ" โม่โยวปล่อยมือที่จับมือเขาไว้ พูดออกมาเสียงเบา

"ไม่จำเป็น ไม่ใช่ธุระที่สำคัญอะไร ผมพาคุณเข้าไป"

ลู่จิ้นยวนตัดสายอีกครั้ง จูงมือเธอเดินต่อ แต่ว่าโทรศัพท์กลับดังขึ้นอีกครั้ง สีหน้าของลู่จิ้นยวนหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อย

โม่โยวหยุดเดิน "ฉันไปคนเดียวก็ได้ค่ะ งานเลี้ยงมีคนเยอะขนาดนี้ เดี๋ยวฉันเข้าไปแล้วก็หาที่นั่งพักรอคุณเอาก็ได้ คุณจัดการเสร็จแล้วค่อยตามมาก็เหมือนกัน"

ลู่จิ้นยวนคิด ในงานเลี้ยงนี้คงไม่มีใครที่จะกล้ามายุ่มย่ามกับคนที่เขาพามาหรอก ก็เลยพยักหน้า "แป๊บเดียวเดี๋ยวผมกลับมา มีอะไรก็ติตด่อผมนะ"

ก็ตามนี้ ทั้งสองคนยังไม่ทันได้เข้างานก็แยกกัน

ถ้าเกิดว่าได้ โม่โยวนั้นหวังไม่ให้เขาไป ยังไงเสีย ข้างๆไม่มีคนอยู่ด้วยเธอนั้นสบายใจขึ้นเยอะ แต่ว่าถ้าเกิดลู่จิ้นยวนมีธุระที่ต้องจัดการล่ะก็ เธอนั้นก็ไม่กล้าที่จะเอาแต่ใจตัวเองให้เขาอยู่ด้วย

เธอมองสถานที่ตรงหน้าที่เป็นสถานที่แปลกหน้าไปโดยสิ้นเชิงสำหรับเธอ สูดลมหายใจเข้า เดินเข้าไปด้านในด้วยสีหน้าสงบนิ่ง