บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 374

“ว้าย...นายจะทำอะไร ปล่อยฉันนะ ปล่อยนะ”

สำหรับความกลัวที่ไม่สามารถรับรู้ได้ เป็นใครก็ต้องกลัวทั้งนั้น โดยเฉพาะหลังจากที่ได้เห็นสองบทเรียนก่อนหน้านี้ ยิ่งทำให้เกิดความกลัวในใจที่ไม่รู้จบ

อันเฉินหยิบขวดแก้วใสขวดดหนึ่งออกมา ในนั้นเต็มไปด้วยผงสีขาว ไม่มีใครรู้ว่าในนั้นคืออะไร เห็นเพียงแต่เขาเปิดขวดออก ค่อย ๆ โรยลงบนพื้นหญ้าใต้เท้า

ในไม่ช้า ผงสีขาวสาดลงเป็นวงกลมพอที่จะให้ผู้ใหญ่ห้าหกคนยืนอยู่ในวงนั้นได้ ลูกน้องที่มัดหลินเป้ยไว้ ลากเธอมา แล้วโยนเธอเข้าไปในวงทันที

ลูกน้องอีกคน ในมือถือถุงสีดำถุงหนึ่งเดินมา เขายืนอยู่นอกวง รอรับคำสั่งทุกเมื่อ

ลู่จิ้นยวนมองดูหญิงสาวในวงกลมที่กรีดร้องขัดขืนไม่หยุด เขายิ้มมุมปากแล้วพูดขึ้น “วางใจได้ การลงโทษนี้ เธอต้องพอใจมากแน่ ๆ”

“ในเมื่อเธอชอบงูขนาดนี้ งั้นก็ให้พวกมันเล่นเป็นเพื่อนเธอแล้วกัน”

คำพูดเฉยชาของเขา เข้าหูของหลินเป้ย หลินเป้ยหน้าแข็ง แล้วก็คิดได้ในทันที เธอหน้าซีดเซียว เธอกรีดร้องและส่ายหัวจนแทบหมดแรง

คู่สามีภรรยาตระกูลหลินที่อยู่นอกรอบวง ใบหน้าทั้งสองบิดเบี้ยว ไม่ว่าพวกเขาจะขอร้องยังไงก็ไม่มีประโยชน์ ทำได้เพียงเฝ้าดูลูกสาวคนเดียวของตัวเองทนทุกข์ทรมาน

เห่าจังหวาเหงื่อแห้งเผือด และยังคงไม่กล้าเอ่ยปากอยู่อย่างงั้น เขาพยายามช่วยหลินเป้ยแล้ว แต่ในเมื่อไร้ความสามารถ ทำไมจะต้องหาเรื่องใส่ตัว? เขาคิดอย่างชัดเจนแล้ว

หลังจากที่คำพูดของลู่จิ้นยวนจบลง ลูกน้องที่ถือถุงสีดำอยู่ เดินไปข้างหน้าแล้วเปิดถุงออกทันที เงาดำเรียวยาวกลุ่มหนึ่งตกลงบนพื้นทันที ทั้งหมดตกลงบนใบหน้าและร่างกายของหลินเป้ยทันที

ซู่...

กรี้ด...

เสียงกรีดร้องอย่างตกใจดังขึ้นอีกครั้งในฝูงชน แต่ก็ถูกเสียงกรีดร้องอันน่าอนาถของหลินเป้ยกลบลงอย่างรวดเร็ว

กลุ่มแขกคิดว่าชะตากรรมของพนักงานสองคนเมื่อสักครู่ ก็น่าอนาถพอแล้ว แต่ตอนนี้ถึงจะเป็นเรื่องน่าตกใจที่แท้จริง

เป็นเพราะสาเหตุของผงยาพวกนั้น งูเหล่านั้นจึงไม่สามารถออกจากวงกลมที่กำหนกไว้ได้ ส่วนเชือกที่มัดมือและเท้าของหลินเป้ย มันถูกแช่ในยาเหลวที่มีเอกลักษณ์

ยาเหลวเหล่านี้ไม่มีผลพิเศษอะไร แต่มีแรงดึงดูดร้ายแรงต่องู

ทุกคนมองดูด้วยความหวาดกลัว ภายในวง งูสีดำเหล่านั้นคลานขึ้นตัวของหลินเป้ยด้วยความตื่นตัวไม่หยุด

ภาพนั้นทำให้คนสามารถตกใจตายได้ นับประสาอะไรกับหลินเป้ยที่เหตุการณ์เกิดขึ้นกับตนเอง

เรื่องสะเทือนใจแบบนี้ ใช้จัดการกับเด็กผู้หญิงที่เพิ่งบรรลุนิติภาวะ โหดร้ายเกินไปหน่อยจริง ๆ แต่ลู่จิ้นยวนจะไปใส่ใจได้ยังไง?

เขาคิดเพียงเมื่อสักครู่ตอนที่ตัวเองเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า เห็นสภาพแบบนั้นของโม่โยว เขาแทบอยากจะฆ่าหลินเป้ย

งานเลี้ยงที่เดิมทีครึกครื้น รอบด้านยังมีแสงสี ผู้คนเยอะแยะขนาดนี้รวมตัวกัน แต่กลับสงบเงียบ ในใจของทุกคนมีความรู้สึกเย็นชาที่ลบไม่ออก

พวกเขารู้ว่า ภาพในวันนี้ไม่มีทางลบออกจากสมองของพวกเขาได้ตลอดกาล

คุณแม่หลินตกใจจนร้องไห้เป็นลมไปตั้งนานแล้ว

“เธอควรจะดีใจที่ให้คนไปจับงูที่ไม่มีพิษเหล่านี้ ไม่เช่นนั้น...” ลู่จิ้นยวนเสียงเย็นชา เสียงรอบด้านดังขึ้นอีกครั้ง

ถึงแม้จะพูดไม่จบ แต่ก็สามารถเข้าใจได้ ถ้าหากงูพวกนี้มีพิษ ตอนนี้หลินเป้ยจะต้องน่าเวทนามากกว่านี้ร้อยเท่าพันเท่า