บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 38

"ทำไม เสียใจที่ต้องแยกกับเขาเหรอ?"

ลู่จิ้นยวนมองดูสีหน้าเวินหนิงที่ไม่ค่อยเป็นสุข จึงพูดประชดขึ้น

"ไม่ใช่นะ" เวินหนิงย่นคิ้ว ทำไมลู่จิ้นยวนต้องคิดเป็นเรื่องทำนองนั้นตลอดเลยนะ?

เธอแค่คิดถึงสิ่งที่เหอจื่ออันพูดกับเธอเมื่อกี้ ถ้าหากเรื่องที่เธอแต่งงานกับลู่จิ้นยวนหลุดออกไป ทางบ้านตระกูลลู่ต้องคิดว่าเป็นความจงใจของเธอแน่ เธอคงรับผิดชอบกับผลที่จะตามมาไม่ไหว

"ไม่ใช่ก็ดีแล้ว"

ลู่จิ้นยวนไม่ได้สนใจเธออีก เขาเหยียบคันเร่งจนมิด ทำให้เวินหนิงที่มัวแต่คิดเรื่องโน้นเรื่องนี้จนลืมคาดเบลล์ หัวคะมำเกือบชนเข้ากับกระจกหน้ารถ

เธอมองหน้าเรียบเฉยของลู่จิ้นยวนแวบหนึ่ง เห็นได้ชัดว่าผู้ชายคนนี้ตั้งใจหาเรื่องเธอ ทำไมเขาถึงได้เกลียดเธอมากมายนะ?

เวินหนิงรู้สึกเหนื่อยหน่ายใจ เธอรีบดึงสายคาดเบลล์มาคาดไว้ "วันนี้ฉันมารับของบังเอิญเจอเขาเข้าพอดี มันไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิด"

ลู่จิ้นยวนไม่พูดอะไร แต่แววตาเขาแสดงให้เห็นว่าเขาไม่เชื่อ

"อันเฉินเป็นคนให้ฉันมาซื้อของเอง แล้วที่ต้องรอนานขนาดนี้ก็เพราะว่าของที่ร้านหมด เลยเจอเข้ากับเหอจื่ออันที่มาดื่มชาพอดี คุณก็เห็นแล้วว่าทางร้านให้ฉันเอาของกลับมากขนาดนี้ ถ้าคุณไม่เชื่อก็ให้คนไปถามพนักงานทางร้านดูได้"

เวินหนิงพูดยาวเหยียดทีเดียว และไม่อยากอธิบายอะไรเพิ่มอีก ทั้งที่รู้ว่าเธอไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไร

"มาเอาของนี่ต้องจับมือถือแขนกันด้วยเหรอ? จะโกหกอะไรก็ให้มันสมจริงหน่อย"

เวินหนิงมองหน้าเขา ผู้ชายคนนี้ทำไม่ถึงเอาแต่คิดในแง่นั้นนะ

"นั้นก็เพราะว่าระหว่างที่ฉันชงกาแฟให้คุณมือโดนน้ำร้อนลวกจนเป็นแผลพุพอง เขาเลยซื้อยามาช่วยทาให้"

ลู่จิ้นยวนปรายตามองไปที่นิ้วมือเธอที่ปกติจะขาวนวล เกิดรอยแผลแดงๆหลายจุด เห็นแล้วก็แปลกใจเล็กน้อย

"งั้นเธอก็โง่จริง ชงกาแฟแค่นี้ยังปล่อยให้น้ำร้อนลวกมือได้"

เวินหนิงจุจนพูดอะไรไม่ออก เธอค่อยๆหันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง เสียเวลาพูดเปล่าเธอคิด เหมือสีซอให้ควายฟัง

ลู้จิ้นยวนก็แค่อยากจะหาเรื่องเธอเท่านั้น เขาจะมาเสียเวลาฟังเธออธิบายได้ยังไง"

............

ไม่นานรถก็มาจอดอยู่ใต้ตึกของบรษัทตระกูลลู่

"เธอขึ้นไปก่อน" ลู่จิ้นยวนสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"ค่ะ" เวินหนิงไม่กล้าขัดเขา ก่อนหันไปมองหาเหอจื่ออันที่ตามอยู่ด้านหลังด้วยความรู้สึกเกรงใจเขามากเหลือเกิน

"ยังไม่ไปอีก? " ลู่จิ้หยวนรู้สึกได้ถึงความลังเลของเธอ ก่อนถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เวินหนิงรู้สึกได้ถึนน้ำเสียงที่เริ่มมีอารมณ์โมโหของเขา จึงรีบขึ้นชั้นบนไปก่อน

ลู่จิ้นยวนค่อยๆก้าวลงจากรถ มองดูเหอจื่ออันที่ตามมาด้วยสีหน้าไม่พอใจ "รบกวนคุณชายเหอแล้ว"

เหอจื่อันรู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นเด็กส่งของไปโดยปริยาย แล้วยังไม่ได้เห็นแม้แต่เงาของเวินหนิงอีก ในใจรู้สึกเริ่มโกรธขึ้นมาเล็กน้อย เขาเดินเข้ามาทำเป็นแสร้งยิ้มให้ "คุณชายลู่ ผมไม่เคยรู้มาก่อนว่าคุณจะยุ่งกับเรื่องส่วนตัวของพนักงานในใต้บังคับบังชาด้วย"

เรื่องส่วนตัว?

หมายความว่าพวกเขาอยากสานสัมพันธ์กัน?

ลู่จิ้นยวนเองก็ฉีกยิ้มขึ้นด้วยแววตาแข็งกร้าว "ก็ถ้าอยู่ในเวลางานจะไม่ให้ยุ่งก็คงไม่ได้ อีกอย่าง คุณชายเหอจะรู้ได้ยังไงว่าไม่ได้คิดไปเองฝ่ายเดียว?"

นัยน์ตาเหอจื่ออันฉายแววโมโห "งั้น ผมก็รอให้เธอเลิกงานก่อนแล้วกัน บริษัทฯใหญ่โตอย่างบริษัทตระกูลลู่ย่อมมีระเบียบการทำงานที่ชัดเจน ก็คงไม่ให้พนักงานทำงานยี่สิบสี่ชั่วโมงไม่หยุดหรอกนะ"

ลู่จิ้นยวนมองใบหน้ายิ้มแย้มของเขาแล้วรู้สึกขัดตา "ก็แล้วแต่คุณ"

พูดจบ ก็เดินจากไปทันที พนักงานรักษาความปลอดภัยจึงรีบเข้ามายกของจากหลังรถ

รอจนทุกคนไปแล้ว เหอจื่ออันจึงทุบพวงมาลัยหน้ารถด้วยความเจ็บใจ