บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 37

เวินหนิงส่ายหน้าแล้วยิ้มเล็กน้อย แต่ไม่ได้พูดอะไร

ช่วงเวลาที่ยากลำบากแบบนั้น เธอไม่อยากพูดถึงมันอีก อีกอย่าง......

ถ้าเหอจื่ออันรู้ว่าเธอเคยติดคุกมาก่อน ก็อาจจะรังเกียจเธอก็ได้?

เวินหนิงก้มหน้าลง เหอจื่ออันเป็นคนแรกที่ปฏิบัติกับเธออย่างเป็นมิตร เธอไม่อยากให้เขารังเกียจเธอ หรือถ้าจะเป็นแบบนั้นจริง ก็อยากยื้อเวลาให้มันช้ากว่านี้หน่อย

พอเห็นว่าเวินหนิงไม่พูดอะไร เหอจื่ออันก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ ขณะเดียวกันพนักงานของร้านกาแฟก็กลับมาพอดี ในมือถือของมาสองกล่องใหญ่

"ช่วงนี้ทางร้านเรากำลังจะปิดปรับปรุง เลยต้องรบกวนคุณรับของที่จะต้องใช้ในช่วงนี้ไปด้วยเลยนะคะ"

เวินหนิงมองดูของที่วางอยู่บนโต๊ะค่อนข้างเยอะ ดูท่าจะเอากลับลำบาก แต่พนักงานก็ได้เดินออกไปแล้ว

"เธอรอฉันอยู่ตรงนี้ก่อนนะฉันไปซื้อยาให้ แล้วจะไปส่งเธอเอง" เหอจื่ออันดูออกว่าเธอกำลังคิดอะไร เลยออกตัวช่วยก่อน

"จะรบกวนคุณมากไปนะคะ ฉันว่า........"

เวินหนิงรู้สึกเกรงใจไม่อยากทำให้เหอจื่ออันต้องมาลำบากด้วย แต่ชายหนุ่มกลับจับให้เธอนั่งลงที่เดิม "ถ้าเธอยังเห็นฉันเป็นเพื่อน ก็ต้องเชื่อฉัน"

คำว่าเพื่อน ทำให้เวินหนิงนิ่งไป เหอจื่ออันเห็นดังนั้นก็รู้สึกพอใจ ก่อนจะเดินออกไปทางร้านยา

เวินหนิงนั่งอยู่ที่เดิม ในใจรู้สึกดีใจและเศร้าใจขึ้นมา เพื่อนเหรอ.......

หลังจากที่เธอติดคุก คนที่เคยบอกว่าจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป ต่างก็พากันหนีหาย เธอหมดความศรัทธาในคำว่าเพื่อนไปนานแล้ว

แต่ก็มาเจอเหอจื่ออัน แล้วยังมาบอกว่าเป็นเพื่อนกัน?

เวินหนิงส่ายหน้าเล็กน้อย นี่คงเป็นเพราะว่าเขายังไม่รู้เรื่องราวของเธอ ถ้าเขารู้แล้วคงไม่ปฏิบัติต่อเธอแบบนี้แน่

...........

ลู่จิ้นยวนที่กำลังลงจากรถอยู่ไม่ไกลนัก จากตอนแรกเขากะว่าจะขับรถเล่นซะหน่อย แต่ไม่รู้ทำไมไปๆมาๆถึงขับมาถึงที่นี่ได้

ชายหนุ่มกวาดตามองรอบๆอย่างผ่านๆ ก็เจอเข้ากับเวินหนิงที่ไม่รู้นั่งคิดอะไรอยู่ตรงริมหน้าต่าง

แสงแดดยามบ่ายที่อบอุ่นสาดส่องอยู่บนตัวเวินหนิง ดูแล้วช่างอบอุ่นนุ่มนวลเหมือนตัวเธอชุบไปด้วยทองคำสุกใส

ใบหน้าลู่จิ้นยวนดูผ่อนคลายลง ขณะที่กำลังจะเดินเข้าไป ทันใดนั้นสายตาก็ปะทะเข้ากับคนที่ไม่ได้อยากเจอคนหนึ่ง

เหอจื่ออันถือถุงยาเดินเข้ามาในร้านกาแฟอย่างเร่งรีบ ก่อนจะนั่งลงด้านหน้าของเวินหนิง ทั้งสองเหมือนคู่รักที่มาเดทกัน

ลู่จิ้นยวนกำกุลแจในมือแน่น หรี่ตาเล็กน้อย

เวินหนิงตกใจกับการกระทำของเหอจื่ออัน ไม่รู้ว่าเขาถูกร้านขายยาหลอกมาหรือเปล่า ถึงได้ซื้อยามาเจ็ดถึงแปดหลอดแบบนี้ วางอยู่บนโต๊ะดูแล้วลายตาไปหมด

"ไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้จริงๆ........" เวินหนิงรู้สึกเกรงใจ

ครั้งก่อนก็เหอจื่ออันช่วยเธอไว้ ครั้งนี้ยังต้องมาเสียเงินซื้อยาให้เธออีก

"ถือซะว่าฉันรักษาสิ่งสวยงามไว้ไม่ได้เหรอ? มือสวยๆแบบนี้ต้องมาเป็นแผลเป็นมันน่าเสียดายนะ " เหอจื่ออันพูดขึ้นในขณะที่จะยื่นมือไปจับมือเวินหนิง

แต่ยังไม่ทันจะยื่นมือไปถึง ก็มีเสียงเย็นชาเสียงหนึ่งพูดขึ้น ทำให้เขาต้องชะงักมือลง

"คุณชายเหอ เจอกันอีกแล้ว"

ตอนแรกลู่จิ้นยวนกะจะไม่เข้ามาทัก แต่เห็นทั้งสองกลางวันแสกๆทำเป็นมาจับมือถือแขนแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะเข้ามาขัดขึ้น