บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 381

แต่ฐานบริษัทตระกูลลู่ยังอยู่ที่ประเทศจีน และประเทศจีน อุตสาหกรรมเสื้อผ้าของบริษัทตระกูลลู่สัดส่วนยังใหญ่มาก อุตสาหกรรมที่กระจายอยู่ประเทศอื่นๆ ท้ายที่สุดแล้วมันก็อยู่บนพื้นที่คนอื่น

ถ้าแนะนำแบรนด์ต่างประเทศที่สำคัญให้แบรนด์เสื้อผ้าบริษัทตระกูลลู่ที่ประเทศจีน มันก็เป็นนวัตกรรมที่สมบูรณ์และสำคัญเช่นเดียวกัน

แต่ลู่จิ้นยวนไม่ได้พูดสิ่งเหล่านี้ออกไปอยู่แล้ว เขาเองก็ยังยอมรับเหมือนกัน ไม่ว่ายังไง ผู้ประนีประนอมคนสุดท้ายก็คือครอบครัวฮอร์ตัน

แบรนด์เสื้อผ้าที่มีชื่อเสียงระดับนานาชาติ โดยพื้นฐานจะกระจุกตัวอยู่ที่ประเทศ M และประเทศ F ในมือมีช่องทางสำเร็จ ถึงแม้ครอบครัวฮอร์ตันไม่มาหาถึงที่ บริษัทตระกูลลู่ก็วางแผนแนะนำแบรนด์ต่างประเทศ

แต่สิ่งที่แตกต่างคือ นายกเทศมนตรีเสื้อผ้าของประเทศจีนใครๆ ก็ต้องการกินเค้กชิ้นนี้ แต่ใครสามารถกินได้นั้น คนที่มีสิทธิริเริ่มก็คือคนที่ลู่จิ้นยวนควบคุมอยู่

การที่ฮอร์ตันมาหาเขาถึงที่มันไม่เหมือนกัน บริษัทตระกูลลู่มีทางเลือกเป้าหมายมากขึ้น ดังนั้นลู่จิ้นยวนจึงไม่รีบร้อนเลยสักนิด

เขายอมเสียเวลากับฮอร์ตัน ก็เพราะฮอร์ตันมาหาเขาก่อน

อย่างไรแล้ว ถึงแม้จะมีความคิดริเริ่ม ตามหาคนอื่น หรือคนอื่นมาตามหาคุณ ก็ยังเป็นสถานการณ์ที่แตกต่างกัน

ความหมายของลู่จิ้นยวนซีซานฟังเข้าใจแล้ว นั่งอยู่ตรงนั้น ทั้งๆ ที่เป็นคนขาว แต่สีหน้าดำเหมือนเปาบุ้นจิ้น

ภายในห้องประชุม เข้าสู่ความเงียบอันน่ากลัว

แน่นอนว่าความรู้สึกแบบนี้ ไม่รวมทางด้านบริษัทตระกูลลู่ ลู่จิ้นยวนยังคงยิ้มมุมปาก ไม่เพียงแต่ไม่รีบร้อนสักนิด แต่ยังมองเวลาเป็นครั้งคราวอีกด้วย

มันทำให้รู้สึกว่าเหมือนมีเวลาไม่มากในการประชุมครั้งนี้ ทำให้คนทางด้านครอบครัวฮอร์ตันยิ่งไม่พอใจ

ฟิลเอ๋อนั่งข้างซีซาน มองออกว่าตัวเองตกที่นั่งลำบากอย่างโง่เง่า แต่ไม่กล้าเปล่งเสียงออกไป จริงๆ แล้วคุณอาซีซานข้างๆ เธอ กลิ่นอายร่างกายที่แผ่ออกมาก็น่ากลัวเกินไป

“แบ่งห้าสิบ-ห้าสิบ” ท่ามกลางความเงียบ จู่ๆ ซีซานก็พูดเสียงทุ้ม

แบ่งห้าสิบ-ห้าสิบ อย่างละครึ่ง ไม่มีใครได้มากกว่า ไม่มีใครได้น้อยกว่า ดูเหมือนจะเป็นวิธีแจกจ่ายที่ยุติธรรมมากที่สุด แต่ในแววตาลู่จิ้นยวนไม่มีความผันผวนเลยสักนิด ยังคงยิ้มแล้วส่ายหน้า เสียงสงบนิ่งอย่างมาก

“สี่สิบ-หกสิบ”

โม่โยวเห็นซีซานฝั่งตรงข้าม ความโกรธในดวงตานั้นจะพุ่งออกมาแล้ว ทำให้เธอหวาดกลัวอย่างมาก แต่ลู่จิ้นยวนดูเหมือนไม่เห็นมัน

ในห้องประชุมเงียบลงอีกครั้ง

“ประธานลู่ ผมต้องการคุยโทรศัพท์” เสียงของซีซานสงบลงอย่างอธิบายไม่ถูก พูดขึ้นเรียบๆ

ลู่จิ้นยวนพยักหน้า “เชิญตามสบาย”

เขาพูดจบ ก็หันไปทางอันเฉินอีกครั้ง “ไปเอาเอกสารที่ฉันต้องเซ็นตั้งแต่เมื่อวานจนถึงวันนี้มาให้หน่อย”

อันเฉินรับรู้ “ครับ เจ้านาย”

โม่โยว： “……”

เธอกลืนน้ำลาย นายคนนี้ ไม่ควรฉวยโอกาสตอนที่อีกฝ่ายคุยโทรศัพท์ แล้วทำงานต่อหน้าคนในครอบครัวฮอร์ตันไหม? แบบนี้มันไม่ดีเกินไปหรือเปล่า?

ดวงตาซีซานมืดลง ทำเสียงฮึดฮัด ไม่ส่งเสียงออกไป คนในครอบครัวฮอร์ตันคนอื่นๆ ก็ยังอยู่ในห้องประชุม

สถานการณ์ในตอนนี้ ทั้งห้องประชุมตกอยู่ในสภาวะระงับไว้

เมื่อเวลาผ่านไปหนึ่งนาทีหนึ่งวินาที โม่โยวก็รู้สึกว่าลู่จิ้นยวนมองการณ์ไกลมาก เพราะคุณซีซานท่านนั้น หลังจากโทรศัพท์เสร็จกลับมาอีกครั้ง ก็เป็นเวลาครึ่งชั่วโมงแล้ว

ลู่จิ้นยวนเพิ่งดูเอกสารหนึ่งฉบับเสร็จ หลังจากเซ็นชื่อตัวเองที่งดงามดั่งหงส์ร่อนมังกรรำ ก็เหลือบมองเขา