บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 397

เมื่อโม่โยวเห็นใบหน้าของเขาแล้ว ถึงได้เชื่ออย่างหมดจดกับคำพูดของพ่อบ้านฉิน โม่เทียนยวี๋ได้รับบาดเจ็บสาหัสจริงๆ พึ่งจะถูกย้ายออกจากห้องผู้ป่วยหนัก

เมื่อเห็นโม่เทียนยวี๋เป็นแบบนี้ โม่โยวก็ถามขึ้นมาอย่างเป็นห่วง " เทียนยวี๋ ทำไมคุณถึงได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้ คุณหมอว่ายังไงบ้าง"

โม่เทียนยวี๋อ้าปากเหมือนอยากพูดอะไร แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

พ่อบ้านฉินที่เช็ดน้ำตาอยู่ข้างๆ “ คุณโม่ครับ ถ้าคุณมีอะไรอยากถามก็ถามลุงเถอะครับ คุณชายของเราพูดมากไม่ได้ครับ แค่อ้าปากก็เจ็บมากแล้วครับ โถ้ คุณชายที่น่าสงสารของลุง”

“คุณชายประสบอุบัติเหตุรถยนต์ครับ ได้รับบาดเจ็บกระดูกหักหลายจุด และร่างกายและใบหน้าโดนกระแทกจนดูไม่ได้ สองสามวันก่อนที่ถูกส่งเข้าโรงพยาบาล เกือบจะหยุดลมหายใจไปหลายครั้ง โชคดีที่ชีวิตของคุณชายยังไม่ถึงฆาต ถึงได้รอดชีวิตมาได้”

"คุณโม่ครับ ตามหลักแล้ว มีเรื่องบางเรื่องไม่ใช่พ่อบ้านอย่างพวกเราจะสามารถพูดได้ แต่ว่าใจคุณช่างโหดร้ายเกินไปจริงๆ ลุงพยายามโทรหาคุณหลายต่อหลายครั้ง แต่คุณไม่เคยรับสายเลยแม้แต่ครั้งเดียว"

" ในตอนที่ชีวิตของคุณชายอยู่ในขีดอันตราย แทบจะไม่รู้สึกตัว ในปากของเขามีแต่ชื่อของคุณ"

เมื่อพ่อบ้านฉินบ่นจบ โม่เทียนยวี๋ถึงได้ใช้สายตาต่อว่าเขาอย่างโกรธ ๆ และตักเตือนว่า " ลุงฉิน อย่าพูดอีกเลย"

โม่โยวถูกพ่อบ้านฉินต่อว่าจนยิ่งรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่ แต่ในขณะเดียวกันเธอก็งงงวยมาก " ลุงฉินคะ ฉันไม่เคยได้รับสายโทรศัพท์ของลุงเลย แม้แต่ครั้งเดียวค่ะ"

ตามความคิดของโม่เทียนยวี๋แล้ว เขาไม่น่าจะไปสงสารเรื่องปัญหาเหล่านี้ แต่เขาไม่สามารถที่จะอดกลั้นได้อีก เพราะว่า เหตุการณ์เรื่องร้ายๆที่เกิดขึ้นกับเขาก่อนหน้านั้น ทำให้เขาจุดจำมันได้เป็นอย่างดี

และเรื่องร้ายๆเหล่านี้ เป็นเพียงเพราะเหตุผลเดียวก็คือการติดต่อกับโม่โยว

ด้วยความคับแค้นใจที่ถูกฝั่งลึกเข้าไปของโม่เทียนยวี๋ ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะพูดว่า " โม่โยว ครั้งล่าสุดที่ผมขอคุณแต่งงาน ทำให้คุณกลัวจนไม่อยากรับสายของผมหรือเปล่าครับ " ดังนั้นถึงได้บล็อกเขาในบัญชีดำ

" ฉันไม่ได้ทำจริงๆนะคะ มันจะเป็นไปได้ยังไงที่คุณจะไม่สามารถติดต่อฉันได้ และฉันก็ไม่ได้เปลี่ยนเบอร์ด้วย"

โม่โยวรู้สึกว่าตัวเองโดนเข้าใจผิดอย่างมาก จนอดไม่ได้ที่ต้องหยิบโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะที่อยู่ข้างๆเตียงของโม่เทียนยวี๋ แล้วกดโทรไปยังเบอร์ของตัวเอง ผลที่ตามมา ...

" ขออภัย หมายเลขที่คุณโทรไม่ได้รับการตอบรับชั่วคราว โปรดโทรอีกครั้งในภายหลัง" น้ำเสียงเย็นชาที่ค้นเคยของผู้หญิง ดังขึ้นในห้องผู้ป่วย

โม่โยว "... "

เธอจ้องมองโทรศัพท์ที่อยู่ในมือ จากนั้นก็มองไปที่โทรศัพท์มือถือของตัวเองที่ไม่มีการตอบสนองใดๆ หัวสมองของเธอนั้นอึงไม่น้อย

นี่มันเกิดอะไรขึ้น

ลุงฉินที่อยู่ข้างๆก็เตือนขึ้นมาด้วยความเจตนาดีว่า “ คุณโม่ครับ เป็นไปได้ไหมที่คุณบล็อกเบอร์คุณชายในบัญชีดำ แล้วลืมไป”

โม่โยวเม้มริมฝีปากของตัวเอง แล้วกดเปิดโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างเงียบ ๆ แล้วเรียกฟังก์ชันบัญชีดำขึ้นมา เดิมทีเธอไม่เคยใช้ฟังก์ชันนี้มาก่อน แต่ในขณะนี้ได้มีชื่อของคนๆหนึ่งอยู่ในนี้

ก็คือ โม่เทียนยวี๋

ณ ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนว่าต่อให้กระโดดลงแม่น้ำก็ไม่สามารถอธิบายได้เลย แต่ว่า ...

โม่โยวอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เธอจะพูดอะไรได้ล่ะ บอกว่าเธอไม่เคยทำ

แต่นี่มันโทรศัพท์มือถือของเธอ ถ้าจะบอกว่าเธอไม่ใช่คนทำ ต่อให้พูดออกมาก็คงไม่มีใครเชื่อ เหมือนโดนผีเล่นงาน โม่โยวคิดคำแก้ตัวยังไงก็คิดไม่ออก

ท้ายที่สุด ได้แต่สรุปง่ายๆว่า น่าจะเป็นช่วงก่อนเธอหลุดมือไปกดโดนโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ

" ขอโทษนะคะ เทียนยวี๋ นี่เป็นความผิดพลาดของฉันเอง " โม่โยวรู้สึกผิดเล็กน้อย แล้วรีบปลดเขาออกจากบัญชีดำทันที

โม่เทียนยวี๋จะพูดอะไรได้ ได้แค่ทำเป็นไม่แคร์

เขาได้ส่งสายตาให้ลุงฉินออกไป ภายในห้องผู้ป่วยเหลือแค่พวกเขาสองคน

" โม่โยว ผมรู้สึกว่าเหมือนผมไม่ได้เจอคุณมานานมาก ช่วงที่ผ่านมา ไม่มีเวลาไหนที่ผมไม่คิดถึงคุณเลย พอจะนั่งคุยเป็นเพื่อนผมหน่อยได้ไหม " โม่เทียนยวี๋พูดอย่างไม่มีแรง