บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 399

ถ้าจะให้ถามโม่เทียนยวี๋ว่าตอนนี้รู้สึกอย่างไร งั้นคงจะเป็นความรู้สึกที่อยากตายแล้วตายไม่ได้ ชีวิตที่เหมือนต้องตายทั้งเป็น

ในห้องทำงานของประธานลู่

เมื่อเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นภายในห้องผู้ป่วย อันเฉินดีใจจนต้องถอนหายใจออก " ประธานลู่ครับ อันหรานไม่ได้เสียชื่อที่เป็นลูกชายของคุณจริงๆ แกเหมือนคุณมาก"

อายุน้อยแค่นี้ โดยเฉพาะวิธีการทรมานคนนั้น น่าประทับใจมากและไม่จำเป็นต้องสอนรู้ได้ด้วยตัวเอง

ริมฝีปากของลู่จิ้นยวนกระตุกเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าอารมณ์ดีเป็นพิเศษ

ตัวเขานั้นอยากจะสั่งสอนผู้ชายคนนี้ยังไม่สามารถทำได้อย่างเปิดเผยแบบนี้ ทำได้แค่ลับหลัง แต่ลูกชายนั้นไม่เหมือนกัน รูปร่างเล็กๆที่อยู่ตรงนั้น สามารถสั่งสอนโม่เทียนยวี๋ได้อย่างสบายและเปิดเผย ยังไม่ทำให้ผู้คนต้องสงสัย

ข้างนอกโรงพยาบาล ยังมีบอดี้การ์ดหลายคนคอยเฝ้าอยู่ในที่ลับ

ลู่อีได้รับข่าวโม่โยวกำลังกลับมา พลิกข้อมือและมีเข็มเรียวยาวปรากฏขึ้น ข้างในเต็มไปด้วยของเหลวสีฟ้าอ่อนแล้วทำกันฉีดเข้าไปที่ขาของโม่เทียนยวี๋

เจ้าตัวเล็กเห็นแบบนี้ก็เข้าใจทันใด " คุณแม่กลับมาแล้วเหรอ"

ลู่อีพยักหน้า

เข็มนี้ลงไปฤทธิ์ของยานั้นออกฤทธิ์เร็วมาก โม่เทียนยวี๋ที่เจ็บปวดทรมานมากอย่างกับจะเป็นจะตาย ก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยราวกับว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้เป็นเพียงแค่ความฝัน

ใบหน้าของเขายังคงบวมแดงและเขียว แต่ศีรษะของเขามีเหงื่อออกเต็มไปหมด และร่างกายกระตุกเล็กน้อยราวกับว่าวิญญาณไม่อยู่กับตัว

น้ำยาเข็มนั้นเป็นยาแก้ปวด ซึ่งเป็นผลิตภัณฑ์ที่พัฒนาโดยสถาบันวิจัยต่างประเทศของตระกูลลู่ ซึ่งเหมือนกับครั้งก่อนที่ลู่จิ้นยวนได้ใช้กับมือของโม่โยวที่โดนลวก

เพียงแค่ว่า ครั้งก่อนที่ใช้กับโม่โยวนั้นเป็นผลิตภัณฑ์สำเร็จรูป หลังจากใช้แล้วสามารถบรรเทาอาการปวดได้อย่างถาวร แต่หลอดนี้เป็นผลิตภัณฑ์กึ่งสำเร็จรูปและประสิทธิภาพจะอยู่ได้เพียงสองชั่วโมงเท่านั้น

ลู่อันหรานเห็นโม่เทียนยวี๋ที่นอนอยู่บนเตียงเหมือนคนกำลังตาย แล้วทำปากแบนๆ " เห็นไหมผมทำได้อย่างที่พูดจริงๆ ผมมีวิธีที่จะทำให้คุณรู้สึกเจ็บปวดน้อยลง"

โม่เทียนยวี๋หันหน้ากลับมามองเขาด้วยดวงตาสีแดงอย่างเกลียดชัง สภาพนั้นช่างน่ากลัวจริงๆ

หนุ่มน้อยตะคอกใส่เขา " คุณแม่ของผมกำลังจะกลับมาถึงเร็ว ๆ นี้ ขอเตือนคุณ เรื่องอะไรที่ไม่ควรพูดช่วยปิดปากให้มิดด้วย "

หลังจากรู้ว่าตัวเองนั้นสามารถพูดได้ จู่ๆเขาก็ยิ้มออกมา ใบหน้าบูดบึ้ง เสียงหัวเราะนั้นแปลก ๆ ราวกับไม่พอใจอย่างมาก "ไอ้ลูกหมาน้อย แกก็รู้สึกกลัวเหมือนกันเหรอ ฉันจะบอกแก แกกล้าทำกับฉันแบบนี้ ฉันมั่นใจ ... "

คำพูดยังไม่ทันพูดจบ ลู่อันหรานขมวดคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์ มองเขาอย่างเหยียดหยาม: " คุณมั่นใจอะไร ฉันทำเพื่อหวังดีกับคุณ เพราะต่อให้คุณพูด คุณแม่ของผมก็ไม่มีทางเชื่อในสิ่งที่คุณพูดหรอก"

"แต่สำหรับผม ผมอาจจะโกธร ถ้าผมโกธรขึ้นมา ไม่แน่บางทีขาของคุณอาจจะหักจริงๆก็ได้"

โม่เทียนยวี๋เบิกดวงตากว้าง รู้สึกถึงอะไรบางอย่างจนตื่นตระหนก ตอนนี้ขาของเขาไม่เจ็บแล้วก็จริง แต่ ... เขารู้สึกว่าขาของเขาขยับไม่ได้และไม่มีความรู้สึกใดๆ

เมื่อลู่อันหรานเห็นเขาเหงื่อออกเต็มหัว จึงหยิบผ้าขนหนูจากมือของลู่อีมา เดินไปที่ข้างเตียงเช็ดเหงื่อให้เขาอย่าง "น่ารัก" แล้วกระซิบเบา ๆ

“ ถ้าคุณยังกล้าทำอะไรที่ไม่ควรทำแล้วล่ะก็ ผมก็จะทำให้คุณไม่สามารถลุกขึ้นมาอีก ” เพียงประโยคสั้นๆเบาๆ ทำให้โม่เทียนยวี๋นั้นตัวแข็งทื่อไปทันทีปล่อยให้ผ้าขนหนูเช็คไปตามใจชอบบนหน้าผากของเขา

ในมือของโม่โยวที่หิ้วกล่องอาหารที่บรรจุอยู่นั้น เปิดประตูเข้ามาก็เห็นพฤติกรรมที่น่ารักของลูกชายตัวเอง ก็ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน

“ อันหรานเก่งจัง”

โม่เทียนยวี๋ "... "

ลู่อันหรานโยนผ้าขนหนูทิ้ง แล้ววิ่งเข้าไปในอ้อมแขนของโม่โยว " คุณแม่กลับมาแล้วเหรอครับ ผมได้เล่านิทานเรื่องอุลตร้าแมนให้คุณลุงโม่ฟังครับ ลุงโม่ชอบมากเลยครับ "

โม่เทียนยวี๋ "... "

โม่โยวจูบหน้าผากของลูกชายตัวเอง แล้วเปิดกล่องอาหารขึ้นมา กลิ่นนั้นหอมอบอวลไปทั่ว "เทียนยวี๋ฉันได้ซื้อโจ๊กไก่เส้นและโจ๊กผักมาให้คุณ"