บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 403

"ตายแน่โม่โยว น่าอายมาก" เย่ซือเยวี่ยเริ่มกระวนกระวายอีกครั้ง

โม่โยวอดขำไม่ได้ แล้วลุกขึ้นปลอบใจเธอ "ช่างเอะ แกจะขายหน้าอะไรล่ะ แกไม่ได้ยินคำพูดเมื่อกี้ของแกหรอ อันเฉินถูกแกทำให้ขายหน้ามากกว่า คนเขาอยู่ดีๆกลับถูกแกพูดไปแบบนั้น ใครจะรับได้"

"พอแล้ว อย่าคิดแล้ว รีสอร์ทที่นี่สนุกมาก ยังมีฟาร์มอีก เราไปตกมาจับกุ้งก็ได้ แล้วยังมีสวนผลไม้อีก"

"ลู่จิ้นยวนบอกว่า เดี๋ยวเราจะไปเก็บวัตถุดิบแล้วมาทำปิ้งย่างกันตอนเย็น"

เย่ซือเยวี่ยไม่แสดงปฏิกิริยาอะไร

โม่โยวเลิกคิ้ว "หรือว่า แกไม่อยากไป? จะเอาแต่อยู่ในห้อง?"

เธอลุกขึ้นนั่งทันที "ใครจะอยู่ให้รากงอกในห้องกันล่ะ ฉันมาเที่ยว ก็ต้องไปอยู่แล้ว ไม่งั้นก็อาจจะดูเหมือนว่าฉันกลัวตาบ้านั่น"

เมื่อโม่โยวเห็นท่าทางเธอเหมือนกำลังจะไปหาเรื่องใคร ก็ส่ายหน้า "แกไปอาบน้ำก่อนเถอะ แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าที่สบายกว่านี้"

พูดไปอีกแบบ นิสัยที่ร่าเริงแบบนี้ก็มีข้อดี ไม่ว่าจะเจอเรื่องอะไร ใจก็เข้มแข็งแล้วปรับตัวเองได้เร็วมาก

แค่เวลาอาบน้ำแป๊บเดียว เมื่อกี้เย่ซือเยวี่ยที่กระวนกระวาย แต่กลับมีชีวิตชีวา แล้วตั้งตารอคอยปิ้งย่างตอนเย็น โม่โยวไม่แปลกใจเลย รู้จักเธอมาตั้งกี่ปี ตัวเองก็ต้องดูนิสัยของเธออยู่แล้ว

ทั้งสองเดินลงไปข้างล่างด้วยกัน ก็เห็นว่าที่ห้องโถงมีผู้ชายสามคนรออยู่ สองผู้ใหญ่หนึ่งเด็ก

พอลู่อันหรานเห็นโม่โยว ก็วิ่งมาหาอย่างร่าเริง โม่โยวอุ้มลูกชายตัวเองไว้ แล้วสังเกตท่าทางของอันเฉินกับเย่ซือเยวี่ย

เพื่อนตัวเองเป็นคนที่ใจร้อนมาก เหมือนถังระเบิดอย่างนั้น ถูกจุดไฟติดง่ายมาก เธอกลัวว่าทั้งสองคนจะทะเลาะกัน

ลู่จิ้นยวนไม่สนใจ คนที่ทำให้เขาสนใจ มีแค่โม่โยวคนเดียว แล้วลูกชายอยู่ลำดับหลัง

ศัตรูทั้งสองเจอกันก็ตาแดง ถึงแม้เย่ซือเยวี่ยอารมณ์จะดีแล้ว แต่พอเห็นสีหน้าที่เยือกเย็นของอันเฉิน ก็มองบนแล้วเลี่ยงไปข้างๆ

อันเฉินเห็นแบบนี้ สีหน้าตัวเองก็ไม่ดีมากนัก ถึงแม้ผู้ชายไม่ควรยืดยื้อกับผู้หญิง แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นฝ่ายเข้าหาก่อน

สวนในรีสอร์ทแห่งนี้ใหญ่มาก ทั้งกลุ่มก็คงอยู่ตัวติดกันไม่ได้ ลู่จิ้นยวนก็ต้องอยู่กับโม่โยวอยู่แล้ว ลูกชายก็ติดโม่โยวมากด้วย เพราะฉะนั้นทั้งครอบครัวก็อยู่ด้วยกัน

เย่ซือเยวี่ยรู้ตัวอยู่แล้ว ก็เลยไม่เข้ายุ่ง เลยเอ่ย "พวกแกไปโซนผลไม้ งั้นเดี๋ยวฉันจะไปสวนผักเอง" พูดจบ ก็เดินไปทิศทางตรงกันข้าม

ลู่จิ้นยวนก็เอ่ยทันที "อันเฉิน คุณหนูเย่ก็ฝากนายไว้ เธอมาครั้งแรก อาจจะไม่คุ้นชินมาก นายไปดูแลเธอด้วย"

เขาพูดจบ ก็จูงมือภรรยากับลูกชายเดินไปทันที มีแค่อันเฉินที่สีหน้าบิดเบี้ยวยืนอยู่กับที่

เย่ซือเยวี่ยไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น ก็เดินดูวิวสบายใจไปคนเดียว รู้สึกตื่นเต้นมาก

เป็นเพราะในรีสอร์ทนี้มีดอกไม้ที่สวยงามเยอะแยะ ยังมีพันธุ์ไม้ที่มีมูลค่าด้วย เย่ซือเยวี่ยถือตะกร้าในมือไว้ แต่ยังเดินไม่ถึงโซนพืชผัก ในตะกร้าก็เต็มไปด้วยดอกไม้ที่เธอเด็ดมา

ข้างหลังก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น คุ้นเคยจนทำให้เธอกัดฟันแน่น

"เธอมาเก็บผักไม่ใช่หรอ? ฉันว่าตอนบ่ายเธอไม่ต้องกินผักแล้วล่ะ กินดอกไม้แทนดีกว่า" อันเฉินยืนอยู่ข้างหลังแล้วเอ่ยเสียดสี

เย่ซือเยวี่ยหรี่ตาแล้วหันกลับไปช้าๆ "ฉันจะกินผักหรือกินดอกไม้เกี่ยวอะไรกับนาย? นายตามฉันมาทำไม?"

"ใครอยากจะตามเธอกันแน่?" อันเฉินรู้สึกขำ