บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 41

งานเลี้ยงจบอย่างราบรื่น ลู่จิ้นยวนทยอยส่งแขกกลับ

เมื่อกลับถึงห้อง เวินหนิงก็กำลังจ้องโน้ตบุ๊คอยู่ขมวดคิ้วเหมือนกับกำลังคิดเรื่องอะไรบางอย่าง จนแม้แต่ลู่จิ้นยวนกลับมาก็ยังไม่รู้ตัวเหมือนกับว่ากำยังกำลังตกอยู่ในภวังค์ของตัวเอง

ลู่จิ้นยวนเดินไปแล้วมองไปที่หน้าจอ บนนั้นเป็นข้อมูลเกี่ยวกับการร้องเรียนทบทวนคดีในชั้นศาล แต่ยังดูไม่ชัดเวินหนิงก็รู้สึกว่ามีคนมาแล้วรีบปิดหน้าเว็บทันที

หันกลับไปก็เห็นลู่จิ้นยวน เธอก็เลยลุกขึ้น "ฉันมีข้อมูลอะไรบางอย่างต้องเสิร์ช"

ลู่จิ้นยวนเอ่ยตอบรับอย่างเรียบนิ่งแล้วไม่ได้เอ่ยพูดอะไรอีก

เวินหนิงดูเขาอารมณ์ก็ค่อนข้างดีก็เลยอยากจะลองถาม "คือ เรื่องวันนี้ฉันไม่ใช่เป็นคนพูด ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพวกเขาได้ข่าวนี้มาได้ยังไง"

ถึงแม้ประเด็นคำพูดของคุณอากับอาสะใภ้จะไม่มีผลกระทบอะไรมาก แต่เวินหนิงก็ไม่อยากทำให้ตัวเองเป็นคนผิด

"ผมรู้" เมื่อลู่จิ้นยวนเห็นว่าเธอรีบอธิบายก็เลยขมวดคิ้ว

คู่สามีภรรยาลู่หมิงฮั่นช่วงนี้อยู่ต่างประเทศแล้วเวินหนิงเป็นคนนอกไม่มีทางรู้เรื่องของตระกูลลู่ เพราะฉะนั้นเขาก็เลยไม่เคยสงสัยเธอเลย

แต่ว่าท่าทางของผู้หญิงคนนี้ที่กลัวว่าเขาจะเข้าใจผิดทำให้เขารู้สึกไม่สบอารมณ์ ในสายตาเธอ เขาเป็นคนที่ไม่แยกแยะขนาดนี้เลยหรอ?

"งั้นก็ดี งั้นก็ดี" เวินหนิงพยักหน้ากำลังจะเดินออกไป แต่ลู่จิ้นยวนก็เรียกเธอไว้

"เรื่องครั้งนี้เธอรับมือได้ดี ไม่ได้โง่เหมือนที่ผมคิดไว้"

เมื่อเวินหนิงได้ยินคำพูดนี้ก็รู้สึกปากกระตุก ผู้ชายคนนี้เหมือนอยากโดนสั่งสอน ทั้งๆที่จะพูดชมว่าเธอฉลาดแต่ก็ยังจะพูดในทางกลับกันแบบนี้

ฟังแล้วไม่ได้ทำให้คนอื่นรู้สึกดีใจเลย

"แน่นอน สมองแล้วก็ไหวพริบฉันดีอยู่แล้ว" เวินหนิงเอ่ยชมตัวเองแล้วเงยหน้าขึ้น ไม่มีท่าทางที่เกรงใจเหมือนปกติเลย

เมื่อลู่จิ้นยวนเห็นสายตาที่เป็นประกายของเธอ นี่เหมือนจะเป็นครั้งแรกที่เวินหนิงแสดงสีหน้าแบบนี้ต่อหน้าเขา ความเย็นชานิ่งแข็งในวันปกติก็มีความชีวิตชีวาที่เหมาะกับอายุของเธอมากกว่าเดิม

เมื่อมองไปที่สีหน้าของผู้หญิงคนนั้นไปอย่างเหม่อลอย ลู่จิ้นยวนก็รู้สึกตัวแล้วรีบปรับสีหน้าทันที "พูดชมตัวเอง ไม่อายปาก"

พูดจบก็หันหลังเดินเข้าห้องอาบน้ำ

เวินหนิงมองไปที่แผ่นหลังของเขา ในใจรู้สึกเอื้อมระอาแล้วไม่รู้จะพูดยังไง ลู่จิ้นยวนกลับคำได้เร็วมาก หรือว่าคำพูดที่เธอพูดเมื่อกี้เหมือนเป็นคำล้อเล่นแล้วเขารู้สึกว่าขัดใจ?

เมื่อนึกถึงตรงนี้ เวินหนิงก็เก็บสีหน้าที่น่าเบื่อของตัวเองแล้วย้ำกับตัวเองในใจ ห้ามโอ้อวดไม่งั้นจะทำให้ลู่จิ้นยวนอารมณ์เสียอีก

ในห้องอาบน้ำ หยดน้ำแต่ละหยดไหลผ่านร่างกายที่แข็งแรงของลู่จิ้นยวน ผู้ชายคนนี้มองไปที่กระเบื้องสีขาวตรงหน้าพร้อมขมวดคิ้วเข้ม

เขารู้สึกใจเต้นกับรอยยิ้มของเวินหนิง นี่ไม่ใช่เรื่องที่ดีเลย

ขณะที่โดนไอน้ำจากความร้อนโอบล้อมไว้ สายตาลู่จิ้นยวนก็แฝงไปด้วยความสับสน

……

เช้าวันต่อมา เวินหนิงก็ตื่นจากที่นอนแต่เช้า